Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Στην τελευταία τάξη του δημοτικού θυμάμαι να διαβάζω την Ζωή εν τάφω του Στρατή Μυριβήλη, φυσικά βιβλίο-έκρηξη για μένα στην ηλικία αυτή. Αυτό που καταλάβαινα με το ένστικτο -και μάλλον δε θα μπορούσα τότε να το διατυπώσω έτσι- ήταν ότι ουσιαστικά δεν διάβαζα για τον πόλεμο αλλά για την ζωή και για την ομορφιά της. Είναι από τις πιο έντονες αναγνωστικές μνήμες των παιδικών μου χρόνων. Αγαπημένο βιβλίο ήταν και ο Ίλιγγος του Πολ Όστερ, στην εφηβεία πια, τρία χρόνια αργότερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς πάντως μεγαλώνω ακόμα…
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Υπάρχουν κάποια λίγα βιβλία που έχω στο κομοδίνο μου ή σε ένα συγκεκριμένο ράφι, για να τα βρίσκει εύκολα το χέρι ξανά και ξανά. Γιατί το να τα ξεφυλλίσω ή να βρω ένα συγκεκριμένο απόσπασμα αργά τη νύχτα, μόνη μου, με ησυχία, και να το διαβάσω πάλι είναι βαθύτατη παρηγοριά και τόνωση ηθικού. Είναι κυρίως βιβλία της δουλειάς μου αλλά και ποίηση. Ένα τέτοιο, πολύ αγαπημένο, είναι το βιβλίο Αριάν Μνουσκίν: Η τέχνη του Τώρα. Είναι μια «ένεση πίστης».
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Νομίζω πως όσες ανοησίες έχω κάνει ως τώρα δεν είχαν ποτέ σχέση με κάποιο βιβλίο.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Είναι μια φρικτά δύσκολη ερώτηση αυτή! Θα ήθελα, νομίζω, να έχω γράψει τα άπαντα του Τσέχωφ, διηγήματα και έργα. Ίσως κανένας συγγραφέας να μην παρατήρησε ποτέ τόσο βαθιά και εξονυχιστικά την ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά. Μου είναι τόσο δύσκολο να διαλέξω, γιατί τα έργα του είναι ένας ενιαίος κόσμος, ένα σύμπαν. Επικοινωνούν και συγγενεύουν. Κατά κάποιον τρόπο ένα βιβλίο έγραφε στην πραγματικότητα όλη του τη ζωή.
