Το καρέ των Εργατικών

Ο βασιλιάς πέθανε, πριν προλάβει να γίνει βασιλιάς. Όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία για το Κόμμα των Εργατικών, οι οποίοι ξέρουν πλέον τους τέσσερις υποψηφίους που θα διεκδικήσουν τον «θρόνο» από τον οποίο έφυγε άρον άρον ο Εντ Μίλιμπαντ, έπειτα από μία ιστορική ήττα για τους Εργατικούς.

Άντι Μπέρνχαμ, Ιβέτ Κούπερ, Τζέρεμι Κόρμπιν και Λιζ Κένταλ. Ένας από αυτούς θα κληθεί να ηγηθεί των Εργατικών και να τους δώσει μία ιδεολογική ταυτότητα που θα τους επιτρέψει να επιστρέψουν στην εξουσία με μία πολιτική ατζέντα που θα προσφέρει στους Βρετανούς μία πραγματική εναλλακτική στην σιδηρά λιτότητα που εφαρμόζουν οι Τόρις. Ο δρόμος μέχρι την εκλογή – που έχει προγραμματιστεί τον προσεχή Σεπτέμβρη – είναι μακρύς. Μέχρι τότε, ας δούμε το προφίλ των τεσσάρων «μονομάχων»:

Άντι Μπέρνχαμ, το φαβορί

Άντι Μπέρνχαμ. Γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, στις 7 Ιανουαρίου 1970. Είναι μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων από το 2001. Σε debate της περασμένης Τετάρτης, όπου έλαβαν μέρος και οι τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας, είπε: «Ο Τόνι [Μπλερ] έκανε πολλά καλά πράγματα, όπως και ο Γκόρντον Μπράουν. Όπως και ο Εντ Μίλιμπαντ. Ο Τόνι Μπλερ ήταν ο πρωθυπουργός που κέρδισε τρεις εκλογές, όμως δεν έκανε τα πάντα σωστά. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε από τα λάθη αυτής της Κυβέρνησης των Εργατικών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί η νίκη των Συντηρητικών είναι κάτι παραπάνω από μία απλή ήττα του Εντ Μίλιμπαντ

Στόχος του Άντι Μπέρνχαμ, «σκιώδους υπουργού» Υγείας, είναι να συνδυάσει «την καλή πλευρά του Τόνι Μπλερ» με τα «θετικά χαρακτηριστικά» του Εντ Μίλιμπαντ. Θεωρεί αναγκαία την επανασύσταση της βαθιά συναισθηματικής σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ του Κόμματος των Εργατικών και των ψηφοφόρων του, οι οποίοι έχουν αποξενωθεί τα τελευταία χρόνια από το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπει – αν εκπέμπει κάποιο μήνυμα – το παραδοσιακό κόμμα της εργατικής τάξης στη Βρετανία. Το αδύνατό του σημείο έγκειται στο αν έχει πραγματικά να προσφέρει μία εναλλακτική κεντροαριστερή ατζέντα ή αν απλώς θα αποτελέσει έναν «Τόνι Μπλερ στη θέση του Τόνι Μπλερ». Έχει το χρίσμα από 68 βουλευτές των Εργατικών.

Ιβέτ Κούπερ, σαν έτοιμη από καιρό

Ιβέτ Κούπερ. Γεννήθηκε στο Ινβερνές της Σκωτίας, στις 20 Μαρτίου 1969. Εξελέγη για πρώτη φορά μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων το 2010. Φιλοδοξώντας να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των Εργατικών, δήλωσε πρόσφατα πως δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις για τους Εργατικούς, με το κόμμα τους να έχει «γίνει πολύ στενό», με αποτέλεσμα να απολέσει πλατιές μάζες ψηφοφόρων του.

Σαν έτοιμη από καιρό. Η Ιβέτ Κούπερ, Υπουργός Εσωτερικών στη «σκιώδη κυβέρνηση» του Εντ Μίλιμπαντ, φιλοδοξεί να γίνει η πρόεδρος-έκπληξη του Εργατικού Κόμματος. Κατάφερε να αποσπάσει το χρίσμα από 59 βουλευτές των Εργατικών, επίδοση που σύμφωνα με Βρετανούς δημοσιογράφους είναι εντυπωσιακή. Από τους 59 υποστηρικτές της, οι 29 είναι γυναίκες, όσες δηλαδή στηρίζουν και τον Άντι Μπέρνχαμ. Όπως ο τελευταίος, η Κούπερ θα πρέπει να βγάλει από πάνω της τον τίτλο του Continuity Labour, του στελέχους δηλαδή των Εργατικών που έχει ταυτιστεί με τις πολιτικές ατζέντες του Γκόρντον Μπράουν και του Εντ Μίλιμπαντ. Η πολιτική συμπόρευσή της με τους δύο πρώην ηγέτες των Εργατικών καθιστά ιδιαίτερα δυσχερή την από μέρους της κριτική των προγραμμάτων οικονομικής πολιτικής που υιοθέτησαν. Αν και είχε μία πολύ ισχυρή παρουσία στη Βουλή των Κοινοτήτων, η Κούπερ δέχθηκε οξεία κριτική για επίδειξη αδράνειας και έλλειψη πολιτικής βούλησης κατά τη θητεία της στις κυβερνήσεις τον Γκόρντον Μπράουν.

Τζέρεμι Κόρμπιν, ο αριστερός

Τζέρεμι Κόρμπιν. Γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1949 και έγινε για πρώτη φορά μέλος του κοινοβουλίου το 1983. Από τις καλύτερες στιγμές του υπήρξε η πρόσφατη παθιασμένη επίθεσή του στις πολιτικές λιτότητας: «Γιατί στη Βρετανία οι 100 πιο πλούσιοι άνθρωποι έχουν τον πλούτο που μοιράζεται το 30% του πληθυσμού;… Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν απαραίτητο αν ξεκινούσαμε μία εθνική σταυροφορία για να λύσουμε το πρόβλημα της στέγασης».

Δίνει το παρών σε κάθε αριστερή διαδήλωση, ενώ αποτελεί ένα είδος «μόνιμου» ομιλητή σε αριστερά συλλαλητήρια. Δεν υπάρχει καμία διεθνής καμπάνια – από τον πόλεμο στο Ιράκ, τα πυρηνικά όπλα και την Παλαιστίνη μέχρι τη Γουατεμάλα – που να μην έχει από κάτω της υπογραφή του. Έχει ασκήσει σκληρή κριτική στις πολιτικές λιτότητας και έχει αρκετούς φίλους στο κόμμα των Πρασίνων χάρη στη συμμετοχή του σε δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος. Δυνατό του σημείο είναι ότι αρνείται να «προσωποποιεί» την πολιτική του, γεγονός που σημαίνει ότι έχει λιγότερους εχθρούς από τους άλλους υποψηφίους. Έχει λάβει το χρίσμα από 36 βουλευτές των Εργατικών.

Λιζ Κένταλ, η «υποψήφια της αλλαγής»

Λιζ Κένταλ. Γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου 1971 και μεγάλωσε στο χωριό Άμποτς Λάνγκεϊ, κοντά στο Γουότφορντ. Είναι μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου από το 2010. Έχει πει σχετικά με την πολιτική της τοποθέτηση στο χώρο των Εργατικών: «Δεν είμαι ούτε με τον Μπλερ, ούτε με τον Μπράουν, ούτε με τους παλαιούς Εργατικούς, ούτε με τους Νέους Εργατικούς. Θέλω να είμαι η Εργατική του σήμερα και του αύριο».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κέρδισαν οι Συντηρητικοί ή έχασε για μια ακόμη φορά η Σοσιαλδημοκρατία;

Έτσι έχει αυτοχαρακτηριστεί η Λιζ Κένταλ, υπουργός Πρόνοιας στην «σκιώδη κυβέρνηση» των Εργατικών. Αποτελεί την πιο «ελαστική» υποψηφιότητα στις εσωκομματικές εκλογές. Αυτό την καθιστά την πιο αγαπητή υποψήφια στους κύκλους των…Συντηρητικών, αφού φαίνεται να έχει τη στήριξη των περισσότερων αρθρογράφων κεντροδεξιών εφημερίδων, συμπεριλαμβανομένης της Sun που την υποστηρίζει με μεγάλο ζήλο. Αχίλλειος πτέρνα της Κένταλ είναι η έλλειψη πείρας σε θέματα πολιτικής πρακτικής. Στη Βρετανία τη βλέπουν ως μία πολιτικό που απολαμβάνει να βρίσκεται σε μία «πνευματική σφαίρα», αδυνατώντας να βρει απτές λύσεις στα καθημερινά προβλήματα που πιέζουν τους Βρετανούς. Στόχος της είναι να αποφύγει τον χαρακτηρισμό του «καμικάζι μπλερικού» Εργατικού, που έχει χάσει κάθε επαφή με την πολιτική πραγματικότητα και βρίσκεται ακόμη υπό την επήρεια των ένδοξων ημερών του Τόνι Μπλερ, το 1997. Κατάφερε να αποσπάσει το χρίσμα από 41 μέλη του κοινοβουλίου.