Στιγμές Στη Ζωή Ενός Ήρωα **1/2***
Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Γαλλία, Σλοβενία, Ιταλία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ντάνις Τάνοβιτς
Πρωταγωνιστούν: Ναζίφ Μούτζικ, Σενάντα Αλιμάνοβιτς, Σέμσα Μούτζικ
Διάρκεια: 75’
Ο Ναζίφ, ένας άνδρας που ζει μεταπωλώντας σίδερα από παλιά αμάξια, ζει με την οικογένειά του στα υποβαθμισμένα προάστια της Βοσνίας, μακριά από το αστικό κέντρο. Η αποκομμένη τους ζωή είναι πολύ δύσκολη ήδη, μα έρχεται η στιγμή που η γυναίκα του, Σενάντα, αποβάλλει το μωρό της. Κανένα νοσοκομείο δε θα τους δεχτεί παρά την άκρως επείγουσα κατάσταση της, ούτε ασφαλισμένοι είναι, μα ούτε και έχουν λεφτά. Ο χρόνος κυλά, η γυναίκα υποφέρει και ο Ναζίφ προσπαθεί να γυρίσει την κατάσταση. Στυλιστικά ενδιαφέρουσα, νοηματικά ζοφερή, μα παρόλα αυτά μέτρια.
Το ίδιο το γεγονός του να κυκλοφορεί μια ταινία από τη Βοσνία πρέπει να είναι ενδιαφέρον. Μια ρημαγμένη χώρα που δεν έχει καταφέρει να ορθοποδήσει μέχρι και σήμερα από τα όσα τράβηξε είναι το τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς να βγει ένα κινηματογραφικό έργο. Και είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις που η διασκευή ενός πραγματικού γεγονότος σε μεγάλου μήκους ταινία ακούγεται ενδιαφέρουσα, άγνωστο παραμένει στο ευρύ κοινό (πλην της γενικής εικόνας) το τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό της Βοσνίας, τι περιστατικά την ταλανίζουν.
Και περνάμε στο θέμα μας: το Στιγμές Στη Ζωή Ενός Ήρωα είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, ή μάλλον στο περίπου. Στιγμές που ένας απλός άνθρωπος μέσα στη ρουτίνα της επιβίωσης καλείται να παίξει το ρόλο του ήρωα. Όχι ενός ήρωα με κολάν που πολεμάει κακούς, μα ενός ανθρώπου που ελάχιστοι συμπολίτες του θα τον βλέπουν ως τέτοιο. Με μια κάμερα που θυμίζει Τρίερ, με τη συνεχώς τρεμάμενη φωτογραφία της, με τα διαλείμματα για να δείξει τα φουγάρα των εργοστασίων ενέργειας και με ντοκιμαντερίστικη καταγραφή της συλλογής παλιοσίδερων, δεν έχει αυτή την αισθητική που ευχαριστεί τον κερατοειδή. Αντιθέτως, παραμένει βαρύθυμη και δυσάρεστη, όπως ακριβώς και η ζωή στις χιονισμένες λούμπεν γειτονιές, με τις ημέρες που το σαράβαλο δε θέλει να πάρει μπροστά, ενώ το χρειάζεσαι για να ταξιδέψεις κυριολεκτικά μέχρι την πόλη, ειδάλλως κάτι πολύ κακό θα συμβεί. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι επαγγελματίες, μα τα πραγματικά πρόσωπα που έζησαν αυτή την ιστορία, ο σκηνοθέτης φρόντισε να πείσει ακόμα και ορισμένους από τους γιατρούς που συμμετείχαν στην όλη ιστορία να ξαναζήσουν τα ίδια σκηνικά. Με αυτήν την επιλογή, ο ρεαλισμός είναι πηγαίος, μπορεί να έχουν τα λάθη τους όσον αφορά στην καθαρά κινηματογραφική ερμηνεία τους, μα τα σύννεφα που καλύπτουν τα πρόσωπά τους μιλάνε για τις εμπειρίες της ζωής τους.
Από την άλλη, το ότι η συγκεκριμένη ταινία προέρχεται από μια υποβαθμισμένη χώρα δε σημαίνει ότι πρέπει να της δικαιολογήσουμε τη χαμηλότερη ποιότητά της σε σύγκριση με τους «ανταγωνιστές» της. Και τα Μαθήματα Αρμονίας από το Καζακστάν ήρθαν, μα αυτό δεν τους στέρησε την αυξημένη ώθηση της γροθιάς που προσγείωσε στα στομάχια μας. Φυσικά και από μόνο του το γεγονός ότι δεν υπάρχει πρόνοια για τους άπορους πολίτες και κάθε κλινική προτιμά το θάνατο από το να χαρίσει μια κρίσιμη εγχείρηση, η οποία τελικά πραγματοποιείται και όλα βαίνουν καλώς, έχει σημαντική αξία για την καθημερινή αντίληψη του κόσμου. Μα σε κινηματογραφικό επίπεδο -όσο και αν ο κινηματογράφος παραμένει ενημερωτικό μέσο- δεν αρκεί να πεις μια τέτοια ιστορία αν δε μπορείς να τη μετατρέψεις σε μια ισχυρή επίθεση κατά της αδικίας, ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Και η συγκεκριμένη ταινία, παρά την ενδιαφέρουσα εικονοποιία της και τον προβληματισμό της, μόλις έρθει το τέλος της, σε κάνει να απορείς αν άξιζε να γυριστεί, πολλώ δε μάλλω να βραβευθεί στο Βερολίνο. Μόλις η σκληρότητα περάσει (έστω και προσωρινά), απορείς ποια ήταν η πραγματική της αξία. Ότι αποδίδει πολύ καλά μια συναισθηματική κατάσταση το κάνει, ναι. Μα προσωρινά.
Αν είστε αρρωστάκια με τέτοιες ταινίες, δε χρειάζεται να σας πω το λόγο να τη δείτε, τον ξέρετε από μόνοι σας. Μα από την άλλη μην περιμένετε να τη θυμάστε και για πολύ καιρό. Η έλλειψη εμβάθυνσης στους χαρακτήρες και το «τσαπατσούλικο» σενάριο δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί παραπάνω από μια μέτρια εμπειρία.
Captain America 2: Ο Στρατιώτης Του Χειμώνα
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Άντονι και Τζο Ρούσο
Πρωταγωνιστούν: Κρις Έβανς, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρόμπερτ Ρέντφορντ
Διάρκεια: 128’
Το πατριωτάκι που κατέληξε να γίνει υπερήρωας της Αμερίκης, μετά την επιτυχία της προηγούμενης ταινίας, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη. Η «κατάψυξή» του μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τελειώνει και ο Στιβ Ρότζερς προσπαθεί να συνηθίσει τη ζωή στο μέλλον. Παράλληλα, ένα «φιλαράκι» από τα παλιά εμφανίζεται για να του κάνει τη ζωή πιο δύσκολη. Και το όνομα αυτού, Στρατιώτης του Χειμώνα. Όσοι δεν πιπιλούν ακόμα την καραμέλα περί αμερικάνικης ξενοφοβικής προπαγάνδας, θα δουν πως είναι μια ταινία με σούπερ ήρωες που ξέρει να διασκεδάζει το κοινό της.
Το Ακρωτήρι Της Βίας
Γαλλία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ
Πρωταγωνιστούν: Ορλάντο Μπλουμ, Φόρεστ Γουιτάκερ, Τάνια Βαν Γκράαν
Διάρκεια: 110’
Ο επικεφαλής του τμήματος ανθρωποκτονιών του Κέιπταουν, Αλί Νόιμαν, προσπαθεί με το σύνεργό του, Μπράιαν Έπκιν, να περιορίσει την εγκληματικότητα στα γκέτο της Νότιας Αφρικής μετά την εποχή του απάρτχαιντ. Το παρελθόν και των δύο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη Νότια Αφρική και οι μνήμες βαθιές. Η ανακάλυψη των σωρών δύο γυναικών, θα φέρει στο προσκήνιο ένα νέο ναρκωτικό που κυκλοφορεί ελεύθερο στις υποβαθμισμένες περιοχές, υπόθεση την οποία οι πρωταγωνιστές θα κληθούν να ερευνήσουν.
