Ένα απόγευμα που ο ήλιος έπεσε πάνω σε μερικούς γερανούς, στο μυαλό του Θεοδόση Μίχου ακούστηκαν οι Blonde Redhead.

Η πιο σημαντική στιγμή είναι η πρώτη φορά. / Η πιο σημαντική στιγμή είναι η δεύτερη φορά. / Και μετά έρχεται η τρίτη φορά. / Και πάλι από την αρχή. / Λησμόνησα τις συνήθειες της νιότης μου. / Και νιώθω αποξενωμένος και μακριά από την ίδια μου την ιστορία. / Και πάλι από την αρχή.

Blonde Redhead, Futurism Vs. Passeism Part 2

(In an Expression of the Inexpressible, Touch & Go 1998)

Το καλοκαίρι δεν ακούω δίσκους. Βαριέμαι. Ναι, ξέρω, είμαι εκτός θέματος. Ε και; Για τα θέματα έχουμε 9 μήνες «μη καλοκαιριού». Το καλοκαίρι ακούω τραγούδια. Ή μάλλον το καλοκαίρι αφήνομαι να ακούσω τα τραγούδια που πρώτα ακούγονται μέσα στο κεφάλι μου, που χωρίς προειδοποίηση ο παλιός τους, δοκιμασμένος σπόρος ανθίζει ξανά, και τα αυτιά μου μετατρέπονται σε αλατισμένα ηχεία που επιτρέπουν στο τραγούδι να ξεχυθεί σαν τον εμετό εκεί έξω, για να ντύσει μια στιγμή, μια εικόνα (ίσως και μια εικονική στιγμή) που αμέσως μετά θα επιστρέψει σαν μπούμερανγκ στα μούτρα μου, για να την καταναλώσω φορτισμένα και λαίμαργα.

Όπως μου συνέβη φέτος (και) με αυτό το τραγούδι των Blonde Redhead (με τους οποίους πάει μακριά η βαλίτσα), όταν κατανάλωνα για άλλη μία χρονιά, για άλλη μία τελευταία φορά το ηλιοβασίλεμα, δύο βήματά από το Σπίτι μου.

Και πάλι από την αρχή.

Άφιλτρος Βόλος.