Παναγιώτης (Πανταζής/ PanPan), Καλλιόπη (Μητροπούλου), Γιάννης (Αναγνωστόπουλος) και Γιώργος (Λυγουριώτης). Synthesizers/φωνή, φωνή, μπάσο/synthesizers, drums. Τα Echo Tides, που αγαπούν και προτιμούν το ουδέτερο γένος που τα περιλαμβάνει όλα, θα βρεθούν όλα μαζί «στον γνώριμο χώρο του six d.o.g.s., για να τον μετατρέψουν σε ένα σημείο συνάντησης synth pop ηχοχρωμάτων και post punk ξεσπασμάτων κάτω από ένα -πανταχού παρόν- new wave πρίσμα, για μια βραδιά που θα νομίζεις πως θα ’ναι για πάντα».
Είναι αόρατη η κορδέλα/ Που ενώνει τους ανθρώπους/ Και ας έχουνε ανάμεσα τους/ Θάλασσες από καρφιά
Είναι που δεν νιώθω μόνος/ Όταν είσαι μακριά
Όποτε/ Κοίταξα το πάτωμα/ Είδα τα βήματα σου εκεί
Είναι αόρατη η κορδέλα/ Που ενώνει τους ανθρώπους/ Είτε θέλουν να χορέψουν/ Είτε να αναστηθούν
Είναι που δε νιώθω μόνος/ Όταν είσαι μακριά
Τα Echo Tides, που επέστρεψαν με ελληνικό -υπέροχο- στίχο, επανασυστήνουν τον εαυτό τους μέσα από ένα άλμπουμ επηρεασμένο από ένα ιδιαίτερο sci-fi ρομαντικό post-apocalyptic κλίμα, ακολουθούν τις ζωντανές μυθικές εκρήξεις του Pan Pan σε Gagarin (εδώ με την Καλλιόπη) και Death Disco και επιθυμούν το ανάλογο – να σκορπίσουν δηλαδή χαμόγελα και να κουνήσουν με μπριο και ελευθεριότητα τα πόδια μας στην πίστα. Μέχρι τότε, είπαμε να πούμε δύο τρεις κουβέντες – οκ μας βγήκαν περισσότερες
Τι θυμάστε από εκείνους τους πρώτους μήνες, όταν αποφασίσατε να φτιάξετε το συγκρότημα;
ΠΠ: Λίγα πράματα γιατί συνέπεσε με το 8μηνο που υποδεχθήκαμε τρία μωρά στη μπάντα κι είναι όλα θολά.
ΓΑ: Αυτό που θυμάμαι είναι πως ήρθε πολύ φυσικά, καθώς ουσιαστικά αποτέλεσε τη συνέχιση του πρότζεκτ Pan Pan. Η μοναδική προσθήκη ήταν αυτή της Καλλιόπης, η οποία έλυσε το τραγουδιστικό ζήτημα την ώρα που οι υπόλοιποι συνεχίσαμε να είμαστε η ίδια παρέα.
Πώς δουλεύετε μεταξύ σας; Αν έχω καταλάβει καλά, δεν ζείτε όλοι στην ίδια πόλη…
ΓΑ: Εγώ ζω στην Κατερίνη και γράφω μαζί με τον Παναγιώτη τα κομμάτια, με ανταλλαγή πολλών mail, φωνητικών, βιντεοκλήσεων, μηνυμάτων. Η τακτική είναι να στέλνει ο ένας στον άλλον μια πρώτη ιδέα, ο άλλος να προσθέτει κάποια στοιχεία, και σιγά σιγά να παίρνει μια δομή το κομμάτι. Για τις ανάγκες της σύνθεσης, αρχικά σε όλα μπαίνει ένα drum machine, και όταν καταλήξουμε στη δομή και στους στίχους, τότε το στέλνουμε στον Γιώργο για να βάλει ένα δικό του παίξιμο στα τύμπανα και στην Καλλιόπη για να τραγουδήσει. Όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, τα κάνουμε όλα πολύ πιο γρήγορα, εμβαθύνοντας σε περισσότερες λεπτομέρειες, καθώς έχουμε και τη δυνατότητα περισσότερων δοκιμών.
ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ FM: Αν σας ζητούσα κάποια λόγια για το άλμπουμ, ποια θα ήταν αυτά; (ωραίος τίτλος παρεπιπτόντως)
ΓΑ: Ευχαριστούμε! Είναι ένας δίσκος που το μεγαλύτερό του μέρος ξεκίνησε να στήνεται την άνοιξη του 2020, σε μια περίοδο που η καραντίνα μας έδωσε πολύ χρόνο για νέες ιδέες και συνθέσεις. Ξέραμε πως θα αποτελούσε μια αλλαγή για εμάς, καθώς δόθηκε πολύ μεγαλύτερο βάρος και χρήματα στην παραγωγή του, όπως επίσης έγινε και η αλλαγή από τα αγγλικά στα ελληνικά.
Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;
ΓΑ: Υπήρξαν άνθρωποι που ζορίστηκαν πραγματικά, είτε στο ψυχολογικό είτε στο οικονομικό κομμάτι, οπότε μιλάμε σίγουρα για μια αντικειμενικά δύσκολη κατάσταση. Προσωπικά θεωρώ πως αν βγάλουμε στην άκρη τις παραπάνω περιπτώσεις, για αρκετό κόσμο αποτέλεσε ένα πολύ δυνατό ταρακούνημα, κάτι που το λέω με την καλή έννοια. Ήταν ένα τεστ για όλους, που πέρα από το πρώτο σοκ πως απειλεί τις ζωές μας κάτι μεγάλο και άγνωστο, μας έβαλε όλους στο να βγούμε από την καθημερινότητά μας, μια καθημερινότητα που ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει πως είναι σε ράγες. Μετά τις πρώτες μέρες είδα το όλο τεστ πολύ θετικά, έγραψα πάρα πολλή μουσική την οποία μοιραζόμουν με τον Παναγιώτη, και επανεκτίμησα αυτά που νόμιζα πως ήταν δεδομένα.
ΓΛ: Πραγματικά ήταν δύσκολη εμπειρία. Ειδικά όταν πρέπει να μοιραστείς έναν χώρο 50 τετραγωνικών με ένα 4χρονο παιδί που έχει συσσωρευμένη ενέργεια και παράλληλα να μετατρέψεις την σιδερώστρα σου σε γραφείο. Αυτό που κρατάω ήταν κάποιες βόλτες (με το Νο 6) που κάναμε με τον Παναγιώτη γύρω από Τουρκοβούνια και το τσατ της μπάντας που λειτούργησε κάπως ψυχοθεραπευτικά.
ΚΜ: Προσωπικά πέρασα εφιαλτικά τον πρώτο χρόνο, με βαθιά θλίψη, αλλά όπως λέει ο Γιάννης, ταρακουνήθηκα, είδα μέσα μου και έγινα πιο δυνατή.
ΠΠ: Σοκ στην αρχή, άπειρες ακυρώσεις σε δουλειές, πρακτικά άνεργος. Όλα προμηνύονταν χάλια, αλλά τελικά βρήκα πολύ χρόνο για τον μικρό μου και με κάποιο τρόπο εκεί μέσα βρήκα όρεξη να γράψω ξανά μουσική και μάλιστα να δοκιμάσω νέες φόρμες. Γράψαμε με τον Γιάννη σχεδόν δύο album Echo Tides, ένα album που δημιούργησα σε λίγες μέρες (“Θα ήθελα να ζούμε έτσι αλλά χωρίς καραντίνα”) και τις πρώτες βάσεις για τις Φαντασμαγορίες μου.
Ο νέος δίσκος βγαίνει από την United We Fly, ενώ τους δύο προηγούμενους τους βγάλατε μόνοι σας. Ποια η διαφορά του μεταξύ των δύο καταστάσεων;
ΠΠ: Θέλαμε να δούμε πώς θα είναι όταν αναλάβουν άνθρωποι που είναι η δουλειά τους το γύρω-γύρω κομμάτι έξω από την μουσική.
Ελληνικά, Αγγλικά, σε ποια γλώσσα είναι καλύτερα να τραγουδάς;
ΓΑ: Στην ίδια γλώσσα που καταλαβαίνεις και καλύτερα, στην προκειμένη περίπτωση τα ελληνικά.
ΚΜ: Σε όλες. Σπούδασα κλασικό τραγούδι και τα πιο πολλά έργα είναι στα ιταλικά, τέλειο ήταν. Α, ίσως τα γερμανικά δεν μου αρέσουν τόσο να τα τραγουδάω αλλά ούτε και να τα μιλάω, με κουράζει το ‘ρ’ τους στο λαιμό.
ΠΠ: Εντάξει Καλλιόπη, στον επόμενο θα σου γράψω ιταλικά με google translate.
Πού ενώνονται ή χωρίζουν οι κόσμοι των Echo Tides με αυτούς από τις προσωπικές δουλειές του Pan Pan και της Καλλιόπης;
ΚΜ: Το δικό μου πρότζεκτ είναι κάτι που δεν είχα ποτέ, η δυνατότητα του να δημιουργήσω τη δική μου μουσική και το να είμαι μόνη μου στη σκηνή και απόλυτα ελεύθερη. Παίζω με ορχήστρες, ensembles, μπάντες, συνεργάτες όλη μου τη ζωή και μέσα από τη σκοτεινιά που πέρασα στην καραντίνα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να βρω τη δική μου φωνή. Φυσικά εξακολουθώ να είμαι μουσικός, μπαίνοντας στον ρόλο που μου δίνεται κάθε φορά. Τα Echo Tides είμαστε φίλοι, συγκρότημα, παρέα, οικογένεια σχεδόν πλέον.
ΠΠ: Στο μυαλό μου έχει ως εξής: ως Pan Pan κάνω ό,τι θέλω και είμαι υπεύθυνος για το τελικό αποτέλεσμα. Στα Echo Tides θέτω τον εαυτό μου στην δούλεψη μιας ομάδας και προσφέρω το ½ της μουσικής σύνθεσης, και το ¼ στη λήψη αποφάσεων.
Η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Γιώργο Γούση (Μαγνητικά Πεδία, Χειροπαλαιστής), τι περιλαμβάνει; Πως έχει προκύψει; Πώς τη βλέπετε να συνεχίζει;
ΠΠ: Ο Γιώργος είναι φίλος μου 15 χρόνια τώρα κι έχουμε συνεργαστεί σε πολλά comics και εικονογραφήσεις, έχει κάνει το video για την μπάντα μου, έχω γράψει μουσική για ταινία του. Το τι άλλο θα κάνουμε είναι ένα ερώτημα που με συναρπάζει κι εμένα. Ελπίζω να βρω τα εφόδια να του γράψω αυτά τα λαϊκά κομμάτια που τόσο θέλει μια μέρα να ερμηνεύσει.
Πείτε μας κάτι για το live, τι να περιμένουμε;
ΓΑ: Θα παίξουμε όλο το Ανδρομέδα FM, κάποια κομμάτια από το παρελθόν και κάποια από το μέλλον.
ΓΛ: Με μια τεράστια δόση ενέργειας. Ανυπομονούμε γι’ αυτό το live, καθως η τελευταία φορά που παίξαμε στην Αθήνα ήταν πριν 6 χρόνια.
ΚΜ: Και μάλιστα στο ίδιο μέρος! Σκοπεύω να κάνω αφωνία μια μέρα πριν για να τα δώσω όλα στο λάιβ.
Τι θα είναι αυτό στο τέλος της βραδιάς που θα σας πείσει πως εντάξει, όλα πήγαν τελικά καλά;
ΓΑ: Τα βλέμματα και τα χαμόγελα του κόσμου. Εμείς ξέρουμε εξαρχής πως θα περάσουμε καλά, γιατί κουβαλάμε τεράστια αγάπη για αυτό που κάνουμε, αλλά και αγάπη ο ένας για τον άλλον. Όλο το στοίχημα είναι να περάσει καλά ο κόσμος και να γίνει και αυτός μέρος του κύκλου αγάπης μας.
ΚΜ: Το να μου χαμογελάσει ο Γιάννης (χαχα). Είναι ο πιο αυστηρός από τους τέσσερις μας θα έλεγα, οπότε αν είναι ευχαριστημένος πάει να πει πως όλα καλά.
Καλύτερη συναυλία σας στην επαρχία που θα θυμάστε για πάντα…
ΓΑ: Τώρα ξεκινήσαμε ουσιαστικά τα live μας, οπότε είναι πολύ μικρό το δείγμα για συγκρίσεις. Κοινή αίσθηση σε Πάτρα-Ιωάννινα-Λάρισα-Θεσσαλονίκη, ήταν πως ο κόσμος ήταν δίπλα μας, τραγουδούσε ακόμα και σε κομμάτια που άκουγε πρώτη φορά, και στο τέλος είδαμε μόνο χαμόγελα.
ΓΛ: Όντως, δεν έχουμε κανένα φοβερά ποσοτικό δείγμα, αλλά αυτό που κρατήσαμε είναι ότι το κοινό ήταν απόλυτα συντονισμένο με την δική μας διάθεση. Αυτό και μόνο αρκεί.
ΠΠ: Εγώ θα πω το live στην Πάτρα, γιατί εκτός από την απίστευτη ενέργεια που νιώσαμε από τον κόσμο, ήταν το πρώτο μας live στη νέα εποχή μας.
Καλύτερη συναυλία (άλλων) που θα θυμάστε για πάντα…
ΓΑ: Έχω δει τα Διάφανα Κρίνα καμιά 30ρια φορές στη ζωή μου, ξεκινώντας από το 1998. Αυτό που συνέβαινε εκείνα τα χρόνια, αυτό το αόρατο πέπλο αγάπης στην ατμόσφαιρα, δεν νομίζω να το ξαναδώ ποτέ πουθενά σε κάποια συναυλία. Ίσως σε κάποια δικιά μας!
ΓΛ: Radiohead στο Μιλάνο το καλοκαίρι του 2017. Ήταν το μεγάλο μου απωθημένο. Μετά από προσπάθειες και αναγκαστικές ακυρώσεις πολλών χρόνων, τελικά κατάφερα να πάω, παρόλο που εκείνη τη μέρα είχαν απεργία τα τρένα, έχασα το πρώτο κομμάτι και στο τέλος της βραδιάς με επισκέφτηκε μια ωραιότατη κρίση πανικού.
ΚΜ: Οι ανάσες των Λύκων, Αγγελάκας-Βελιώτης στη Ρεματιά το 2005 ή Mary and the Boy σε ένα φεστιβάλ την ίδια χρονιά ή την επόμενη. Σοκ.
ΠΠ: Fun fact: σε live Αγγελάκα-Βελιώτη (και Mogwai) το 2005 σύστησα μεταξύ τους τον Γιάννη με τον Γιώργο! Για εμένα μάλλον είναι oι δύο τελευταίες συναυλίες των Κόρε. Ύδρο στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 14, που χωρίς να το συνειδητοποιώ ήταν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι εκτός από τους Κ.Υ. και στην ζωή που ζούσα εκείνη την περίοδο.
Υπάρχει κάποιο συγκρότημα /καλλιτέχνης που θα θέλατε να ανοίξετε τις συναυλίες του;
ΓΑ: Μάλλον εδώ η ιδανική απάντηση είναι οι Cure.
ΓΛ: Οι Portishead, για να κάνουμε ένα τεράστιο high five με τον Geoff
ΚΜ: Mitski παρακαλώ δηλαδή.
Σε ποιες συναυλίες (άλλων) θα πάτε φέτος;
ΓΑ: Το 2023 έχω πάει μέχρι τώρα μόνο στους Amenra το Φεβρουάριο. Κανένα πλάνο για το μέλλον.
ΓΛ: Στόχος μου είναι να πάω Sigur Ros, M83 και Puscifer. Αν καταφέρω να πάω έστω σε μία θα είμαι πανευτυχής.
ΚΜ: Εγώ θα πάω Sigur Ros σίγουρα, γιατί θα παίξω μαζί τους!!! Δεν έχω αγοράσει δυστυχώς εισιτήριο για καμία γιατί συνήθως ξέρω τελευταία στιγμή αν μπορώ να πάω ή όχι. Θα ήθελα να πάω Kraftwerk.
ΠΠ: Έχω εισιτήριο για Sigur Ros αλλά για κάποιο λόγο δεν τρελαίνομαι κιόλας – κάπου με έχουν ξενερώσει, τουλάχιστον θα παίζει η Καλλιόπη.
Ποια (τι) είναι η Αθήνα για σας;
ΓΑ: H Αθήνα (όποτε την επισκέπτομαι πια) είναι κυρίως μουσική, και θα είναι πάντα οι βόλτες βράδυ με τον Παναγιώτη σαν να είμαστε ακόμα 20 χρονών.
ΓΛ: Το 224 που είτε τρέχω να το προλάβω, είτε το περιμένω για πολύ ώρα βασανιστικά στην στάση.
ΚΜ: Μια ζωντανή πόλη, φίλοι, θέατρα, ηλιοβασιλέματα και βράδια.
ΠΠ: We are on a break.
Τώρα θέλω να μας πάτε σινεμά. Πείτε μας τις 5 πιο αγαπημένες σας sci–fi ταινίες; Σε ποια ίσως θα θέλατε να έχετε γράψει το σάουντρακ;
ΓΑ: Δεν θα κλέψω βάζοντας απαντήσεις όπως “τα πάντα από star trek και star wars”, γιατί θα περιλάμβανα πολλές ταινίες. Ας θεωρήσουμε αυτά τα δυο σύμπαντα δεδομένα και πάμε σε υπόλοιπες επιλογές (χωρίς κάποια σειρά): Το Terminator 2 ήταν η αγαπημένη μου ταινία όταν ήμουν 10 χρονών, οπότε θα την έχω πάντα κάπου εκεί ψηλά. Moon, γιατί είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις να αλλάζει ότι θεωρούνταν δεδομένο. Inception. Έχω μια άρρωστη σχέση με τα όνειρά μου, μπορώ να γράψω βιβλία με ιστορίες από κει μέσα. Δεν γινόταν να μην αγαπήσω αυτή την ταινία. Από νήπιο ζωγράφιζα πάντα ρομπότ να πολεμούν άλλα ρομπότ, ή ρομπότ να πολεμούν με γιγάντια τέρατα. Όταν έβλεπα το Pacific Rim στο σινεμά ήμουν 30 χρονών και ένιωθα πάλι νήπιο από τη χαρά. District 9. Υπέροχος τρόπος να εκφραστεί ακόμα μια φορά η κακία των ανθρώπων. Όσο για soundtrack, ας μην αποδεσμεύσουμε ένα υπάρχον έργο από τη μουσική του. Ας γράψουμε μουσική για κάτι μελλοντικό!
ΓΛ: Οι πέντε πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό: 2001: A Space Odyssey. The fifth element. The man who fell to Earth. Gattaca. Metropolis
ΚΜ: Under the Skin (soundtrack Mica Levi ανατριχίλα). The fifth element. Bladerunner. The prestige. Donnie Darko
ΠΠ: Eternal sunshine. Synecdoche New York. Arrival γιατί είναι λυτρωτικό να σε διαλύει κάτι έτσι. Από Star Wars είμαι άσχετος αλλά το Rogue One ήταν φανταστικό και θα ήθελα να του γράφαμε μουσική, και ή και τα 3 Matrix ή το Cloud Atlas γιατί οι Wachowskis είναι μαστόρισες.
Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε σε άλλο πλανήτη, ποιος θα ήταν η πρώτη επιλογή σας;
ΓΑ: Επειδή ακόμα και το ουτοπικό θέλω να το βάλω σε μια βάση, θα πω τη λιγότερο ουτοπική απάντηση, τον Άρη.
ΠΠ: Ωραίος, ρεαλιστής.
ΓΛ: Εδώ με το ζόρι μπαίνω σε αεροπλάνο. Σιγά μην μπω σε διαστημόπλοιο. Πάντως αν έπρεπε να διαλέξω, θα έλεγα τον Κρόνο για να δω από κοντά τους δακτυλίους του.
ΚΜ: Δε θα έμπαινα και εγώ με τίποτα σε διαστημόπλοιο. Αλλά διάβασα ότι σε κάποια χρόνια θα ανοίξουν ξενοδοχεία στο διάστημα, οπότε Γιώργο μου ετοιμάσου ψυχολογικά γιατί θα μας καλέσουν για συναυλία σίγουρα.
Ποιο κομμάτι σας θα βάζατε σε ένα διαστημόπλοιο για να ταξιδέψει και να συναντήσει άλλα species;
ΓΑ: Την αόρατη κορδέλα, με τη σχεδόν μηδαμινή ελπίδα να καταλάβουν τη φράση που περιγράφει τους δεσμούς των ανθρώπων.
ΓΛ: Προφανής απάντηση: Έξοδος
ΚΜ: Αρχάγγελος.
Αν υπήρχε ένα «χρονοντούλαπο» για να βάλετε μέσα πέντε αντικείμενα για να «ανακαλύψουν» οι επόμενες γενιές μετά από 50 χρόνια, ποια θα βάζατε μέσα
ΓΑ: Ένα βινύλιο «Ανδρομέδα FM». Τη φανέλα με το 6 του Νίκου Γκάλη.Ένα τεύχος Αστερίξ. Μια ζωγραφιά του γιου μου. Ένα μπέργκερ από τα McDonald’s με την απορία αν θα μείνει αναλλοίωτο
ΓΛ: Το set list από το live της Παρασκευής 19 Μάη στο sixdogs. Μια φωτογραφία έξω από το εφετείο από την ημέρα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Τα κλειδιά από το στουντιάκι μου μπας και αξιωθεί κάποιος να το φτιάξει. Μια κερκυραϊκή μπύρα. To 224 για να καταλάβουν ότι μάλλον δεν έχουν αλλάξει πολλά μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια.
ΚΜ: Ένα λαχανί καλσόν. Ένα ημερολόγιο παιδιού από δημοτικό. Ένα πλαστικό παπάκι. Μια σβούρα. Ένα σκιτσάκι που να δείχνει την Αθήνα το 2023.
ΠΠ: Ένα απλό συνθ πχ ένα Microkorg. Το Transeurope Express των Kraftwerk για να ξαναανακαλύψουν την electro. Την adidas questra apollo, 30 χρονιά μετά κι ακόμη δεν έχει φτιαχτεί καλύτερη ποδοσφαιρική μπάλα, φαντάζομαι ούτε και σε άλλα 50. Το “Hey! Wait” του Jason. Mόλις συνειδητοποίησα ότι απευθυνόμαστε σε παιδιά στο μέλλον και η ερώτηση με τους εξωγήινους ήταν άλλη.
Η μουσική τελικά «είναι η απάντηση»; Kι αν ναι, περισσότερο, σε ποια ερωτήματα;
ΓΑ: Η μουσική είναι η απάντηση, ναι. Και η ερώτηση είναι το «τι θα μείνει στο τέλος απ’ όλα αυτά;».
ΓΛ: Ναι, ειδικά αν η ερώτηση είναι “τι σου αποβάλει το άγχος”.
ΠΠ: Ό,τι είπε ο φίλος Γιώργος. Και ο Γιαννης.
ΚΜ: Είναι η απάντηση στην ερώτηση “Πότε σταματάει ο χρόνος”.
