Στο Αιγάλεω εύκολα μαθαίνεις πράγματα μιλώντας. Ο Βαζάκας για κάποιο λόγο μας είχε διαφύγει, ώσπου άρχισαν να μας μιλάνε οι AREA και ένα βράδυ η Στέλλα Δαούτη μας έδωσε να δοκιμάσουμε ένα αφράτο «βενιζελικό». Πήγαμε λοιπόν, τους γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί τους.
Ήμασταν οι πρώτοι που βγάλαμε χωριάτικο ψωμί. Είχε πάει ο πατέρας μου για κυνήγι στην Ήπειρο και εκεί γνωρίζει κάποιον στα βουνά που του λέει «θέλεις να βγάλεις λεφτά»; Θα σου πω ένα μυστικό που εαν το εφαρμόσεις θα γίνει.
Το μυστικό; Μια απλή συνταγή (που δε σας τη λέω) με διαφορετικό ζύμωμα από τους παλιούς και το ψωμί γινόταν πιο αφράτο και εύγευστο.
2,500 άνθρωποι ερχόντουσαν στο φούρνο μας την ημέρα για ψωμί, από όλη την Δυτική Αττική, την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο.
Το 1932 το μισό ήταν μαγαζί, ένα κομμάτι κουρείο και στα δεξία κρεωπολείο. Ήταν πληθόκτηστο. Η τότε ιδιοκτήτρια μας είπε «για να σας το δώσω το μαγαζί, θα δώσετε τα χρήματα που οφείλω στον προκατόχο για να μπορέσω να σας το νοικιάσω, αλλιώς θα μου το πάρει. Αν θέλετε να το νοικιάσετε δεν θέλω υπογραφές μόνο με το λόγο της τιμής». Αυτή την τρέλα είχε η γυναίκα και ήθελε το λόγο της τιμής. Αναγκαστικά την εμπιστευτήκαμε (γιατί είχαμε ήδη αγοράσει την άδεια για το φούρνο). Κάναμε υπομονή 27 χρόνια και δίναμε νίκη με το λόγο της τιμής.
Μια μέρα μας πήρε τηλέφωνο και είπε «κλείστε μια αίθουσα στην Πλάκα με ντουζίνες τα πιάτα, ένα δικηγόρο δίπλα και όταν αρχίσω να σπάω πιάτα και με πιάσει ο οίστρος, τότε σας υπογράφω και παίρνετε το χώρο.Και έτσι έγινε. Άλλο βέβαια να το λες και άλλο να το ζεις.
