Ηθική, δίκαιο και κόκκινα φανάρια

Το νομικό καθεστώς στην Ελλάδα

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις χώρες που έχουν νομιμοποιήσει το «κατ’επάγγελμα εκδίδεσθαι» ως εργασία με το Ν.2734/1999. Ο Έλληνας νομοθέτης, σε μια προσπάθεια «φιλελευθερισμού», προσπάθησε να θέσει υπό την κρατική εποπτεία το «αναγκαίο κακό» της πορνείας με μια σειρά αυστηρών προϋποθέσεων που περιλαμβάνονται στο παραπάνω νομοθέτημα. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που συμβαίνει, είναι να έχει θέσει τόσους υπέρμετρους περιορισμούς στην άσκηση του δικαιώματος και τέτοιο εύρος δυνατότητας επιβολής περισσοτέρων «όπου κρίνεται αναγκαίο» από την τοπική αυτοδιοίκηση, ώστε στην πράξη να καταργείται ο πυρήνας του δικαιώματος και ο Νόμος να αυτοαναιρείται, όπως ανέφερε σχετικά ερωτηθείς ο Βαγγέλης Μάλλιος, δικηγόρος και γενικός γραμματέας της Ένωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν περίπου 16 καθόλα νόμιμοι οίκοι ανοχής στην Αθήνα και κατά τα άλλα, η παράνομη πορνεία, το trafficking και η εκμετάλλευση των εκδιδόμενων γυναικών, να ανθίζει, όπου ο Νόμος απλά αδιαφορεί. Αυτή είναι μια νομοθεσία που αντιμετωπίζει τα θύματα της πορνείας ως μιάσματα της κοινωνίας, ως πρόσωπα δεύτερης κατηγορίας και καμίας ευκαιρίας, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την επιβίωσή τους με μια κατά τα άλλα επίφαση ανοχής και νομιμότητας.

Το κρίσιμο είναι νομίζω να μην αναχθεί όλη αυτή η συζήτηση σε μια θεώρηση περί «πατερναλιστικής επέμβασης» του κράτους στη σεξουαλική ζωή και τις σεξουαλικές συνήθειες των πολιτών, ούτε η δαιμονοποίηση της πορνείας και κατά κύριο λόγο των θυμάτων της. Το ζήτημα εντοπίζεται στη συνειδητοποίηση ότι αυτή η ανακύκλωση «αυτονόητων αληθειών» και προτύπων, έχει ως άμεσα θύματα ανθρώπους που βρίσκονται εξαρτημένοι από αυτό τον τρόπο διαβίωσης, φαλκιδευμένοι σε σπίτια και στους μαστροπούς τους,υφιστάμενοι τρομερές επιπτώσεις τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα τους.

Το ότι υπήρχε αιώνες πριν η πορνεία δε σημαίνει ότι θα πρέπει και να συνεχίσει να υπάρχει. Προσφέροντας διεξόδους στα θύματα των κυκλωμάτων αυτών, αντικατοπτρίζεται το επίπεδο κοινωνικής ευαισθησίας και κουλτούρας της κάθε πολιτείας. Ας φανταστούμε πώς θα ήταν μια κοινωνία σε κάποιες επόμενες γενιές, όπου ο ανδρισμός των αγοριών δε θα προκαλούνταν από τους πατεράδες που θα τους έστελναν στις πόρνες για «να γίνουν άντρες». Σε μια κοινωνία όπου τα αγόρια θα μεγάλωναν μαθαίνοντας να σέβονται το γυναικείο φύλο και να κατανοούν ότι οι «ασυγκράτητες» σεξουαλικές ορμές τους στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο ασυγκράτητες και ότι δε μπορούν να ξεσπούν σε έναν άνθρωπο ως δοχείο ηδονών.

«Αν διαιωνίζεται η πορνεία, και μαζί με αυτήν η αντίστοιχη κακομεταχείριση ανθρωπίνων όντων και η σεξουαλική τους εκμετάλλευση, δεν είναι διότι η πορνεία είναι δεδομένη, αλλά διότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να την πατάξει» (Danielle Bousquet/Guy Geoffroy)