Με δύο ανακοινώσεις που δεν παίρνουν θέση, αλλά καλύπτονται πίσω από νομικούς τύπους, «απαντούν» η διοίκηση του φεστιβάλ Δράμας και το ΥΠΠΟ στο νέο πλήγμα που δέχεται ο ελληνικός κινηματογράφος.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέγερση του 2008 στον ψηφιακό κόσμο των social media το 2024; Και τι έχει αλλάξει όχι μόνο στη γειτονιά της αντίστασης αλλά και στην ψυχολογία της νεολαίας 16 χρόνια μετά;
Λίγο πριν την εκπνοή της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη για φέτος ή για πάντα, ο φακός της «μπαίνει» σε μια εκκλησία και κινηματογραφεί έναν διάλογο από αυτούς που σπάνια η ελληνική τηλεόραση έχει καταφέρει να καταγράψει.
Γιατί η «εθνική μας μαγείρισσα» ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια κυρία με ταγέρ που βγήκε από την κουζίνα της για να μας μάθει να φτιάχνουμε καλό παστίτσιο.
Η μουσικός παραγωγός του Kosmos 93,6, Γιώτα Κοτσέτα, ακούει το Trumpets of Michel-Ange, το 18ο άλμπουμ του πολυγραφότατου τρομπετίστα, και ενθουσιάζεται.
Στην παρκαρισμένη κίτρινη Lamborghini σε πεζοδρόμιο με ράμπα για ΑμΕΑ στον Πειραιά, αποτυπώθηκε το μέγεθος της αναισθησίας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.
Με μια ανακοίνωση σε τέσσερεις προτάσεις, το ΥΠΠΟ στέλνει τη «Φόνισσα» στα Όσκαρ, προκαλώντας την απόλυτη έκρηξη στο σκάνδαλο που έχει προκύψει και δείχνοντας απροκάλυπτα την απαξίωση του στους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου.
Η 72χρονη Pelicot βιάστηκε από 50 περίπου άντρες, υπό την επήρεια ουσιών που της χορηγούσε ο πρώην σύζυγός της. Δεν πρόκειται «απλά» για μια επιζώσα, αλλά για μια ηρωίδα που μιλάει για όλες τις θυμωμένες γυναίκες, αλλάζοντας κατεύθυνση στη ντροπή.
Η αυγουστιάτικη κυκλοφορία του τέταρτου album του super-group, Romance, καθιστά τους Fontaines «ποιητές» της γενιάς μας καθώς μεταβαίνει με μαεστρία από την post-punk στην alt-rock, την grunge, την rap και το Y2K style. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.
Από την κακομεταχείριση 76 μεταναστών που ταξίδεψαν στο γκαράζ του ΣΑΜΑΡΙΑ Ι, μέχρι τα πλοία χωρίς ράμπες και τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στο Blue Horizon, το ταξίδι με το πλοίο δεν είναι για όλους ξέγνοιαστο και ασφαλές.
Σχεδόν το ενστερνιζόμαστε: «Φταίνε τα πεύκα και τα συναφή αυτοφυή φυτά για τις δασικές φωτιές». Γι’ αυτό και δεν μας καίγεται καρφί. Εκτός κι αν τη σκεπή μας τη γλείψουν οι φλόγες. Αλλά ακόμη και τότε θα έχουμε εκτελέσει την εντολή εκκένωσης.
Τελικά αυτό που θα θυμόμαστε περισσότερο από το ολυμπιακό μετάλλιο του Απόστολου Χρήστου στα 200μ ύπτιο, δεν θα είναι ο απίθανος τρόπος που αποκτήθηκε αλλά το βλέμμα του, έτσι όπως γεμάτο ανακούφιση και συγκίνηση, ακούμπησε πάνω στην ασημένια λάμψη.
Και κάπως έτσι λύθηκε και το μέγα μυστήριο! Η Γαλλία, τα τελευταία χρόνια, στη Eurovision, ήταν πάντα τόσο σοβαρή, γιατί κρατούσε δυνάμεις για την Ολυμπιάδα.
Σημαίες κατακρίνονται, πολιτικές δηλώσεις λογοκρίνονται, καλλιτέχνες αφορίζονται επειδή καταδικάζουν πολέμους που αφανίζουν ολόκληρους λαούς. Κατά τα άλλα music unites.
Γιατί η γνωστή τραγουδίστρια και τραγουδοποιός έχει καταφέρει να ενώσει τόσες γενιές με τα τραγούδια της και τις επιλογές της; Γράφει η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη.
Μας συνέτριψαν η αδυναμία ενός παιδιού με αναπηρία να επιβιβαστεί στο πλοίο γιατί δεν υπήρχε ράμπα, η εγκατάλειψη μιας 17χρονης που χαροπάλευε στην άσφαλτο, ο 37χρονος που «ξεχάσαμε» ότι ήταν μετανάστης και η σφαγή ενός ταύρου στο βωμό της παράδοσης.
Αρθρογράφος της Lifo χαρακτηρίζει "σεξιστική παραφωνία" τη Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση, και η αντανακλαστική «επιθετική αντίδραση» που ακολουθεί μετατρέπει τα ελληνικά σόσιαλ, και πάλι, στον διαταραγμένο παιδότοπο που όλοι αγαπήσαμε.
Η απεγνωσμένη προσπάθεια της Ζήνας Κουτσελίνη να ξεπλύνει έναν κακοποιητή, απέδειξε πως οι καριέρες και οι προσωπικές γνωριμίες μπαίνουν πάνω από την προστασία των θυμάτων έμφυλης βίας. Κι αυτό συνέβη από μία γυναίκα. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.
Η επίμονη απαξίωση της κυβέρνησης για τις ελλείψεις που ταλανίζουν τη δημόσια υγεία, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άμεσο ενδιαφέρον της για τους VIP guests, επιβεβαιώνοντας πως όλα είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.
Η χρήση μιας ποιητικής γραφής στην ανάλυση του έργου τέχνης μπορεί να αναδείξει ιδέες με έναν μοναδικό και πολυεπίπεδο τρόπο χωρίς απαραίτητα να μειώσει την κριτική ικανότητα.
Το σφυροκόπημα του Ισραήλ στη Ράφα επισφραγίζει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το Al Jazeera φιμώνεται, οι φοιτητές στα αμερικανικά πανεπιστήμια ξυλοκοπούνται - αλλά ένας διαγωνισμός που απαγορεύει τις σημαίες της Παλαιστίνης κλέβει τις εντυπώσεις.
Οι γυναίκες και οι θηλυκότητες που αναμετριούνται με το συλλογικό τραύμα της πατριαρχίας έχουν κάθε λόγο να νιώθουν επανατραυματισμένες από τις δηλώσεις ενός υφυπουργού, υπεύθυνου για την Ψυχική Υγεία - τι ειρωνεία. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.
Ενώ ακούμε μουδιασμένοι τα τελευταία λόγια της Κυριακής στην Άμεση Δράση, η γυναίκα δολοφονείται ξανά από δηλώσεις που επιχειρούν να ξεπλύνουν την ΕΛ.ΑΣ, να ενοχοποιήσουν τα θύματα και να αρνηθούν την έμφυλη διάσταση στο έγκλημα της ανθρωποκτονίας.
"Μια Κασέτα Για Τον Δρόμο", για τις ώρες που θα θέλουμε να φέρουμε στις σκέψεις μας ανθρώπους και στιγμές που κάποτε μας έθρεψαν. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.