Όταν ο Alex Turner τραγούδησε ένα ρεφρέν των Duran Duran στην «Αντίγκονη»

Από μικρή συνήθιζα να ταυτίζω τη μουσική με προσωπικά βιώματα και ιστορίες. Η μουσική των Last Shadow Puppets όπως κάθε μουσική που αγαπάω, έχει αιχμαλωτίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Ή μπορεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου να έχει αιχμαλωτίσει μέσα του τη μουσική των Last Shadow Puppets. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Για να μην το πάω πολύ φιλοσοφικά το θέμα, εν συντομία θα πω ότι το πρώτο τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008, έσκασε σε μία πολύ δύσκολη χρονική περίοδο, γεμάτη μοναξιά και υπαρξιακές αναζητήσεις και ύστερα από έναν χωρισμό. Είναι το άλμπουμ που για πολλούς μήνες άκουγα σε μόνιμη λούπα και το “Standing Next to Me”, το τραγούδι που ακόμη και σήμερα με κάνει να ανατριχιάζω μόλις ακούω τις πρώτες του νότες. Οι δε στίχοι του άλμπουμ είναι σαν μία κινηματογραφική ταινία που προβάλλεται μέσα στο μυαλό μου.

Είχα πάει στο Λονδίνο να τους δω ζωντανά λίγους μήνες μετά. Σε αυτές τις περιπτώσεις που ένα συγκρότημα σου έχει γίνει εμμονή, όταν πας για πρώτη φορά σε συναυλία του συμβαίνει πάντα το εξής παρανοϊκό μέσα σου: από τη μία ελπίζεις ότι θα είναι η συναυλία της ζωής σου και από την άλλη ότι βγαίνοντας θα πεις, εντάξει μωρέ, δεν ήταν και τόσο φοβεροί, δεν πειράζει που ίσως κάνω καιρό να καταφέρω να τους ξαναδώ live. Σε αυτή τη σχιζοφρενική διαμάχη, τελικά κέρδισαν οι Puppets που με μία μεγάλη ορχήστρα εγχόρδων και πνευστών στο Hammersmith Apollo, άφησαν όλους τους θεατές εκστασιασμένους. Τα χρόνια περνούσαν και ενώ πλέον είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως δεν θα εμφανιστούν ποτέ ξανά μαζί, ο Alex Turner και ο Miles Kane, άφησαν στην άκρη τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους (Arctic Monkeys και άλλες συνεργασίες ο πρώτος και μία σόλο καριέρα ο δεύτερος) και με αφορμή ένα ριφάκι που ήρθε ξαφνικά στο μυαλό του Miles, ξεκίνησε το δεύτερο δισκογραφικό τους ταξίδι. Το ριφάκι αυτό ανήκει στο “Aviation”, το πιο δυνατό, πιθανότατα, τραγούδι του νέου τους άλμπουμ, Everything You’ve Come to Expect.

26-10-08 στο Hammersmith Apollo

Τα οκτώ αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από το ντεμπούτο τους, The Age of the Understatement, μέχρι σήμερα, άλλαξαν πολλά. Και στην εικόνα αλλά και στον ήχο τους. Από τις αναφορές στα ‘60s και τα ‘70s περάσαμε στα ‘80s και όλα θυμίζουν καλοκαίρι στους Τροπικούς και τα αγόρια -που δεν είναι πια αγόρια- δεν κρατούν σφιχτά και νευρικά τις κιθάρες κοντά στις γραβάτες τους ενώ λικνίζονται ανέμελα μέσα στα λουλουδάτα ρούχα τους και σπάνε γοφό μέχρι τα κορίτσια που βρίσκονται στο κοινό να βγάλουν τις πρώτες τσιρίδες. Στις 5 Ιουνίου, ο Alex και ο Miles θα βρίσκονται στη σκηνή του Rockwave Festival και αν δεν καταφέρω να πιάσω κάγκελο παίζει να ακουστώ πιο δυνατά από τις τσιρίδες όλων των κοριτσιών μαζί που θα βρεθούν στο Terravibe. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τον Alex ενώ βρισκόταν στο Δουβλίνο για μια σειρά συναυλιών που έδωσαν εκεί και η συνέντευξη ξεκίνησε κάπως παράδοξα, με τις πρώτες ερωτήσεις να τις κάνει εκείνος σε μένα. «Είσαι στην Αθήνα love, σωστά;», ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε. «Πολύ σωστά», του απάντησα. «Και πώς είναι εκεί τώρα ο καιρός;», συνέχισε. «Ηλιόλουστος και καυτός», του είπα και του άρεσε: «Καυτός; Τέλεια». Λένε ότι ο Alex Turner είναι φειδωλός στα λόγια του και ότι δεν ανοίγεται εύκολα. Εγώ πάλι λέω ότι όλα είναι θέμα χημείας.

Την πρώτη φορά που μιλήσαμε, αν δεν κάνω λάθος ήταν 2004 ή ίσως και λίγο αργότερα. Βλέπεις τα… (με διακόπτει). Το 2004; Είχαμε γνωριστεί από κοντά;

Όχι, ήταν τηλεφωνική συνέντευξη. Το 2004 πήρε και η Ελλάδα το Euro. Τυχερή χρονιά.

Είσαι μεγάλος ποδοσφαιρόφιλος για να το θυμάσαι αυτό. Ξέρεις κάτι; Το Σάββατο η ομάδα μου, του Σέφιλντ, παίζει στους τελικούς του πρωταθλήματος και θα πετάξω από το Σέφιλντ στο Λονδίνο μόνο και μόνο για να πάω στο Wembley Arena να δω το παιχνίδι. Αν κερδίσουμε θα μπούμε στην Premier League του χρόνου (σ.σ. είμαι άσχετη από ποδόσφαιρο αλλά νομίζω τα κατάλαβα σωστά), έχει πολύ μεγάλη σημασία για εμάς αυτό το παιχνίδι. Επιπλέον δεν έχω πάει ποτέ στο Wembley σαν θεατής, παρά μόνο μία φορά σε συναυλία των Oasis και θέλω να πάω και να το ζήσω όλο αυτό.

Καλοί οι Oasis; Κι αυτό το 2004 ήταν. Νομίζω ότι μου άρεσαν. Αλλά σε διέκοψα πριν Αντίγκονη, συγγνώμη (σ.σ. Από εδώ και στο εξής θέλω όλοι να με αποκαλούν Αντίγκονη, ευχαριστώ).

Ξεκίνησα να ρωτάω λοιπόν αν βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά από τότε μέχρι σήμερα. Έχεις πιο μεγάλη αυτοπεποίθηση; Έχεις γίνει πιο κυνικός; Πιο ανέμελος ή πιο υπεύθυνος; Είναι ο ουρανός πιο γαλανός; Τέτοια πράγματα. Στην καρδιά μου είμαι σίγουρα πιο κυνικός. Αλλά νομίζω ότι έχω μάθει να εκφράζω καλύτερα τον κυνισμό μου από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Θα έλεγα ότι υπάρχει ένας συνδυασμός ανεμελιάς και υπευθυνότητας αν και η ανεμελιά στην πραγματικότητα δεν είναι καν ανεμελιά. Ποιος μπορεί να είναι πραγματικά ανέμελος στις μέρες μας άλλωστε; Σίγουρα αισθάνομαι ότι έχω πιο πολλές υποχρεώσεις και ότι πρέπει να είμαι πιο υπεύθυνος από παλιά αλλά αν συγκρίνεις τη ζωή μου με τις ζωές των φίλων μου που έχουν κάνει οικογένεια, δεν φτάνω ούτε στο ελάχιστο τις δικές τους υποχρεώσεις. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι έτοιμος κι εγώ να αποκτήσω τέτοιου είδους υποχρεώσεις. Θα δούμε.

Ο μοναδικός στίχος που έχω κάνει tattoo επάνω μου, είναι δικός σου, από το τραγούδι “My Mistakes Were Made For You” των Last Shadow Puppets και είναι ο εξής: “Innocence and arrogance entwined in the filthiest of minds”. Αν μπορούσες να διαλέξεις έναν μόνο στίχο σου για να αφήσεις ως το σημάδι σου στην ιστορία, ποιος θα ήταν αυτός που σε αντιπροσωπεύει περισσότερο; Το έχεις κάνει tattoo; Αλήθεια;

Ναι, αλήθεια. Πού; Πες μου πού.

Στο χέρι μου, όχι κάπου πονηρά. Χαχα, ουάου, με εντυπωσίασες πάντως. Tώρα πρέπει να θυμηθώ όλους μου τους στίχους για να σε εντυπωσιάσω κι εγώ αλλά η αλήθεια είναι Αντίγκονη ότι δυσκολεύομαι όταν δεν είμαι στη σκηνή με τη μουσική να με παρασύρει. Θα σου πω όμως ότι δεν νιώθω ότι έχω γράψει ακόμη το στίχο που μέσα σε αυτόν θα ήθελα να κλείσω ολόκληρη την καριέρα μου. Θέλω να πιστεύω ότι ακόμη δεν έχει συμβεί και ότι θα το κάνω στο μέλλον. Νιώθω πιο άνετα με την ιδέα ότι υπάρχει κάπου στο μέλλον αυτός ο στίχος. Θα δούμε.

Ο τίτλος του νέου σας άλμπουμ είναι Everything You’ve Come to Expect. Τι είναι αυτό που περιμένεις περισσότερο στο κοντινό μέλλον; Εκτός από τον αγώνα του Σέφιλντ. Χαχα, κάτσε να σκεφτώ, δεν θέλω να σε απογοητεύσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, γιατί δεν κάνω και προγραμματισμό. Πέρα από τις συναυλίες, αφήνω τα πράγματα να έρχονται όπως έρχονται.

«Υπάρχουν πράγματα που θέλω να αλλάξω σε μένα. Προσπαθώ να κόψω τις κακές συνήθειες τελευταία. Προσπαθώ να καπνίζω λιγότερο, έχω αρχίσει και γυμνάζομαι, ψάχνω την ιδανική εικόνα υγιούς προτύπου…»

Πιστεύεις ότι αν γνωριζόσασταν με τον Miles Kane νωρίτερα, πριν φτιάξετε τις άλλες μπάντες σας, οι καριέρες σας θα είχαν πάρει διαφορετικό δρόμο; Το έχεις σκεφτεί αυτό; Ναι, η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί. Πιθανότατα θα είχαμε φτιάξει μαζί μία μπάντα. Από την άλλη ξέρεις πώς είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Μπορεί σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή να γνωρίσεις κάποιον και να κολλήσεις αμέσως αλλά αν τον γνωρίσεις σε άλλη χρονική στιγμή, οι αναφορές σας και οι ζωές σας να είναι τόσο διαφορετικές και να μην γίνει το μαγικό κλικ. Ή μπορεί με κάποιον που είστε πολύ φίλοι, μετά από πέντε χρόνια να χαθείτε γιατί οι ζωές σας είναι διαφορετικές. Οπότε, κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί τελικά αν είχαμε γνωριστεί νωρίτερα. Όλα είναι θέμα σωστού timing και όλα έγιναν για καλό.

Τα τελευταία δέκα χρόνια και βάλε, ο Τύπος ουρλιάζει ότι ο Alex Turner είναι διάνοια. Ο ίδιος Τύπος που πολλές φορές σε αποκαθηλώνει από το θρόνο που σε έχει βάλει. Σε επηρεάζει αυτό; Αισθάνεσαι συνεχώς ότι πρέπει να αποδείξεις κάτι; Με επηρέαζε περισσότερο τα πρώτα χρόνια. Στην πορεία έμαθα να το διαχειρίζομαι όλο αυτό και να μη δίνω σημασία σε όσα γράφονται. Δεν θα σου πω ότι τα πολύ θετικά σχόλια δεν με κάνουν χαρούμενο, φυσικά και με κάνουν αλλά γενικότερα προσπαθώ να μένω αποστασιοποιημένος και να κάνω αυτό που εκφράζει εμένα. Πάντα είχα πρόβλημα να διαβάζω πράγματα για μένα γι’ αυτό και αποφάσισα πριν χρόνια να μην το κάνω πια. Δεν ξέρω, νομίζω ότι δεν διαθέτω τον απαραίτητο εγωισμό που χρειάζεται κάποιος για να μπορεί να καταπιεί κάτι τέτοιο.

Η «Αντίγκονη» με τον Miles Kane στο Reading Festival (Αύγουστος 2010)

Εξαιρετικός μουσικός και στιχουργός, γοητευτικός και με εξαιρετική φωνή. Υπάρχει κάτι που εσύ δεν αντέχεις στον εαυτό σου; Ή κάποιες κακές συνήθειες; Χαχαχαχα (σ.σ. Για κάποιο λόγο αυτό τον έκανε να γελάσει πολύ και γάργαρα). Να σου πω κάτι; Δεν ξέρω αν τα πιστεύω πραγματικά όλα αυτά. Και στο λέω ειλικρινά. Φυσικά και υπάρχουν πράγματα που θέλω να αλλάξω σε μένα. Προσπαθώ να κόψω τις κακές συνήθειες τελευταία. Προσπαθώ να καπνίζω λιγότερο, έχω αρχίσει και γυμνάζομαι, ψάχνω την ιδανική εικόνα υγιούς προτύπου. Θα είμαι το επόμενο εξώφυλλο στο Men’s Health magazine. Χαχα. 

Λοιπόν, στο μυαλό μου σε φαντάζομαι να περπατάς απλώς στο δρόμο και ΜΠΑΜ να σου σκάει ένας τέλειος στίχος ή ένα γαμάτο ριφάκι. Το κάνεις να φαίνεται τόσο εύκολο. Πες μου, πώς το κάνεις τέλος πάντων αυτό; Ποια είναι η ιδανική κατάσταση για να εμπνευστείς; Όντως υπάρχουν στιγμές που απλώς μου έρχεται κάτι στο μυαλό, εντελώς ξαφνικά. Αλλά νομίζω όλο το παιχνίδι είναι στο να ξέρεις να ξεχωρίζεις ποιες είναι οι στιγμές που αξίζει να προσέξεις και να καλλιεργήσεις. Ιδέες έρχονται συχνά στο μυαλό μου αλλά το τρικ είναι να μπορείς να διακρίνεις τις καλές. Μέσα από σχέσεις, από δίσκους που ακούω ή πράγματα που διαβάζω, παρατηρώ και καταγράφω.

Άρα οι στίχοι σου είναι απολύτως αυτοβιογραφικοί. Ναι, εντελώς.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες έξαλλο τον Miles και πότε η τελευταία που εκείνος σε έκανε έξαλλο; Δεν έχουμε κάνει ποτέ ο ένας τον άλλο έξαλλο αλλά σίγουρα έχουμε εκνευριστεί πολλές φορές. Πιστεύω όμως ότι είναι απολύτως υγιές να συμβαίνει αυτό με τον καλύτερό σου φίλο. Έχετε δικαίωμα να διαφωνείτε και να αναρρώνετε από αυτό. Είναι η δοκιμασία που πρέπει να περάσει η αληθινή φιλία.

Ειδικά όταν από ένα σημείο και μετά αισθάνεσαι τον άλλο σαν οικογένειά σου. Ακριβώς.

Έχετε αισθανθεί ποτέ ανταγωνιστικά μεταξύ σας για τα μάτια μιας γυναίκας; Βέβαια. Αμέτρητες φορές. Αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε πάντα.

Θέλεις να μου τραγουδήσεις έναν στίχο από το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό και δεν είναι δικό σου; Να στον τραγουδήσω ή να σου πω ποιος είναι;

Κοίτα, ονειρευόμουν τη στιγμή που θα μου τραγουδάς στο τηλέφωνο εδώ και μέρες τώρα, οπότε ξέρεις, δεν θέλω να σε πιέσω αλλά κάνε ό,τι λέει η καρδιά σου. Kάτσε να σκεφτώ. Λοιπόν, είναι ένα φανταστικό τραγούδι των Duran Duran, το “The Chauffeur” (σ.σ. σε αυτό το σημείο που τραγουδάει το ρεφρέν…). Νομίζω ότι τελευταία έχω αρκετές επιρροές από Duran Duran. Ακόμη και κάποια κομμάτια των Arctic Monkeys προέκυψαν ακούγοντας αρκετά αυτό το συγκρότημα. Δεν το είχα καταλάβει τότε αλλά πλέον μου είναι ξεκάθαρο.

Το δεύτερο άλμπουμ σας είναι πολύ πιο καλογυαλισμένο και αισθησιακό από το προηγούμενο. Είχατε από την αρχή στο μυαλό σας ότι θέλετε να βάλετε το κοινό σας σε μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα; Απολύτως. Δεν σου λέω ότι κάναμε κάτι με μαθηματική ακρίβεια ή ότι βγάλαμε έξω τα blue prints και τα μελετούσαμε αλλά σίγουρα είχαμε το συναίσθημα που μας πήγαινε προς τα εκεί. Υπήρξε μια μεγάλη συζήτηση για το πού θέλουμε να πάμε και διαπιστώσαμε ότι θέλουμε να πάμε προς κάτι πιο χαλαρό, πιο μαλακό. Και όταν νιώθεις κάτι τέτοιο, καλό είναι να αφήνεις τη μαγεία να ελευθερωθεί. Φυσικά υπάρχουν πάντα και οι μουσικές ή οι οπτικές επιρροές της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής που κάθεσαι να δημιουργήσεις.

Να σου πω την αλήθεια, διακρίνω αρκετά στοιχεία από Bryan Ferry. Και μουσικά και στυλιστικά. Αλήθεια; Θα σου κάτι απίστευτο τώρα. Η μητέρα μου είναι τρελή και παλαβή με τον Bryan Ferry. Εγώ δεν έχω ακούσει πάρα πολύ αλλά ένα τραγούδι των Roxy Music, το “Love is the Drug”, μας αρέσει πολύ και σκεφτόμασταν να ηχογραφήσουμε μία διασκευή του. Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση που ανέφερες το όνομά του.

Ελπίζω να το ηχογραφήσετε σύντομα. Να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο, έχεις έρθει ποτέ πολύ κοντά, εχμ, καταλαβαίνεις τι εννοώ, με Ελληνίδα; Χμμμ…κάτσε να σκεφτώ. Όχι, ποτέ.

Τότε να σου γνωρίσουμε ένα καλό κορίτσι όταν έρθεις. Με κάνεις και κοκκινίζω…