Είναι κλισέ η φράση «κρίμα που ένας τόσο αντισυμβατικός καλλιτέχνης αποτυπώνεται σε μια τόσο συμβατική ταινία»; Δεν πειράζει και να είναι – στο Bohemian Rhapsody στριμώχνονται τόσα κλισέ, που δεν θα το επηρεάσει άλλο ένα. Ο δρόμος προς την πραγματοποίηση του biopic για έναν από τους τελευταίους τιτάνες της μουσικής που δεν είχε τύχει κινηματογραφικής μεταχείρισης, τον Φρέντι Μέρκιουρι, ήταν μακρύς και δύσκολος (από την αποχώρηση του παλιότερου πρωταγωνιστή Σάσα Μπάρον Κόεν και την πολύ δημόσια κόντρα του με τον Μπράιαν Μέι ως την απόλυση του σκηνοθέτη Μπράιαν Σίνγκερ, που όμως διατηρεί τον τελικό τίτλο του, παρά την ολοκλήρωση της ταινίας από τον Ντέξτερ Φλέτσερ), όμως η πορεία των Queen από την αφάνεια προς τη δόξα δεν μοιάζει να διαφέρει από εκείνη οποιουδήποτε άλλου συγκροτήματος έχουμε δει στο σινεμά ή διαβάσει στη Wikipedia (ή κοροϊδέψει στο Walk Hard). Φυσικά ο καθοριστικός παράγοντας είναι ο Φρέντι Μέρκιουρι, μια μοναδική περίπτωση frontman που εκτόξευσε τους Queen στο πάνθεον, και σώζει αυτή εδώ την ταινία από την πλήρη αδιαφορία.
Ο Ράμι Μάλεκ στον ρόλο του Φρέντι Μέρκιουρι
Με ένα περίεργο τρόπο, ο Μέρκιουρι είναι και δεν είναι το bottom line της ταινίας. Τον υποδύεται εντυπωσιακά ο Ράμι Μάλεκ (Mr. Robot), με αξιοθαύμαστη ορμή, υποβόσκουσα ευαισθησία και μια αποπροσανατολιστικά ψεύτικη οδοντοστοιχία (ο Φρέντι Μέρκιουρι γεννήθηκε με 4 επιπλέον δόντια που θεωρούσε ότι ευθύνονται για τις φωνητικές του δυνατότητες αλλά αυτό ήταν… το πρόσωπό του, εδώ είναι μια κάπως υπερβολική μασέλα). Τον παρακολουθούμε με συνοπτικές διαδικασίες να μετατρέπεται από μετανάστης που δουλεύει στο Χίθροου και γίνεται αντικείμενο ρατσιστικών σχολίων λόγω της ινδικής καταγωγής του σε τραγουδιστή ενός άσημου συγκροτήματος λίγα δευτερόλεπτα αφού αποχωρεί ο προηγούμενος. Αυτά τα βιαστικά bullets είναι λογικά: κανείς δεν ενδιαφέρεται να δει τον Φαρόκ Μπουλσάρα να σπουδάζει γραφίστας. Θέλουμε να δούμε τον Φρέντι Μέρκιουρι να τραγουδάει. Κι όταν αυτό συμβαίνει, δύσκολα αντιστέκεσαι στο δίκαιο μυθικό του status κι, αναπόφευκτα, στην ταινία. Μουσικές σκηνές σαν αυτές του Bohemian Rhapsody σχεδόν δικαιολογούν την ύπαρξη ολόκληρου του είδους του ροκ biopic.
Η ταινία, αντί να δημιουργήσει μια ουσιώδη δραματική αφήγηση, περνάει τυπικά από το ένα ορόσημο στο άλλο κι αρκείται σε μια κατά παραγγελία επανατοποθέτηση των γεγονότων στο πλαίσιο που τα εναπομείναντα μέλη, με τη μεγάλη εμπλοκή τους στη δημιουργική διαδικασία, μάλλον επιθυμούν.
Η ταινία, όμως, θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι θεατές είναι superfans των Queen ή ότι μόνο superfans θα την παρακολουθήσουν (ή ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο κατηγορίες). Aντί να δημιουργήσει μια ουσιώδη δραματική αφήγηση, περνάει τυπικά από το ένα ορόσημο στο άλλο κι αρκείται σε μια κατά παραγγελία επανατοποθέτηση των γεγονότων στο πλαίσιο που τα εναπομείναντα μέλη, με τη μεγάλη εμπλοκή τους στη δημιουργική διαδικασία, μάλλον επιθυμούν. Έτσι, το Bohemian Rhapsody φροντίζει να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και να γίνει ευρέως γνωστό ότι ο Μέι συναρμολόγησε το We Will Rock You κι ο Τζον Ντίκον είχε την ιδέα για την μπασογραμμή του Another Bites The Dust, για παράδειγμα, ή να τονίσει κάπως μικρόψυχα τις αποστάσεις που κράτησαν τα 3 μορφωμένα «καλά παιδιά» από το εξωφρενικό lifestyle του Μέρκιουρι όταν εκείνος άρχισε να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά και να ανακαλύπτει την πολυπλοκότητα της σεξουαλικότητάς του.
Φυσικά όλα αυτά τα καίρια σημεία της προσωπικής ζωής του Μέρκιουρι κυρίως υπονοούνται, με τον τρίτο (!) Σατανικό Μουσικό Μάνατζερ αυτής της κινηματογραφικής σεζόν (εδώ Ιρλανδός δυστυχώς, μετά τους Βρετανούς στο Ένα Αστέρι Γεννιέται και το Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ροαγιάλ) να παρασύρει τον ολοένα και πιο μοναχικό και μπερδεμένο καλλιτέχνη στο βούρκο της σόλο απληστίας και της γκέι διασκέδασης, με τη λεπτότητα ενός κακού σαπουνόπερας. Tα μόνα πράγματα που δε φοβάται να δείξει η ταινία είναι η τρυφερή σχέση του Μέρκιουρι με την πρώτη του αγάπη, πρώην σύζυγο και κληρονόμο της περιουσίας του, Μέρι Όστιν (την υποδύεται η Λούσι Μπόιντον του Sing Street), και το ότι ο ίδιος ήταν ξεκάθαρα cat person (τι κρίμα).
Χτισμένο γύρω από το ιστορικό comeback των Queen στο Live Aid το 1985, με μια καθηλωτική τελική σεκάνς αναπαράστασης της συγκλονιστικής εμφάνισής τους εκείνο το απόγευμα στο Γουέμπλεϊ, το Bohemian Rhapsody δεν έχει πρόβλημα να παραδεχτεί ότι υπάρχει για να υπενθυμίσει και να διατηρήσει το μύθο των Queen όπως εκείνοι τον υπαγορεύουν. Παίζει αυθαίρετα με το χρόνο για χάρη του απαραίτητου κατασκευασμένου δράματος (δεν πειράζει, δεν είναι ντοκιμαντέρ, αλλά ίσως πρέπει να δεχτούμε όλοι και κυρίως εκείνοι ότι η ιστορία των Queen δεν προσφέρεται για ζουμερό κινηματογραφικό ταξίδι), αλλά μεταφέροντας τη διάγνωση του Μέρκιουρι με AIDS δύο ολόκληρα χρόνια πριν, μόνο και μόνο για να δοθεί βαρύτητα στο έτσι κι αλλιώς εξωπραγματικό comeback τους στο Live Aid, υποβαθμίζει μια απώλεια που δεν είχε μόνο καλλιτεχνική, αλλά και ιστορική σημασία. Τελικά νομίζουμε ότι, εξαιρώντας τη μουσική, το πιο συναρπαστικό πράγμα που σχετίζεται με το Bohemian Rhapsody φέτος είναι μάλλον αυτό το επικό viral tweet παρά αυτή η ταινία.
Το Bohemian Rhapsody παίζεται στις αίθουσες από 1/11 σε διανομή της Odeon.
