Σκεφτείτε να είστε ο Πολ Τόμας Άντερσον (αν είστε: CALL ΜΕ) και να έχετε γυρίσει τις δύο καλύτερες ταινίες των δύο πρώτων δεκαετιών του καινούργιου αιώνα: ο PTA αποχαιρέτησε τα 00s με τον οδοστρωτήρα Θα Χυθεί Αίμα και αφήνει τα 10s με το bad romance της Αόρατης Κλωστής, αμφότερα με τοτεμικούς κεντρικούς χαρακτήρες ερμηνευμένους από τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του Phantom Thread, ο απίθανα βαφτισμένος Ρέινολντς Γούντκοκ εξακολουθεί να είναι ο τελευταίος κινηματογραφικός ρόλος του βραβευμένου με 3 Όσκαρ ηθοποιού, μόνο που στην Αόρατη Κλωστή έχει ένα ισότιμο αντίπαλο δέος στο πρόσωπο της Βίκι Κριπς, που εισβάλλει στην τακτοποιημένη καθημερινότητα του οίκου μόδας που ο Γούντκοκ διευθύνει με την αυστηρή αδερφή του, που υποδύεται η Λέσλι Μάνβιλ. «Μην αρχίζεις καβγά μαζί μου. Δεν θα βγεις ζωντανός», τον προειδοποιεί σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας – ο Γούντκοκ δεν απαντά γιατί ξέρει ότι έχει δίκιο. Είναι μια από τις πρώτες ενδείξεις της υποταγής που κρύβει αυτός ο κατηφής, εργασιομανής άντρας – αναπάντεχα, η Άλμα, η νέα του μούσα και ερωμένη το έχει αντιληφθεί και χρησιμοποιεί υπόγειους ψυχολογικούς χειρισμούς για να διαταράξει τον κυρίαρχο δεσμό της ζωής του και να αποκτήσει αυτό που ζητούν όλοι από μια σχέση: το πάνω χέρι.
Η Άλμα δεν θα ήταν ποτέ τόσο εξωστρεφής όσο η Μάργκαρετ στη Λυσσασμένη Γάτα, αλλά όταν η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς αναφωνεί στο φινάλε του έργου «…αυτό που χρειάζεσαι είναι κάποιος να σε κρατήσει –απαλά, με αγάπη, και να σου δώσει πίσω τη ζωή σου, σαν κάτι χρυσό που άφησες να χαθεί– κι εγώ μπορώ», τα λόγια της θα μπορούσαν να ταξιδεύουν από τον αμερικάνικο Νότο των 50s στο Λονδίνο της ίδιας δεκαετίας.
Ο Άντερσον, που εμπνεύστηκε αυτή την ελαφρώς αρρωστημένη ερωτική ιστορία από το γάμο του με την Μάγια Ρούντολφ, δεν έχει επαναλάβει ποτέ τον εαυτό του στις 8 ταινίες που έχει γυρίσει μέχρι τώρα – εδώ χορεύει ένα βαλς στο ναρκοπέδιο των συναισθημάτων, ταυτόχρονα αστείο και μυστηριώδες, τόσο μακριά από την αδιέξοδη παράνοια του The Master και την αφηγηματική ομίχλη του Έμφυτου Ελαττώματος, των άλλων δύο ταινιών του αυτή τη δεκαετία.
Με τέτοιο ιστορικό, ανυπομονούμε να δούμε πού θα βρίσκεται όταν κλείνει η επόμενη.
