Πολλές φορές δεν εκτιμάς αυτό που έχεις όταν το έχεις. Κάπως έτσι ήταν και η σχέση μου με τους Wham! στα ‘80s. Είχα διαλέξει την ποπ πλευρά μου και ήμουν με τα Wild Boys, τους Duran Duran.
Κάπως οι δύο ΠΑΡΑΠΟΛΥΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ τύποι με τα λευκά, καυτά σορτσάκια και τα ακόμα πιο λευκά, πλατιά χαμόγελα, που πηδούσαν με τα χέρια ανοιχτά και τα μαγιό τυρόπιτα στα τροπικά τα κλαμπ, μου φαίνονταν λίγο παραπάνω γλυκανάλατοι από όσο μπορούσα να αντέξω. Ακόμα και το Careless Whisper και το Last Christmas τότε, τα απέφευγα όσο μπορούσα.
Πέρασαν τα χρόνια, τα ποπ ακούσματα των ‘80s έγιναν μια γλυκιά θαλπωρή που μου θυμίζουν τα χαμένα μου νιάτα, ο George Michael έκανε τις δικές του επαναστάσεις που πολύ εκτίμησα και με έκαναν να τον συμπαθήσω πάρα πολύ, τον γνώρισα ένα μεσημέρι σε ένα ξενοδοχείο στο Μιλάνο και κατάλαβα ότι αυτός ο τύπος είχε μια δική του λάμψη, ήταν πραγματικά αυτόφωτος (αν και ευγενικά απόμακρος), ώσπου μια μέρα έφυγε από αυτόν τον κόσμο και έγινε θρύλος. Έτσι έδωσα περισσότερη βάση στα ποπ διαμαντάκια του (τόσο από την εποχή των Wham! όσο και από τη σόλο καριέρα του).
Πάνω σε όλη αυτή τη νοσταλγική νότα, βασίζεται και το ντοκιμαντέρ που βγήκε στο Netflix στις 5 Ιουλίου. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Chris Smith, και όπως και τα 30 λευκώματα-ημερολόγια με αποκκόματα και φωτογραφίες που κρατούσε η μητέρα του Andrew Ridgeley, έτσι και αυτό το φιλμ ακολουθεί τα δύο αγόρια στο ταξίδι τους προς τη δόξα. Αλλά αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι ότι όντως ψαχουλεύει και το μουσικό τους κομμάτι και δεν μένει μόνο στο glamour της φάσης. Είναι τρομερό να συνειδητοποιείς ότι το Careless Whisper γράφτηκε από τον George Michael όταν ήταν ακόμα έφηβος, εντελώς χαλαρά, χωρίς κάποια προσπάθεια.
Ο George και ο Andrew γνωρίστηκαν το 1975, όταν ήταν 11 και 12 ετών αντίστοιχα. Τότε ο George Michael είχε ακόμα το όνομα που του έδωσαν οι γονείς του, δηλαδή Γεώργιος Παναγιώτου. Ήταν το νεόφερτο σπασικλάκι στο σχολείο, με γυαλιά, μπούκλες στα μαλλιά και βλέμμα τρακαρισμένου, γλυκούλικου puppy. Ο Ridgeley ήταν το μεγαλύτερο κουλ τυπάκι, με τη μεγάλη αυτοπεποίθηση, που ανέλαβε να προσέχει το νέο παιδί στην τάξη. Οι δυο τους έγιναν αχώριστοι και άρχιζαν να σχεδιάζουν την ποπ εισβολή τους στη Γηραιά Αλβιώνα από πολύ νωρίς.
Στην εφηβεία, ο George είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα σπουδάσει και θα κυνηγήσει αυτή την καριέρα. Φυσικά ο πατέρας του καθόλου δεν το ήθελε όλο αυτό και θεωρούσε τον Andrew κακή επιρροή. Στην αρχή έφτιαξαν ένα γκρουπ με συμμαθητές που έπαιζε σκα μουσική αλλά δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Και τελικά έμειναν οι δυο τους. Χωρίς πολλά χρήματα, αφού κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single Wham Rap το 1981, το οποίο δεν έφτασε ούτε καν στο Top 100 των τσαρτ στο Ηνωμένο Βασίλειο, γυρνούσαν σε διάφορα venues της χώρας για να φτιάξουν το fan base τους, φορώντας τα ίδια ρούχα (τζιν, τζάκετ γιλέκο perfecto, αδιάφορα πουκαμισάκια), και σιχτρίριζαν που τους έβαζαν να εμφανιστούν πριν ή μετά από διάφορους καμμένους τύπους κάθε φορά.
Μέχρι που έσκασε το τυχερό τους από το πουθενά. Πριν φύγει το 1982, το Top of the Pops (TOTP), η μακροβιότερη αγγλική μουσική εκπομπή από την οποία έχουν περάσει ιερά τέρατα της μουσικής, τους ζήτησε να συμπληρώσουν το κενό ενός καλλιτέχνη που ακύρωσε τελευταία στιγμή. Και αυτό ήταν. Από εκεί ουσιαστικά ξεκίνησαν όλα.
Με τις δύο κοπέλες που χόρευαν και έκαναν φωνητικά πίσω τους, τη Dee C. Lee (που την επόμενη χρονιά αποχώρησε και πήγε στο συγκρότημα του Paul Weller, τους The Style Council και αντικαταστάθηκε από την Helen ‘Pepsi’ DeMacque) και τη Shirlie Holliman (η οποία αργότερα πήρε το επίθετο του συζύγου της, μέλος των Spandau Ballet, του Martin Kemp), παρουσίασαν το Young Guns (Go for It!) το οποίο είχαν κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του ‘82 και δεν είχε καταφέρει να μπει στο Top 40 του αγγλικού τσαρτ.
Μέσα στο 1983 έγιναν όλα ραγδαία. Επανακυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ το οποίο έσκισε αυτή τη φορά, τα τραγούδια Bad Boys και Club Tropicana και το πρώτο τους άλμπουμ Fantastic. Πλέον ήταν στην κορυφή. Ήταν τότε που ο George Michael είχε πλέον συνειδητοποιήσει τη σεξουαλική του φύση, το φανέρωσε στον κολλητό και bandmate του και ήθελε να το ανακοινώσει δημόσια. Ο λόγος που δεν το έκανε δεν είναι αυτός που φαντάζεται κάποιος, δεν έχει καμία σχέση με το σταριλίκι και το αν θα έχανε fans. Αλλά αυτό θα το δείτε στο ντοκιμαντέρ.
Από το video clip του τραγουδιού Club Tropicana που γυρίστηκε στην Ίμπιζα.
Κάτι που δεν γνώριζα (και ίσως και πολλοί άλλοι) είναι το ότι ο George Michael ήταν πραγματικά ο υπεύθυνος της επιτυχίας τους (και δεν αναφέρομαι στο λουκ και τη φωνή του), τόσο μουσικά και στιχουργικά, όσο και στην παραγωγή. Πέρα από τις ξανθές ανταύγειες, το πιο μακρύ μαλλί και το καυτό ημίγυμνο κορμί του, ο GM είχε πολλά να δώσει. Ο Ridgeley ήταν αυτός που είχε την ιδέα του συγκροτήματος και συμμετείχε και στην κατεύθυνση της εικόνας τους, αλλά, επί της ουσίας, οτιδήποτε είχε να κάνει με τα τραγούδια, ήταν δημιούργημα του George Michael. Μάλιστα, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δει κανείς πώς ξεκίνησε να δουλεύεται το Careless Whisper και πώς αναδείχθηκε χάρη σε αυτόν. Ακόμα και ο παραγωγός της Aretha Franklin δεν κατάφερε να βγάλει από το τραγούδι αυτό που έβγαλε ο George.
Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, οι Wham! έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο. Ήταν η πρώτη μπάντα που εμφανίστηκε στην Κίνα, ο GM συμμετείχε στο φιλανθρωπικό τραγούδι Do They know it’s Christmas των Band Aid, ρισκάροντας έτσι το Νο1 στο αγγλικό τσαρτ με το τραγούδι τους Last Christmas (και δυστυχώς δεν έζησε να το δει να καταφέρνει τελικά να χτυπήσει την κορυφή 35 περίπου χρόνια μετά) και συμμετείχε και στη συναυλία Live Aid, τραγουδώντας στο κατάμεστο Wembley Arena μαζί με τον Elton John το Don’t Let the Sun Go Down On Me. Ήταν εμφανές ότι η σόλο καριέρα περίμενε στη γωνία.
Οι Wham! με τον Elton John
Ακόμα πιο άγνωστο σε μένα, είναι το γεγονός ότι η διάλυσή τους έγινε με την απόλυτη συμφωνία και των δύο, χωρίς hard feelings, χωρίς δράματα, αλλά με απεριόριστη αγάπη και σεβασμό. Και αυτό είναι ακόμα κάτι που αποκαλύπτεται στο ντοκιμαντέρ με πολύ ωραίο τρόπο και με τις φωνές και των δύο πρωταγωνιστών. Παρέμειναν, μέχρι το τέλος του GM, πολύ αγαπημένοι φίλοι. Όπως ακριβώς ήταν στην εφηβεία τους. Ο Ridgeley δεν ήταν ποτέ ο εγωπαθής, κομπλεξικός τύπος που προκειμένου να μείνει σε μία μπάντα θα κρατούσε κακία στον κολλητό του. Το αντίθετο μάλιστα. Αγκάλιασε αυτή την απόφαση και την υποστήριξε με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό και η τελευταία εμφάνιση των Wham! το 1986, που επισφράγισε τη διάλυσή τους, έγινε με μεγάλη χαρά και αγάπη, αγκαλιές και φιλιά. Και είναι κάτι που προκαλεί συγκίνηση.
Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν παρουσιάζει απλώς αυτό το τόσο όμορφο, σύντομο μουσικό ταξίδι των δύο συμμαθητών από την πόλη Bushey της Ανατολικής Αγγλίας, αλλά σε κάνει να κατανοήσεις όλο αυτό το ταλέντο του George Michael και το πόσο αναπόφευκτο ήταν να γίνει ο τεράστιος σταρ που έγινε μετά. Να δεις τις ανασφάλειες με τις οποίες πάλευε για χρόνια, οι οποίες, δυστυχώς, όσο η φήμη και η δόξα του μεγάλωναν, εκείνες τον έτρωγαν περισσότερο. Είναι ένα όμορφο, νοσταλγικό ταξίδι, όπως ακριβώς και η μουσική τους.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
