Παράλληλη αγάπη στον κορονοϊό μου αγκάθι στην καρδιά φτερά

Λες να έχει πέσει κατάρα από τους/τις απατημένους/ες συζύγους; Εάν ναι, τότε είναι πολύ ισχυρή. Γιατί όταν και υπό κανονικές συνθήκες χρειάζεται μια κάποια σκηνοθεσία για να συναντήσεις τον «παράνομο» δεσμό τότε πρέπει να είσαι τουλάχιστον ο Σκορσέζε εν μέσω πανδημίας.

Τα κακά μαντάτα για τους εμπλεκόμενους σε παράλληλες σχέσεις φάνηκαν σχετικά νωρίς. Και επιβεβαιώθηκαν όταν άρχισαν πολλοί ή να εργάζονται από το σπίτι ή να μην έχουν καν αντικείμενο εργασίας. Η απόλυτη δικαιολογία «είμαι ακόμη γραφείο, θα αργήσω» κατέρρευσε πιο γρήγορα και από τα εργασιακά δικαιώματα τον καιρό του κορονοϊού.

Νέοι μηχανισμοί έπρεπε να μπουν σε λειτουργία, η φαντασία να οργιάσει προκειμένου να οργιάσουν, έστω και για λίγο ακόμη, τα κορμιά, να βρεθούν πειστικά επιχειρήματα για να δικαιολογηθεί μια απουσία από τα σπίτι. Και όλα αυτά κάπως λειτουργούσαν μέχρι που έσκασε η απόλυτη ταφόπλακα της κοινωνικής ζωής, το lockdown.

Και βρεθήκαμε με κωδικούς για να μπορούμε να κυκλοφορήσουμε, να με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο και να μου λέει «θέλω να πάω ταΐσω τις γατούλες της γειτονιάς, τι νούμερο πρέπει να βάλω;» αλλά παρ’ όλα αυτά να αρκεί μια βεβαίωση εργοδότη αν δουλεύεις σε τηλεφωνικό κέντρο και στοιβάζεσαι με άλλους δεκάδες σε μια αίθουσα για να τους ενημερώνεις ότι μπορείς να αναβαθμίσεις το πρόγραμμα κινητής τηλεφωνίας σου.

Και όπως είπε μια ψυχή «αν έβαζαν και κωδικό Β7 για τον γκόμενο θα τους χειροκροτούσαμε όντως στα μπαλκόνια». Δεν τα είχε πει άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο η Άντζυ Σαμίου; «Μ’ αγγίζεις δυο λεπτά και νιώθω πως υπάρχω». Ε, τώρα ούτε δύο λεπτά το άγγιγμα, παραμονεύει ο Κικίλιας στη γωνία.

Επειδή πάντως διάβασα διάφορα κάπως χαιρέκακα στάτους στο fb για το άδοξο τέλος των παράλληλων σχέσεων και ότι τώρα θα αναγκαστείτε να κάνετε σεξ με αυτούς που μέχρι χτες κερατώνατε θα έλεγα ότι καλό είναι να μην ζούμε με τσιτάτα της σελίδας «Η απιστία δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση».

Όλες οι σχέσεις θα δοκιμαστούν τώρα, οι συζυγικές, οι γκομενικές, οι οικογενειακές, αυτές που έχουμε αποδεχτεί ως νόμιμες και αυτές που κάνουμε τα στραβά μάτια ως κοινωνία. Και θα επιβιώσουν μόνο όσες σχέσεις έχουν βάσεις γερές. Οι υπόλοιπες, όχι.

Αυτές τις μέρες θυμάμαι τον «Άγγλο Ασθενή», εκεί όπου ο κόσμος ήταν έτοιμος να καταρρεύσει καθώς η ανθρωπότητα βρισκόταν στο κατώφλι του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και αυτοί οι δύο ερωτεύθηκαν και το έζησαν λες και δεν γινόταν αλλιώς. Μερικές φορές όντως δεν γίνεται αλλιώς. «Οι προδοσίες σε περίοδο πολέμου μοιάζουν με παιδικές αταξίες μπροστά στις προδοσίες σε καιρό ειρήνης» είχε σημειώσει ο Άλμασι στο ημερολόγιο του.

Ακόμη και τώρα, κάποιοι εραστές θα βρεθούν, κάποιοι όχι. Κάποιοι θα ξεκλέψουν ένα δεκάλεπτο για να κάνουν μια βόλτα στο πάρκο μαζί κρατώντας την απόσταση ασφαλείας (λες και υπάρχει ασφαλής «παράνομος» έρωτας), κάποιοι θα βρεθούν και θα κάνουν σεξ στα βιαστικά, κάποιοι θα μιλάνε με βιντεοκλήσεις ακόμη και από το μπαλκόνι. Δεν είναι ούτε πιο τολμηροί, ούτε πιο επιπόλαιοι, οι άνθρωποι είναι απλώς άνθρωποι, ποτέ καμία συνθήκη δεν μπορεί να αστυνομεύσει σε απόλυτο βαθμό την ανθρώπινη επιθυμία και το πώς αυτή εκδηλώνεται.

Ζούμε τα «Πέτρινα Χρόνια» των εραστών, τα νεύματα αντικαταστάθηκαν από τα smartphones, όταν περάσει και αυτή η καταιγίδα θα έχουμε μείνει όρθιοι και ίσως πιο κοντά από ποτέ. Μέχρι τότε οι έρωτες δεν θα ανθίζουν, ούτε θα μαραίνονται. Απλώς θα κάνουν υπομονή.