ΜΟΥΣΙΚΗ: Μουσική δεν ακούω ιδιαίτερα. Τη χρησιμοποιώ όμως πολύ στη δουλειά μου και εκεί έχω διάφορες εμμονές όπως Philip Glass, κάποιους μινιμαλιστές, κλασική μουσική, Galexico. Δεν ακούω μουσική στο σπίτι μου. Όταν το κάνω είναι επί το πλείστον κάποιες ρώσικες λειτουργίες. Μου αρέσουν γιατί έχουν κάτι το γκροτέσκο και οπερατικό. Πάντα το γκροτέσκο είναι την ίδια στιγμή δραματικό και φαιδρό. Γράψε: «Βρήκαμε τον άνθρωπο που δεν ακούει μουσική».
ΒΙΒΛΙΑ: Η Ιστορία του Θουκυδίδη που εκ των πραγμάτων διαβάζω εδώ κι ένα χρόνο, είναι ένα σκληρό ροκ ανάγνωσμα με νουάρ πολιτικές αποχρώσεις. Πριν από αυτό είχα διαβάσει πάλι το Καταρρέω, βιβλίο του πατέρα μου που το είχε εκδώσει το 1989 πριν πεθάνει που είναι σαν μια σειρά προφητειών για όλα τα σημερινά θέματα παιδείας, θεάτρου, Επιδαύρου, Εξαρχείων και όλα αυτά. Τώρα έχω σκοπό να διαβάσω τον Φοίνικα του Χρήστου Χωμενίδη.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Λόγω της δουλειάς μου δεν προλαβαίνω γιατί γυρνάω αργά στο σπίτι μου. Φαντάσου ότι τα τελευταία τρία χρόνια δουλεύω non stop. Καμιά φορά μόνο κάποιες περιπέτειες ή αστυνομικά που κατεβάζω και με χαλαρώνουν. Τις χρησιμοποιώ ως ηρεμιστικά, υπνωτικά.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση. Εξαίρεση αποτελεί, σε πολύ hardcore δικές μου καταστάσεις όταν θέλω να πω σε μάντρα, που λένε και Ινδοί, το telemarketing λίγο πριν κοιμηθώ. Χρόνια βλέπω marketing αντί να πάρω ναρκωτικά, που δεν παίρνω έτσι κι αλλιώς. Αντί να κάνω μπάφο βλέπω telemarketing. Με σώζει, ξέρω να σου πω πολλές ατάκες. To έργο Βιομαγεία που είχαμε γράψει με την Μαριάννα Κάλμπαρη και το παρουσιάσαμε το 2004 στο χολ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, ήταν πριν τη ανακαίνιση, βασιζόταν σε telemarketing.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Χρησιμοποιώ τα social media αν και τα έχω βαρεθεί λίγο, πολλές ειδήσεις και youtube ανάλογα με τα κολλήματά μου. Τώρα τελευταία παρακολουθώ συνέχεια βιντεάκια με καμήλες, δεν ξέρω γιατί.
ΣΠΟΡ: Είμαι ΑΕΚτζης και χαίρομαι πολύ που πήρε το πρωτάθλημα. Δεν πηγαίνω γυμναστήριο αλλά πάω για τρέξιμο τα τελευταία 15 χρόνια όπου μπορώ, στη γειτονιά. Mου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, σχεδόν έχω κουραστεί να το λέω.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω στο Μεταξουργείο. Πήρα το σπίτι το 2007 όταν ακόμη είχαμε τη λογική ας πάρω ένα σπίτι γιατί τα λεφτά που δίνω στο ενοίκιο απλώς θα τα δίνω ως δόση στο δάνειο και θα μου μείνει και το σπίτι. Μετά ήρθε η κρίση και τα διέψευσε όλα. Οφείλω να πω όμως ότι η γειτονιά λόγω των κατοίκων, της φτώχειας και των μεταναστών είναι μια πολύ βρώμικη γειτονιά. Καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι στην απελπισία τους δεν ενδιαφέρονται για την καθαριότητα, αισθάνονται και προσωρινοί. Επίσης, από την Ελλάδα έχει χαθεί το αίσθημα της κοινωνικής συνοχής. Ο Έλληνας δηλαδή από πολιτικό και κοινωνικό ον έχει γίνει ιδιώτης. Δεν έχει να κάνει με το πολιτικό αυτό αλλά με το υπαρξιακό. Είναι μια μεγάλη αλήθεια και πρέπει να τη λέμε.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που δε θα δουλεύω καλοκαίρι και μάλλον θα κανονίσω ένα ταξίδι. Θα ήθελα πολύ να πάω στην Κούβα. Θα πάω αν βρω παρέα, δεν ξέρω αν είναι εύκολο αυτό γιατί είμαι ένας μονήρης άνθρωπος. Δεν έχω πάει ποτέ μόνος μου ταξίδι, δεν είναι ο εαυτός μου η καλύτερη παρέα, τον ανέχομαι με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΤΩΡΑ: Σκηνοθετώ και παίζω στα Μαθήματα Πολέμου. Είναι ένα εγχείρημα, σαν να το μαγείρεψα σπίτι μου, ένα handmade πράγμα. Είναι ότι πιο σύγχρονο έχω να καταθέσω σήμερα στο θέατρο και ως θέαμα και ως θέμα. Δεν είναι μια αμιγώς θεατρική παράσταση με την στενή έννοια, ούτε φυσικά ένα μάθημα θεατρικού αναλογίου. Είναι κάτι ενδιάμεσο. Ο άνθρωπος αυτός, που μοιάζει να έζησε χθες και όχι πριν από 2.500, περιγράφει με ανατριχιαστικό τρόπο όλη την παθογένεια του ανθρώπου και ειδικά του Έλληνα γιατί μιλάει για τον εμφύλιο. Αυτό συμβαίνει μέσα σε μία ώρα και είκοσι λεπτά όπου πέντε νέοι ηθοποιοί, ο καθένας με τον δικό του θεατρικό τρόπο, περιγράφουν κι από ένα κεφάλαιο αυτού του πολέμου. Έχει μεγάλη ακρίβεια αυτό που κάνω λόγω της φιλολογικής μου φύσης αλλά και της αρχαιολατρείας μου και έρχονται τα νέα παιδιά μου και μου λένε «ευχαριστώ». Θέλω ο κόσμος να μάθει, όχι μόνο να ψυχαγωγηθεί.
