– «Λουλούδια;»
– «Όχι ευχαριστώ, την έχω πηδήξει»
Αυτή ήταν η ατάκα στην έναρξη της γαλλικής ταινίας Για Όλα Φταίει το Γκαζόν, που είχε κάνει μεγάλη εμπορική επιτυχία το 1994 (κι εγώ την είχα δει κάποια χρόνια αργότερα).
Αυτός ο διάλογος, χαρακτηρίστε τον όπως θέλετε -κυνικό, ειλικρινή, αστείο- όλο επανέρχεται στο νου μου τελευταία όταν ακούω τις φίλες να παραπονιούνται, όλο και πιο συχνά, για την έκβαση των πρώτων ραντεβού. Τι εννοώ με λίγα λόγια;
Τα λουλούδια έχουν εκλείψει, ακόμη και πριν το κρεβάτι.
Κι όταν λέμε λουλούδια δεν εννοώ προφανώς τα τριαντάφυλλα, χρυσάνθεμα και δεν ξέρω τι, αλλά μια κάποια σκηνοθεσία που θα δημιουργήσει ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που είναι απαραίτητη για να καταλήξουμε στο κρεβάτι και να περάσουμε όλοι καλά ή για να συνεχίζουμε να περνάμε καλά και στο επόμενο ραντεβού.
Πολλοί θα διαμαρτυρηθούν ότι αυτό κοστίζει, ότι πλέον που να πας το κορίτσι σε ένα καλό εστιατόριο όταν ο μισθός μετά βίας σου φτάνει για τα βασικά. Η πραγματικότητα είναι ότι λεφτά δεν περισσεύουν κι αλίμονο σε εκείνον που δεν καταλαβαίνει σε τι εποχή ζούμε, καλό είναι ούτως ή άλλως να μην ασχοληθείς μαζί του.
Όμως ο ερωτισμός χτίζεται μέσα από μια συνθήκη αναπάντεχη που σε βγάζει από τη μιζέρια της καθημερινότητας κι αυτό τελικά μπορεί να απαιτήσει ελάχιστα ή έστω λίγα χρήματα. Και δεν είναι αίτημα μόνο γυναικείο αν καθίσετε να το καλοσκεφτείτε. Θυμηθείτε πότε κάνετε πραγματικά πολύ καλό σεξ ή πότε είπατε «ωπ, γι’ αυτό το κορίτσι άλλαξε ο ρυθμός της καρδιάς μου». Κατά κανόνα, για να μην είμαστε και απόλυτοι, όταν είχε προηγηθεί «κάτι» που καλλιεργούσε το έδαφος.
Η Χ. πάντα μνημονεύει ως το καλύτερο πρώτο ραντεβού που είχε ποτέ εκείνο που «ανεβήκαμε στο αστεροσκοπείο Πεντέλης βράδυ Κυριακής ενώ είχε ξενάγηση από τους αστρονόμους. Στην αρχή γκρίνιαζα από μέσα μου γιατί σκεφτόμουν πού με τραβάει ο τύπος και τι κρίμα που δεν έχει καταλάβει ότι είμαι κορίτσι που δεν πέφτει με φεγγάρια και κεριά. Όταν όμως ενώ κοιτούσαμε τον έναστρο ουρανό και ο επικεφαλής αστρονόμος μας εξηγούσε ότι όλοι είμαστε φτιαγμένοι και από αστερόσκονη ο Γ. μου έπιασε το χέρι κι απλώς μείναμε εκεί να με κρατάει ενώ ακούγαμε ότι αυτά που αντικρίζουν τώρα τα μάτια μας μπορεί να έχουν ήδη πεθάνει τότε συνειδητοποίησα ότι είμαι κορίτσι που πέφτει με φεγγάρια. Το πρώτο φιλί ήρθε πριν καν φτάσουμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής».
Χμμμ, ο Γ. λοιπόν δεν χρειάστηκε καν να δημιουργήσει ο ίδιος ατμόσφαιρα απλώς ένιωσε ότι σε στιγμές υπαρξιακής συνειδητοποίησης όλοι ευάλωτοι είμαστε κι όταν είμαστε ευάλωτοι είμαστε ανοιχτοί στο συναίσθημα. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από εκείνη την ανάβαση στην Πεντέλη και δύο χρόνια από τότε που δεν είναι μαζί, αλλά είπαμε… Η Χ. το αναφέρει ως υπόδειγμα ραντεβού. Κι εγώ ξέρω πόσο ιδιότροπο κορίτσι μπορεί να γίνει άρα όντως κάτι καλό έγινε τότε.
Αν και στο νούμερο ένα της προσωπικής μου λίστας με αγαπημένα ραντεβού, και δεν είναι καν δικό μου, είναι εκείνο της Ε. όταν σπούδαζε στο Λονδίνο και που το διηγείται με τόσο πάθος που νιώθω σαν να το έζησα εγώ. Ο Τ. της πρότεινε να πάνε στη Tate Modern, η Ε. χάρηκε γιατί επιτέλους βρήκε έναν γκόμενο που έδειξε να ενδιαφέρεται για τέχνη και η ιστορία απογειώθηκε όταν έφτασαν στην αίθουσα με τα έργα του Rothko. Στην αίθουσα έχει πάντα χαμηλό φωτισμό, και μεγάλους ξύλινους πάγκους για να κάτσεις και να βυθιστείς μέσα στο βαθυκόκκινα έργα του καλλιτέχνη. Κι εκεί που η Ε. κόντευε να φτάσει το απόλυτο ζεν –χάρη στην ησυχία, το χρώμα, το ιδιαίτερο περιβάλλον- ο Τ. έβαλε το στόμα του κοντά στο αυτί της κι άρχισε ψιθυριστά να της περιγράφει μια ερωτική του φαντασίωση μαζί της μέσα στο δωμάτιο που τώρα βρίσκονταν περιτριγυρισμένοι από άλλους φιλότεχνους. Ο συνδυασμός πόθου και σχεδόν εκκλησιαστικής κατάνυξης που επικρατούσε γύρω τους, ε ναι, το λες πως δημιούργησε μια πολύ δυνατή ατμόσφαιρα που μεταφέρθηκε μετά στο κρεβάτι τους (και στη σχέση τους).
Κακά τα ψέματα, η αναφορά στην τέχνη πάντα συγκινεί. Άλλωστε εκείνη είναι που συμπυκνώνει μέσα σε έναν πίνακα, ένα ποίημα ή μια μελωδία δυνατά συναισθήματα, μια μικρή βελόνα να μπήξεις στην καρδιά τους η κάψουλα σπάει και νιώθεις έτοιμος/έτοιμη για πολλά. Βέβαια, οι υπερβολές καλό είναι να αποφεύγονται. Μην απαγγείλεις «αρνάκι άσπρο και παχύ», μην προσπαθήσεις να πείσεις τον άλλον με πράγματα που δεν κατέχεις, βρες κάτι που ειλικρινά σε συγκινεί και μίλα για αυτό. Αν σας συγκινεί το ίδιο πράγμα, ταιριάζετε. Αν όχι, μια άλλην φορά, δεν πειράζει. Κι όλα αυτά θέλουν τον τρόπο τους, καμία επιβολή στο συναίσθημα του άλλου.
Θυμάμαι μια φορά, καθόμουν σε ένα μπαρ του κέντρου, δίπλα μου ένα Αγόρι που ήταν φανερό ότι υπήρχε αμοιβαίο ενδιαφέρον και γι’ αυτό είχαμε βγει αλλά δεν είχε εκδηλωθεί, ακόμη. Καθόταν στ’ αριστερά μου και στα δεξιά μου καθόταν ένας άλλος θαμώνας του μπαρ, που εγώ αγνοούσα αλλά το Αγόρι γνώριζε καθώς σύχναζαν και οι δύο εκεί. Ο κύριος εκ δεξιών μετά από κατανάλωση πολλών ποτών ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει στο Αγόρι για τον Μπωντλαίρ, πιάνουν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, αναφέρονται στο διαρκές κυνήγι της ηδονής από τον Μπωντλαίρ κι εκεί που μοιάζει το ραντεβού να έχει εξελιχθεί σε βραδιά ποίησης νιώθω τα δάχτυλα του Αγοριού να χαϊδεύουν απαλά τον ώμο μου και το χέρι μου ενώ συνεχίζουν να μιλούν για τη ζωή του καταραμένου ποιητή. Κι αυτή η τόσο αυθόρμητη, όπως έμοιαζε, κίνηση που ήταν πλήρως εναρμονισμένη με το τι γινόταν εκείνη τη στιγμή, αυτή η λιτή, απλή κίνηση που δεν αποζητούσε να γίνει το επίκεντρο, τελικά έγινε. Το επίκεντρο. Γι’ αυτό σας λέω κορίτσια κι αγόρια, δεν χρειάζεται να είστε ο ίδιος ο Μπωντλαίρ για να δημιουργήσετε ατμόσφαιρα.
Αληθινοί να είστε και νάτο το κρακ στην καρδιά.
Κι εδώ ερχόμαστε σε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: την αλήθεια (και όχι την υπερτιμημένη ειλικρίνεια). Η Μπλανς το έλεγε ξεκάθαρα: «Μαγεία θέλω, όχι ρεαλισμό». Κι εμείς το λέμε όταν δεν μας πιάνουν τα κόμπλεξ, μην μας πουν ονειροπαρμένες. Μας αρέσει το παραμύθι, όχι το νερόβραστο με τις πριγκίπισσες, αλλά εκείνο που θα μας φτιάξει για να νιώσουμε ότι όλη μας η ζωή δεν είναι σπίτι, γραφείο, άντε κανά ποτό και ύπνος. Όμως, άλλο το παραμύθι κι άλλο το ψέμα. Και ψέμα εννοώ τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις. Ζούμε στο 2017, οι προσδοκίες πέθαναν. Θέλουμε να ζούμε το τώρα για να χτίζουμε το όποιο αύριο. Γι΄αυτό όταν γνωρίζετε κάποιον συγκρατηθείτε στα λόγια που δημιουργούν ελπίδες για πράγματα που ίσως δεν έρθουν ποτέ. Πράξτε όσα νιώθετε, συγκινηθείτε αν σας βγει, φτιάξτε την ατμόσφαιρα ενός τρυφερού ραντεβού που θα θυμόσαστε μετά από καιρό ανεξάρτητα πώς θα κυλήσουν τα πράγματα στην πορεία. Το παρόν δεν έχει ανάγκη από το μέλλον, όταν χάνεις την αίσθηση του χρόνου.
Όταν ερωτεύεσαι.
ΥΓ: Είμαι υπερήφανη που στο κείμενο δεν χρησιμοποίησα πουθενά τη λέξη «ρομαντισμός».
