Όσοι από εσάς έχετε φάει ban από το φβ για «άσεμνο» περιεχόμενο ενώ απλώς είχατε ποστάρει ένα έργο τέχνης που παρουσίαζε ένα γυμνό σώμα, σηκώστε χέρια. Α, βλέπω είστε πολλοί, να μη νιώθω μοναξιά.
Έχω φάει ριπόρτ παραπάνω από μία φορές. Νομίζω ότι η πρώτη ήταν για την ακόλουθη φωτογραφία:
Πρόκειται ουσιαστικά για έργο τέχνης του διάσημου Αμερικανού φωτογράφου Edward Weston, θεωρείται από τους πιο καινοτόμους και επιδραστικούς φωτογράφους του 20ου αιώνα. Τράβηξε αυτή τη φωτογραφία το 1942 εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα ωραίο απόγευμα το facebook με πληροφόρησε ότι έχω δεχτεί report για τη συγκεκριμένη φωτογραφία και ότι επεξεργάζονται το αίτημα για διαγραφή της. Τελικά αποφάσισαν να την κατεβάσουν κι όντως το έκαναν.
Τώρα που την κοιτώ κατανοώ ότι έχουν χίλια δίκια. Ποιος δεν ερεθίζεται σεξουαλικά με την συγκεκριμένη ρώγα, είναι τόσο προκλητική και πορνογραφική αυτή η εικόνα. Έτσι δεν είναι;
Μια άλλη φορά ήταν επειδή είχα ποστάρει στον τοίχο μου ένα θέμα από Τα Γκομενικά. Εκεί δεν ξέρω τι έφταιξε. Ήταν η ωδή στο πέος, και πουθενά δεν απεικονιζόταν κανένα πέος. Οπότε φαντάζομαι ότι τους σόκαρε η ίδια η λέξη. Όπως και να ‘χει τρέμει η ψυχή μας πια να ανεβάσουμε κάτι που το μέσο θα θεωρήσει «άσεμνο» και μόνο τη φούστα δεν μας μετράνε όταν κάνουμε log in.
Είναι όμως τα social ο μοναδικός τόπος που νιώθουμε ότι viva la puritanism; Δυστυχώς όχι. Πριν ένα χρόνο περίπου πίνακας του Balthus έγινε αντικείμενο μιας πολύ αμφιλεγόμενης συζήτησης που βάζει στο στόχο τα όρια ελευθερίας της τέχνης. Η Mia Merrill, μάνατζερ στο τμήμα ανθρωπίνων πόρων σε εταιρεία του Μανχάταν, ξεκίνησε στο ίντερνετ ένα petition που ζητούσε από το μουσείο MET της Νέας Υόρκης να αποσύρει τον πίνακα γιατί κατά την άποψη της Merrill ωραιοποιούσε την σεξουαλικοποίηση ενός παιδιού. Μέσα σε μια εβδομάδα το petition είχε συγκεντρώσει γύρω στις 10.000 υπογραφές. Το MET αρνήθηκε να κατεβάσει τον πίνακα. Ευτυχώς.
Balthus: Thérèse Dreaming, 1938
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Να λογοκρίνουμε τη Λολίτα του Ναμπόκοφ; Να στείλουμε σε καμιά αποθήκη τη Γυμνή Μάγια του Γκόγια; Να κάψουμε τις φωτογραφίες του Εμπειρίκου που απεικονίζουν ανήλικα κορίτσια; Να απαγορέψουμε τις προβολές του Λεόν; Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι πρόκειται για προβολές του ανδρικού ερωτικού βλέμματος πάνω σε νεαρά κορίτσια τι κάνουμε με αυτό; Το θάβουμε κάτω από το χαλί σα να μην υπάρχει ή δεχόμαστε την έκφρασή του μέσω της τέχνης; Ήθελα να ήξερα, έγινε κανείς παιδόφιλος επειδή διάβασε τις Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου του Μάρκες όπου ένας 90χρονος επιθυμεί να κάνει έρωτα με μια έφηβη παρθένα;
Όμως ο πουριτανισμός δεν αφορά μόνο την τέχνη και το πώς αυτή διαχειρίζεται όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης. Στην όχι και τόσο μακρινή –την εποχή του διαδικτύου- Αμερική έφηβες δίνουν όρκο αγνότητας στον μπαμπά τους (ω, ναι) υποσχόμενες ότι δε θα κάνουν σεξ πριν την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Ο πατέρας φοράει ένα δαχτυλίδι τύπου βέρας για να επικυρώσει τον όρκο και όλοι μαζί περιμένουν την «ιερή» στιγμή που ο ένας άνδρας (πατέρας) θα παραδώσει στον επόμενο (σύζυγο) τη γυναίκα. Στην περίπτωση αυτή ο πουριτανισμός είναι τόσο ακραίος που καταντάει άβολος, αφήνοντας ίχνη μιας διαστροφικής οικογενειακής σχέσης.
https://www.youtube.com/watch?v=c0vTn177UVg&feature=youtu.be
Θα περίμενε κανείς ότι το 2018 θα είναι οι άνθρωποι πιο έτοιμοι να παραδεχτούν τον ερωτισμό και της σεξουαλικότητα στη ζωή τους. Ακόμη και τα θέματα της Popaganda που αφορούν το σεξ αν και φτάνουν πολύ ψηλά σε αναγνωσιμότητα δεν «μοιράζονται» στα social όσο θα περίμενε κανείς με βάση το πόσοι τα διαβάζουν. Μοιάζει να θέλουμε να κρύψουμε την αυτονόητο ενδιαφέρον μας για μια από τις πιο βασικές λειτουργίες μας. Κανείς δε σκέφτεται να κάνει share ένα θέμα με φαγητά, αλλά πολλοί αναρωτιούνται τι εικόνα θα δώσουν αν κάνουν share ένα θέμα που αφορά το σεξ, ακόμη και από ιατρική σκοπιά. Ακόμη, μας νοιάζει πολύ η εικόνα μας όσον αφορά την σεξουαλικότητά μας.
Κατανοώ. Δεν λέω να ξεχυθούμε στους δρόμους και να ζευγαρώσουμε. Το Γούντστοκ ανήκει στο 1969. Αυτό που σκέφτομαι είναι πότε θα καταφέρουμε ως κοινωνίες να πετάξουμε τα κόμπλεξ από πάνω μας, θα συμφιλιωθούμε με τον ερωτισμό μας, θα δεχτούμε την ολότητα της σεξουαλικής έκφρασης πάντα με νόμους για να προστατεύσουμε τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, για παράδειγμα τα παιδιά.
Είναι σύνθετα τα πράγματα. Δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και όλα θα έχουν λυθεί. Το σκηνικό περιπλέκεται φτιάχνοντας έναν περίεργο ιστό στο οποίο ανήκουν οι ακραίες φωνές από κάθε πλευρά, όπως οι νεοσυντηρητικοί, οι ακροδεξιοί και όσοι δεν κατάλαβαν ότι το πραγματικό νόημα κινημάτων όπως το #metoo είναι η αυτοδιάθεση και όχι η ανάδειξη αυτόκλητων σωτήρων. Τεράστια συζήτηση αλλά είναι καιρός να ξεκινήσει. Μπας και βγάλουμε άκρη χωρίς να φοβόμαστε να ποστάρουμε την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι.
