Ποιος φοβάται τους Walking Dead;

«Κάθε φορά που βγαίνουμε στον αέρα σπάμε ρεκόρ» λέει ο Greg Nicotero, κι αυτό υποθέτω είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρει κανείς που δεν ξέρει τίποτα, για την πιο δημοφιλή τηλεοπτική σειρά του πλανήτη Γη από καταβολής του πλανήτη Γη: αν δεν έχεις καν ακούσει για το The Walking Dead, τη σειρά που εδώ και έξι χρόνια θέτει νέα τηλεοπτικά standards με κάθε νέα της σαιζόν, παρακολουθώντας τις περιπέτειες μιας χούφτας ανθρώπων που παλεύουν να επιβιώσουν σε μια μετα-Αποκαλυπτική Αμερική καταλυμασμένη από νεκροζώντανους, τότε καλώς όρισες απ’ τον διαστημικό σταθμό ISS, έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου.

«Στο τέλος αυτής της σαιζόν θα έχουμε 83 επεισόδια» λέει ο Nicotero, γιατί για σένα δουλεύω, αγαπημένε μου αστροναύτη, και τον ρωτάω πώς θα πρότεινε να προσεγγίσει τη σειρά, κάποιος που επέστρεψε απ’ το διάστημα και τρομάζει λίγο κάπως στη σκέψη να δει 5μιση σαιζόν The Walking Dead για να συγχρονιστεί με τις τελευταίες εξελίξεις. «Δεν είναι τόσα πολλά τα επεισόδια», λέει ο Michael Cudlitz, ο ηθοποιός πίσω απ’ το μουστάκι του Abraham, ενός απ’ τους βασικούς χαρακτήρες των τελευταίων σαιζόν της σειράς, και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι στο δωμάτιο τον κοιτάζουν λίγο περίεργα.

«Δεν είναι μια σειρά για ζόμπι, αλλά μια σειρά για τους ανθρώπους, που προσπαθούν βασικά να ξαναρχίσουν, να ξαναχτίσουν την κοινωνία.»- Michael Cudlitz

«Εντάξει, τέλος πάντων αξίζει κανείς να κάνει τον κόπο», επανέρχεται ο Cudlitz, γιατί «δεν έγινε η πιο δημοφιλής σειρά στον πλανήτη επειδή είναι μάπα: είναι καλή! Είναι ένα δράμα χαρακτήρων, κι αυτό το λέω επειδή οι περισσότεροι απ’ όσους δεν την έχουν δει, είναι αυτοί που δεν τους αρέσουν τα ζόμπι, τα θρίλερ και όλα αυτά. Σ’ αυτούς λοιπόν, λέω, ότι δεν είναι μια σειρά για ζόμπι, αλλά μια σειρά για τους ανθρώπους, που προσπαθούν βασικά να ξαναρχίσουν, να ξαναχτίσουν την κοινωνία. Και το ερώτημα που θέτει η σειρά είναι, αν είχες την ευκαιρία να ξαναχτίσεις την κοινωνία, πώς θα το έκανες; Πώς θα έφτιαχνες τον κόσμο στον οποίο θα ήθελες να ζήσεις;». Κι έχει κι άλλη μια συμβουλή: «μη σπαταλάτε το χρόνο σας με όλες τις άλλες μπούρδες που υπάρχουν εκεί έξω» λέει σκωπτικά, και το δωμάτιο γεμίζει χαχανητά.

«Εγώ θα έλεγα, απλώς δείτε το πρώτο επεισόδιο», συμπληρώνει ο Nicotero, «και θα εθιστείτε». Κάπως έτσι την πάτησε κι ο Josh McDermitt, μια απ’ τις πιο νέες προσθήκες στο cast της σειράς, κι η περίπτωση του McDermitt, που υποδύεται τον ημιαυτιστικό ημιαντιπαθητικό Eugene, έρχεται να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του Cudlitz σε σχέση με το horror-factor του The Walking Dead: «Είμαι πολύ ευαίσθητος», λέει, και «δεν μου αρέσει ο τρόμος, τα ζόμπι κι όλα αυτά: δεν κάνω πλάκα, όταν βγαίνει ας πούμε κάνα τρομακτικό trailer στην τηλεόραση, αλλάζω κανάλι, δεν μπορώ! Αλλά και πάλι έβλεπα τη σειρά, γιατί μπορούσα να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες».

«Δεν μου αρέσει ο τρόμος, τα ζόμπι κι όλα αυτά: δεν κάνω πλάκα, όταν βγαίνει ας πούμε κάνα τρομακτικό trailer στην τηλεόραση, αλλάζω κανάλι, δεν μπορώ!»- Josh McDermitt

Ένας φοβητσιάρης στα πλατό του The Walking Dead, αυτό κι αν είναι είδηση όμως, ε; «Μην κάνετε πλάκα», μάς λέει, «Την πρώτη χρονιά που ήμουν στη σειρά, είχα εφιάλτες! Ναι, δεν μπορώ, με επηρεάζουν πολύ αυτά, και θυμάμαι σ’ ένα απ’ τα πρώτα επεισόδια που έπαιζα, όπου είχα ένα πολυβόλο και πυροβολούσα ένα ζόμπι, σε μια σκηνή που είχα γαζώσει ένα φορτηγό, κι εκείνο το γύρισμα με στοίχειωνε για πολύ καιρό! Ναι, γιατί είναι ένα πολύ βίαιο πράγμα να βρεθείς να το κάνεις έτσι, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν αστειεύομαι, χρειάστηκε να κάνω συνεδρίες με ψυχοθεραπευτή μετά απ’ αυτό, ψυχολογικά με είχε επηρεάσει πάρα πολύ!».

Βέβαια, αυτό που θα περίμενες ψυχολογικά να τον έχει επηρεάσει περισσότερο, είναι αυτό το απίστευτο μαλλί-λασπωτήρας που του έχουν φορέσει, και το οποίο έχουμε να δούμε στην τιβί απ’ την εποχή του MacGyver… «Ναι, μου πήρε λίγο να το συνηθίσω κι αυτό», παραδέχεται. «Δεν με πειράζει να δείχνω όσο πιο γελοίος γίνεται όταν παίζω έναν ρόλο, στην πραγματικότητα το προτιμώ γιατί έτσι ξεχωρίζω, όμως όταν πρέπει να το φέρω μαζί μου στην κοινωνική μου ζωή… Αυτό το κομμάτι δεν μου αρέσει πολύ». Ο Michael Cudlitz πάντως, που απ’ το δικό του ρόλο έχει κληρονομήσει αυτή τη μουστάκα νταλικέρη, έχει μια ενδιαφέρουσα θεωρία που κάπως χρυσώνει το χάπι: επειδή το κόμικ του Robert Kirkman, απ’ το οποίο προέρχεται η σειρά, είναι ασπρόμαυρο, οι αλλόκοτες τρίχες βοηθούν τα μάτια του αναγνώστη να ξεχωρίζουν γρηγορότερα κι ευκολότερα τους χαρακτήρες.

Από την παρουσίαση που έκανε το Fox Greece στο κέντρο της Αθήνας.

«Ναι, συμφωνώ σ’ αυτό με τον Michael» λέει ο McDermitt, και τι άλλο να πει, και το πάει ένα βήμα παραπέρα: «Νομίζω πως, επειδή είμαστε οι καρικατούρες αυτών των χαρακτήρων του κόμικ, αν είναι να φέρουμε αυτούς τους ήρωες στη ζωή, είναι απαραίτητο να διατηρήσουμε και μια γέφυρα που να μας κρατά συνδεδεμένους με τα κόμικς. Για παράδειγμα, κι ο Ross εδώ μοιάζει πολύ με τον χαρακτήρα του στο κόμικ» σημειώνει για τον Ross Marquand που κάθεται δίπλα του, την πιο πρόσφατη προσθήκη στο cast του The Walking Dead, ο οποίος υποδύεται τον Aaron. «Νομίζω τα μαλλιά του Aaron είναι λίγο πιο μακριά στο κόμικ, αλλά πέρα απ’ αυτό, η κινησιολογία του, οι μανιερισμοί που βλέπω να κάνει, όλα αυτά είναι πράγματα που θα φανταζόμουν τον χαρακτήρα να κάνει στα κόμικς, παρ’ όλο που τα κόμικς, βέβαια, δεν κουνιούνται».

«Το υπέροχο πράγμα με τη σειρά είναι ότι δεν κλείνει τα μάτια σε καμιά όψη της ανθρωπότητας, και είμαι πάρα πολύ περήφανος που εκπροσωπώ την LGBT κοινότητα στη σειρά.»-Ross Marquand

Ο Aaron, τον οποίο υποδύεται ο Ross Marquand, αναδείχθηκε ως ο βασικότερος καταλύτης στο άνοιγμα της σεξουαλικής ατζέντας της σειράς. Ανοιχτά γκέι χαρακτήρας, ήταν αυτός που προσέθεσε την απαραίτητη διαφορετικότητα σε μια σειρά που είδε το interracial ζευγάρωμα του Rick Grimes (πρωταγωνιστικού χαρακτήρα της σειράς) με τη μαύρη αμαζόνα της Michonne, και την λεσβιακή έλξη της Tara με την Denise. «Το υπέροχο πράγμα με τη σειρά είναι ότι δεν κλείνει τα μάτια σε καμιά όψη της ανθρωπότητας, και είμαι πάρα πολύ περήφανος που εκπροσωπώ την LGBT κοινότητα στη σειρά. Όπως είχε υπογραμμίσει όμως πολλές φορές ο Kirkman, δεν επρόκειτο ποτέ να γράψει αυτή τη σειρά για ένα μαζικό κοινό, προσπαθώντας να κρατήσει τους πάντες χαρούμενους. Ο σκοπός του ήταν να πει ακριβώς αυτά που ήθελε να πει για την κοινωνία, και το να κρατήσει εκτός κάδρου την LGBT κοινότητα για οποιονδήποτε λόγο, θα ήταν μια πολύ αρνητική επιλογή πιστεύω, οπότε χαίρομαι πολύ που οι παραγωγοί επέμειναν ώστε αυτός ο χαρακτήρας κι ο εραστής του να απεικονισθούν ακριβώς με τον τρόπο που έπρεπε».

Η άνευ προηγουμένου δημοφιλία της σειράς, έχει δώσει στον Marquand την ευκαιρία να αισθανθεί κάτι που λίγοι ηθοποιοί μπορούν να καυχηθούν ότι ένιωσαν: «Ποτέ δεν φαντάζεσαι, όταν ξεκινάς μια δουλειά, ότι αυτό που θα κάνεις θα έχει κάποιου είδους κοινωνικό αντίκτυπο» σημειώνει όταν τον ρωτούν για την ανταπόκριση της LGBT κοινότητας στο ρόλο του. «Επειδή είναι μια σειρά που ο κόσμος μαζεύεται για να τη δει με φίλους και συγγενείς, με έχουν προσεγγίσει πολλοί για να μου πουν “σ’ ευχαριστώ που παίζεις αυτό το ρόλο, γιατί με βοήθησε να αποκαλύψω την ομοφυλοφιλία μου στους γονείς μου”. Ε αυτό, κάθε φορά, με αφήνει άναυδο». Ο McDermott απ’ την άλλη, έχει τη δική του εκδοχή να διηγηθεί: «Αυτό που μου έχει συμβεί αρκετές φορές, είναι ένας πατέρας και η έφηβη κόρη του να έρχονται και να μου λένε για το πώς δεν είχαν την καλύτερη σχέση, όμως το The Walking Dead τους βοήθησε να έρθουν πιο κοντά, να βρουν ένα κοινό σημείο επαφής», λέει. Κι όπως συμπληρώνει, η σειρά μπορεί να «σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά σημαίνει κάτι».

Σε τέτοιες περιπτώσεις καθολικής απήχησης, το να προσπαθείς να εντοπίσεις το βασικό συστατικό στη συνταγή της επιτυχίας, είναι κάτι σαν άσκηση στον αλχημισμό. Ωστόσο, για το The Walking Dead το μυστικό φαίνεται να είναι αρκετά προφανές: η πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και τη δράση: «Πάντα αναλύω τη σειρά σε τρία ξεχωριστά συστατικά: τους χαρακτήρες, την ιστορία, και τα τέρατα», εξηγεί ο Nicotero. Πάρα πολλοί έχουν προσπαθήσει να το κάνουν και τους έχει σκάσει στα μούτρα, γιατί δεν πετυχαίνουν τις αναλογίες: μπορείς να έχεις καταπληκτικά τέρατα, αλλά αν δεν έχεις το σωστό συναίσθημα, τα τέρατα δεν έχουν σημασία. Και αντίστροφα».

«Εγώ θα έλεγα, απλώς δείτε το πρώτο επεισόδιο και θα εθιστείτε»- Greg Nicotero. 

Το συναίσθημα, φυσικά, προκύπτει κατ’ αρχήν από τους χαρακτήρες, ύστερα όμως απ’ αυτό το καταπληκτικό πράγμα που εισήγαγε η σειρά, και που απειλεί να κονιορτοποιήσει σε ένα δευτερόλεπτο ολόκληρη τη συναισθηματική επένδυση που έχει κάνει ο οποιοσδήποτε θεατής στον οποιονδήποτε χαρακτήρα: τη μόνιμη και σαφή αίσθηση απειλής ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκοτωθεί. «Ας πούμε ότι βλέπεις ένα επεισόδιο του Star Trek, για παράδειγμα, όπου ο Captain Kirk κινδυνεύει», λέει ο Michael Cudlitz για να τονίσει τη διαφορά, «ξέρεις όμως ότι είναι ο Captain Kirk, οπότε δεν μπορεί να μην είναι εκεί και την επόμενη βδομάδα! Οπότε, πόσο ανησυχείς στ’ αλήθεια; Ε, με τους δικούς μας χαρακτήρες, όταν βρίσκονται σε κατάσταση ζωής και θανάτου, το δεύτερο ενδεχόμενο στ’ αλήθεια πιθανότητες να συμβεί».

Κι έχει, βέβαια, ήδη πολλές φορές συμβεί, με χαρακτήρες στους οποίους ο κόσμος είχε στ’ αλήθεια συνδεθεί. «Κι ο κόσμος τσαντίζεται» λέει ο Nicotero: «Όταν πέθανε η Beth, για παράδειγμα, ο κόσμος ήταν έξαλος! Αλλά έτσι γίνεται, αυτή είναι η ζωή, συμβαίνουν αναπάντεχα πράγματα, κατεβαίνεις απ’ το πεζοδρόμιο, σε χτυπάει ένα λεοφωρείο, κι είναι σοκαριστικό! Εδώ όμως είναι και η ουσία της σειράς: αν δεν είχες αγαπήσει τον χαρακτήρα, αν δεν είχες αυτήν την συναισθηματική επένδυση όπως είπες, ένα τέτοιο συμβάν δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα, θα ήταν απλά άλλος ένας θάνατος». Κάποιος ρωτάει τον Cudlitz αν φοβάται κι εκείνος τη στιγμή που ίσως σκοτωθεί, κι ο ηθοποιός φαίνεται να’ναι πιο πραγματιστής κι απ’ τον χαρακτήρα του: «Για εμάς που ήμασταν fans της σειράς πριν εμπλακούμε στην παραγωγή, κι έχουμε ήδη δει πολλούς απ’ τους αγαπημένους μας χαρακτήρες να φεύγουν, το να περιμένουμε ότι θα ζήσουμε μέχρι το τέλος είναι τουλάχιστον αφελές. Δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει, αλλά αυτό που περιμένεις είναι ότι όντως, κάποια στιγμή θα πεθάνεις».

O Nicotero με το φίλο του, το ζόμπι.

Έχει βέβαια απόλυτο δίκιο ο Cudlitz, και μπορεί να υποθέσει κανείς πως, έτσι όπως ξεπαστρεύει κόσμο η σειρά, ο μόνος που δικαιούται να πιστεύει πως θα μείνει μέχρι το τέλος της, είναι ο παραγωγός της, Greg Nicotero –αν μη τι άλλο, σίγουρα δεν πρόκειται να τον φάνε τα ζόμπι. Αφού λοιπόν δεν πρόκειται να ζήσει το δικό θάνατο στην οθόνη, ποιος να’ναι άραγε ο αγαπημένος του απ’ όσους έχει δει; «Ω, είναι όλοι τόσο διαφορετικοί» λέει, και ξύνει τα ανάκατά του μαλλία. «Νομίζω ο θάνατος της Amy, στην πρώτη σαιζόν, όταν τη δαγκώνουν και πεθαίνει στα χέρια της Andrea. Και μετά επιστρέφει ως νεκροζώντανη, κι είναι μια τόσο τρυφερή σκηνή, πάει να πάρει ανάσα, κι η Andrea την κρατάει και ελπίζεις να δεις μια αχτίδα αναγνώρισης στα μάτια της, ενώ το ξέρεις πως εκείνη θα προσπαθήσει να τη δαγκώσει –πω, πω, ανατρίχιασα και μόνο που το σκέφτομαι, ήταν πολύ συναισθηματική σκηνή. Πιστεύω πως αυτή η σκηνή πραγματικά έβαλε τη σειρά στο χάρτη, και μετά τον πιλότο, πάντα σκέφτομαι αυτή τη σκηνή ως τη σκηνή που έδωσε το στίγμα της σειράς».

Η παραπάνω σκηνή ήταν όντως ένα απ’ τα highlights της πρώτης σαιζόν, κι η πρώτη σαιζόν ήταν όντως καθοριστική για την επιτυχία που συντήρησε και διεύρυνε η σειρά στα χρόνια που ακολούθησαν. Κάθε φορά όμως που γίνεται κουβέντα για παγκόσμια επιτυχία μιας αμερικάνικης σειράς, δεν είναι σα να υπάρχει ένας τεράστιος ελέφαντας στο δωμάτιο, ντυμένος με πειρατική μπαντάνα; Γιατί, πώς αλλιώς φτάνει να συζητιέται μια σειρά σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, πριν ακόμα βγει επίσημα απ’ τα σύνορα της χώρας της; «Ναι, υποθέτω ότι είναι πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα κομμάτι της επιτυχίας σ’ αυτό» λέει λίγο απρόθυμα ο Michael Cudlitz για το γεγονός ότι το The Walking Dead αποτελεί μια απ’ τις πάνω-πάνω θέσεις στις ετήσιες λίστες της πειρατείας .

«Κοίτα, μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας της σειράς νομίζω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι πλέον είναι η μόνη σειρά που ξέρω, η οποία, μέσα σε 36 ώρες απ’ τη μετάδοσή της στην Αμερική, έχει μεταδοθεί και στο 90% του πλανήτη. Δεν ξέρω άλλη σειρά η οποία να παρέχει τη δυνατότητα στον κόσμο να τη βιώσει συγχρόνως. Οπότε δεν ξέρω πόσο ρόλο παίζει πια η πειρατεία σ’ αυτό, δεν ξέρω τα νούμερα, όμως μπορώ να σου πω το εξής: εγώ μόλις γύρισα απ’ την Κούβα, όπου με σταματούσε συνέχεια κόσμος στο δρόμο, και μου ζητούσε να βγάλουμε φωτογραφία. Όπου πήγαινα, άκουγα συνέχεια Walking Dead! Walking Dead! Walking Dead! Κι εκεί η σειρά όχι απλώς δεν μεταδίδεται, αλλά είναι παράνομη! Γιατί βασικά αν η κυβέρνηση δεν δώσει το ok να μεταδοθεί, δεν είναι νόμιμη. Παρ’ όλα αυτά, Walking Dead! Walking Dead! Walking Dead!». Ε, και εκεί λοιπόν, καταλαβαίνεις, αγαπητέ μου αστροναύτη, τι σημαίνει όταν λέει ο Nicotero ότι «κάθε φορά που βγαίνουμε στον αέρα σπάμε ρεκόρ».