«Δεν μας έχει πει κανείς το έγκλημα μας. Θέλουμε την ελευθερία μας και τίποτα άλλο»

Πριν από μερικές βδομάδες βρέθηκα στην Αμυγδαλέζα και ενώ εκεί η κατάσταση είναι εξώφθαλμα τραγική, όπως ανέδειξε και το αποκλειστικό ρεπορτάζ της Popaganda, στο «Kέντρο Κλειστής Φιλοξενίας Αλλοδαπών Κορίνθου» (φιλοξενίας μόνο κατ΄ όνομα φυσικά, περί κράτησης πρόκειται) τα πράγματα είναι πιο τακτοποιημένα. Προφανώς αυτό έχει να κάνει καταρχήν με το ότι βρίσκεται μέσα σε ένα παλιό στρατόπεδο, ένα χώρο εκ φύσεως πιο «κόσμιο». Ευκάλυπτοι, άσφαλτος και συρματοπλέγματα περιβάλλουν τα μισοσοβατισμένα άσπρα κτίρια όπου κρατούνται οι μετανάστες. Επί της ουσίας, φυσικά, αυτό δεν λέει τίποτα. Υπήρξαν και στο παρελθόν «κόσμιοι» χώροι κράτησης, που αποτέλεσαν μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Το Σάββατο, λοιπόν, στην Κόρινθο πραγματοποιήθηκε μια αντιρατσιστική και αντιφασιστική διαδήλωση που οργανώθηκε από ντόπιες και αθηναϊκές συλλογικότητες της Αριστεράς και της Αντεξουσίας. Η διαδήλωση αφού πέρασε μέσα από κεντρικούς δρόμους, κατευθύνθηκε στο στρατόπεδο της πόλης, όπου βρίσκεται το κέντρο κράτησης παράνομων μεταναστών και χωρίς πολλά-πολλά έριξε την σιδερένια πόρτα που μαζί με τον κρότο της πτώσης έφερε και μερικές «φυσουνιές» απο τα ΜΑΤ που φυλούσαν τον χώρο. Τελικά, μόλις τα πράγματα ηρέμησαν η αστυνομία επέτρεψε σε μια επιτροπή πέντε ατόμων και έναν δημοσιογράφο (τον γράφοντα), να μπουν στον χώρο του στρατοπέδου και να μιλήσουν με μερικούς από τους κρατούμενους.

Συνοδευόμενοι από τον διοικητή των εγκαταστάσεων και από δέκα πάνοπλους άντρες της ΟΠΚΕ, κατευθυνθήκαμε προς την πτέρυγα Δ όπου εκείνη την στιγμή οι κρατούμενοι έτυχε να προαυλίζονται και συναντήσαμε μερικούς από τους πεντακόσιους που βρίσκονται χωρισμένοι σε τέσσερις πτέρυγες (από τις συνολικά οκτώ) που ακόμα λειτουργούν. Καθημερινά δίνεται εξιτήριο σε περίπου τριάντα άτομα. Σημειωτέον, η «φιλοξενία» όσων βρίσκονται εκεί δεν ξεπερνά τους οχτώ μήνες. Η διοίκηση δεν μας άφησε να μπούμε μέσα στα κτίρια ούτε και να πάρουμε φωτογράφους μαζί μας, οπότε η συνομιλία με τους μετανάστες έγινε εκατέρωθεν συρματοπλέγματος.

Ορισμένοι βγαίνουν στα παράθυρα, κάποιος φωνάζει αγανακτισμένος σαν να μας λέει «και τι ήρθατε να κάνετε τώρα εδώ;» Ένας από αυτούς που συναντούμε είναι ο Χασάν απο το Πακιστάν που είναι τέσσερα χρόνια στις φυλακές του Ναυπλίου και εδώ και είκοσι μέρες έχει μεταφερθεί στην Κόρινθο. Ο A.P.H. είναι από το Αφγανιστάν, 17 ετών. Στην Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πέντε μήνες, εκ των οποίων τους τέσσερις τους έχει περάσει στο στρατόπεδο της Κορίνθου. Συνελήφθη στην Ηγουμενίτσα στην προσπάθεια του να φύγει για Ιταλία. Όλα αυτά ενώ οι ανήλικοι υποτίθεται πως αφέθηκαν τα Χριστούγεννα… 

Ένας άλλος κρατούμενος, ο Σαφάϊ, μας λέει πως δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δίπλα του ένας κύριος 56 ετών έχει σοβαρό πρόβλημα στα μάτια και στα αυτιά. Ο A.H. ζητάει εδώ και δύο μήνες επίμονα γιατρό μιας και υποφέρει απο πόνους στα γεννητικά όργανα γιατί του τελείωσαν τα φάρμακα που του είχαν χορηγηθεί. Του δόθηκε μόνο Depon, μιας και οι συμβάσεις των τριών γιατρών έληξαν στο τέλος του προηγούμενου έτους χωρίς να ανανεωθούν. Τώρα δεν υπάρχει γιατρός. Εκτός απο γιατρούς δεν υπάρχει και ηλεκτρονική υπηρεσία ασύλου, οπότε όλα γίνονται μέσω Πάτρας και Αθήνας. O ΜD.Α.Α. φοράει έναν νάρθηκα στον λαιμό. Έπαθε κάτι από το φαγητό. Τον πήγαν σε έναν παθολόγο στο νοσοκομείο που του έγραψε Augmentin, Zitronex και Losec, όμως τα φάρμακα δεν τα είδε ποτέ. «Το φαγητό είναι λίγο και το ψωμί είναι χαλασμένο» μας λέει κάποιος άλλος. «Σήμερα είχαμε αυγά και χθες φακές». Μας ζητάνε να τους φέρουμε τσιγάρα, δεν μπορούν να αγοράσουν πια από μέσα. Αφού το κέντρο βρίσκεται σε στρατιωτική περιοχή, δεν επιτρέπεται η αγοραπωλησία εντός των τειχών του. Παλαιότερα μαζεύονταν οι περιπτεράδες της περιοχής και πουλούσαν τσιγάρα και είδη πρώτης ανάγκης σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές, αλλά αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί λόγω του κανονισμού.

Για δύο ώρες το πρωί και άλλες τόσες το βράδυ, έξω από τους θαλάμους, ο προαυλισμός γίνεται διαδοχικά γιατί υπάρχουν τσακωμοί για διάφορους λόγους. Η τελευταία μεγάλη φασαρία έγινε πριν από δέκα μήνες. Σε κάθε δωμάτιο βρίσκονται δώδεκα ή έξι άτομα, και ενώ τώρα πια έχουν αδειάσει κάποια δωμάτια, δεν τους επιτρέπεται να κοιμηθούν εκεί. Ευτυχώς όσοι φεύγουν αφήνουν τα πράγματα τους (κουβέρτες κ.α.). Τις νύχτες ακούγεται μια σειρήνα που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν, το ρεύμα κόβεται συχνά και ζεστό νερό δεν υπάρχει. «Δεν μας έχει πει κανείς το έγκλημα μας», λένε και συμπληρώνουν «θέλουμε την ελευθερία μας και τίποτα άλλο». «Τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ ακούσαμε πως κάτι θ’ αλλάξει, αλλά ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμη», λένε χωρίς περιστροφές και μας ρωτάνε: «Πότε θα αφεθούμε ελεύθεροι;»