Οι ρίζες του indie κινηματογράφου

Το indie πεδίο του κινηματογράφου, όπως φαίνεται, δείχνει να είναι η μεγάλη ελπίδα αυτών που ευελπιστούν σε έναν στυλιστικά και φιλοσοφικά υπερέχοντα κινηματογράφο. Το φιλμικό παρόν, όμως, μετέχει με τη σειρά του ενός διαλόγου με τους προγόνους του και, κατά περίπτωση σκηνοθέτη, υπάρχουν ορισμένες κλεφτές ή φωναχτές κουβέντες με παρελθοντικές ταινίες. Άλλες κλασσικές, άλλες περισσότερο υπό σκιάν. Επιλέξαμε, λοιπόν, 9 ταινίες του Sundance του 2013 (συν το Under the Skin που θα μας απασχολήσει προσεχώς), προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τι συζητήθηκε στον φετινό διάλογο παρελθόντος και indie παρόντος.

Breathe In | Lolita

Το θέμα της νεαρής κοπέλας που έρχεται να αναστατώσει τη ζωή ενός ήρεμου μεσήλικα, οδηγώντας τον στην αυτανάφλεξή του έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλές ταινίες, αρχής γενομένης από τη Lolita. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι και εδώ κυρίαρχο, ενώ η σκηνή που η Φελίσιτι Τζόουνς χαλαρώνει σε μια ξαπλώστρα δείχνει να διαλέγεται άμεσα με την κιουμπρικική πρώτη συνάντηση των πρωταγωνιστών.

Stoker | To χέρι που σκοτώνει (Shadow of a Doubt)

Προφανής επιλογή. Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Τσαν Γουκ Παρκ δεν δείχνει να έχει μόνο κοινά ως προς την υπόθεση, την πλοκή και τη νοσηρή ατμόσφαιρα του opus του Χίτσκοκ,  αλλά ταυτόχρονα βρίθει εμφανών αναφορών στον προπάππο του. Από το όνομα του θείου Τσάρλι μέχρι και την ανάβαση στις σπειροειδείς σκάλες.

Inevitable Defeat of Mister and Pete | Grave of the Fireflies

Η προσπάθεια επιβίωσης δύο παιδιών που στερούνται των μανάδων τους λόγω ανωτέρας βίας μέσα στο αφιλόξενο αστικό τοπίο. Μια ωδή στην εξαναγκασμένη ενηλικίωση κάτω από αντίξοες συνθήκες, η οποία, αν και απέχει από το λυρισμό και την αδιαπραγμάτευτη σκληρότητα του Grave of the Fireflies, ανακαλεί την εικόνα των ανήλικων πρωταγωνιστών του – έστω και αν αυτή ανασύρεται μόνο για σύγκριση.

Μια στάση πριν το τέλος (Fruitvale Station) | Κάνε το σωστό (Do The Right Thing)

Ο φιλμικός χρόνος και των δύο ταινιών επικεντρώνεται σε 24 ώρες, οι οποίες λήγουν με το θάνατο ενός αφροαμερικάνου, θύματος αστυνομικής βιας. Σίγουρα το Fruitvale στερείται της εύθυμης πορείας προς το εκρηκτικό φινάλε της δημιουργίας του Σπάικ Λι, ως προς την προβληματική του μοιράζεται κοινές σκέψεις , έστω και αν το Fruitvale έχει πιο εμφανείς τις πένθιμες απολήξεις του.

 Στην επόμενη σελίδα: βρε καλώς τον Μπόουι!