Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και μένει στα Πετράλωνα. Έχει τελειώσει την δραματική σχολή του Ιάκωβου Καμπανέλη και έχει συνεργαστεί με ομάδες όπως η «Άσκηση» και οι «blitz». Με τους τελευταίους συνεργάζεται ακόμα στην παράσταση «Δον Κιχώτης». Τον τελευταίο καιρό γράφει, σκηνοθετεί και ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή του Bios ολομόναχος σε ένα stand up comedy με τίτλο «Kακή πίστη». Μίλησε στην Popaganda για την εποχή του σχολείου, την ελληνίδα μάνα, τον μικροαστισμό και τις κακές παραστάσεις που λατρεύει να βλέπει.
Stand up comedy στη σκηνή του bios ή καλύτερα one man show; Ισχύουν και τα δυο. Έχω πατήσει εμφανώς σε έναν κορμό stand up comedy. Δηλαδή σε μια συρραφή κειμένων διαφόρων θεμάτων,(κάποια συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον τρόπο, κάποια όχι), με ξεκάθαρο στόχο το γέλιο. Από κει και πέρα όμως σε μερικά σημεία προσπαθώ να προσεγγίσω και άλλες συναισθηματικές ποιότητες που φτάνουν μέχρι και την συγκίνηση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παύει να είναι stand up comedy. Και επειδή θα μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι αύριο για το τι είναι stand up και τι δεν είναι, επικοινωνιακά προτίμησα τον όρο «one man show» γιατί μου φαίνεται πιο δόκιμος.
Το stand up comedy έχει σκοπό να προβληματίσει το κοινό ή είναι μια αποκλειστικά ψυχαγωγική διαδικασία; Έχει να κάνει καθαρά με την πρόθεση του performer. Έχουμε δει υπέροχα stand up που είναι μόνο πλάκα. Έχουμε δει stand up με πολιτικό περιεχόμενο εξίσου ωραία, επίσης έχουμε δει με υπαρξιακό περιεχόμενο. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία έκφρασης και μερικές φορές το αποτέλεσμα έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του εκτελεστή, που ερήμην του επηρεάζει κάπως το όλο ύφος.
Υπάρχει καλή και κακή πίστη; Πώς προέκυψε ο τίτλος; Η «κακή πίστη» σημαίνει γενικότερα την εσφαλμένη αντίληψη και ταυτίζεται με την αυτό-εξαπάτηση. Για μένα έχει να κάνει με την άρνηση του ανθρώπου να αντιμετωπίσει μια μεγαλύτερη και πιο επίπονη γι αυτόν αλήθεια, καταφεύγοντας έτσι σε μικρότερα ζωτικά ψεύδη. Εγώ το κάνω ανελλιπώς. Αυτό που στο stand up μου προκαλεί γέλιο δεν είναι τόσο οι έξυπνες παρατηρήσεις του κωμικού πάνω στην ζωή άλλα η κακή του πίστη. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο σχετίζεται με την ζωή και το υλικό του προκειμένου να παράξει γέλιο. Ενστικτωδώς καταλαβαίνεις ότι αυτά που λέει είναι αληθή αλλά όχι εντελώς. Υπάρχει ένα μέρος της αλήθειας που μένει στο σκοτάδι είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Εκεί για μένα βρίσκεται όλο το ενδιαφέρον.
Ποιά θεωρείς τη βαθύτερη πληγή της ελληνικής κοινωνίας; Τους γονείς μου. (Γέλια) Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Κουβαλάω ένα μένος για την προηγούμενη γενιά και τον θανατηφόρο μικροαστισμό της. Δεν μπορώ να πω ότι ζω χειρότερα από ότι έζησε η γενιά των γονιών μου –για την ώρα τουλάχιστον-. Μπορώ σίγουρα να πω ότι έχω υποστεί αυτό το περιβάλλον του σπιτιού «βιτρίνα», που το έχουν υποστεί πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μου. Του σπιτιού που ενώ στην ουσία ήταν βυθισμένο στην μιζέρια και στην θλίψη, έπρεπε να φαίνεται ότι «όλα είναι καλά», έπρεπε το σαλόνι να έχει την τελευταίας τεχνολογίας τηλεόραση, το σύνθετο, τουλάχιστον ένα μπουκάλι Βallantines και ακριβά ποτήρια και ο καναπές έπρεπε να είναι με σκαλιστό ξύλο. Άσχετο αν το σπίτι ήταν ένα τριάρι στην Καλλιθέα που έβλεπε σε λεωφόρο. Πιστεύω ότι υπάρχει μια αντιστοιχία του σπιτιού που μεγαλώσαμε με το ψυχικό μας τοπίο. Και δεν εννοώ μόνο τις συνθήκες, εννοώ και την χωροταξία. Ένα μόνο καλό δωμάτιο που εκεί πάνε όλοι οι καλεσμένοι, εκεί γίνεται όλο το show off, τα υπόλοιπα δωμάτια είναι παραγεμισμένα με παράταιρα πράγματα και μοιάζουν με αποθήκες. Πιστεύω ότι ύπουλα κάτι εγκαταστάθηκε μέσα μας και ενώ εσωτερικά είμαστε σκοτεινοί και διχασμένοι, συμπεριφερόμαστε λες και δεν κουβαλάμε όλη αυτή την ιστορία. Το παρελθόν όμως δεν είναι συνάχι, δεν αναρρώνεις τόσο εύκολα. Σε καθορίζει. Αυτού του είδους ο μικροαστισμός είναι μεγάλη και ανθεκτική πληγή γιατί ενώ μεταδόθηκε από τους γονείς μας, σε μας μετουσιώθηκε σε κάτι άλλο. Λειτούργησε σαν ιός.
Ο μικροαστισμός και η ελληνίδα μάνα, πάνε πακέτο; Χέρι χέρι. Η ελληνίδα μάνα είναι ένας από τους πιο καλά μεταμφιεσμένους φορείς του μικροαστισμού. Διότι η ελληνίδα μάνα –και αυτό οφείλεις να το αναγνωρίσεις- αγαπάει. Και ότι έγκλημα διαπράττει, το διαπράττει αγαπώντας. Όλες αυτές οι στρατιές από κάγκουρες –το ξέρουμε το σετάκι- που μένουν ακόμα με τους γονείς τους, σφυρηλατηθήκανε με απέραντη αγάπη. Δεν λέω ότι ο Έλληνας μπαμπάς δεν φέρει ευθύνη, αλλά η ενέργεια του Έλληνα μπαμπά μες στο σπίτι είναι πιο αδρή, πιο καθαρή, της μαμάς είναι υπόγεια.
Δώσε μου ένα παράδειγμα. Τσακώνεσαι με τους γονείς σου στο σπίτι, πας στο δωμάτιό σου και θυμωμένος ρίχνεις μπουνιά στην πόρτα (που έκανε λακκούβα και μετά έβαζες αφίσα Nirvana) Ο μπαμπάς θα σου έλεγε: «Μην χτυπάς την πόρτα ρε …» Η μαμά θα έπαιρνε δραματικό ύφος και θα έλεγε: «Αυτήν την πόρτα που χτυπάς, εγώ δούλευα 6 εβδομάδες για να την αγοράσω» και θα ρίξει και ένα κλάμα. Την πιάνεις την διαφορά; Ο ένας σε απειλεί. Ο άλλος σε ενοχοποιεί. Η απειλή περνάει. Η ενοχή μένει.
Στα κείμενά σου φαίνεται να σε έχει απασχολήσει ιδιαίτερα η προεφηβική περίοδος. Πώς ήταν η περίοδος αυτή για σένα; Δεν την θυμάμαι με αγάπη. Μισούσα το σχολείο. Μισούσα τα αγγλικά. Δεν είχα δικό μου δωμάτιο και έμενα με την αδελφή μου –τι τράβηξε και αυτή η καημένη- ήθελα να αφήσω μαλλί και είχα αυτή την χαίτη… Με διώξανε από το γυμνάσιο κάπου στα 13. Έπαψα να είμαι παιδάκι χαριτωμένο άλλα δεν ήμουν και αγόρι. Έτρωγα bullying στο δρόμο. Χάλια. Χάλια. Χάλια.
Με τι συναισθήματα θα ήθελες να φύγει κάποιος μετά το τέλος της παράστασης; Σαν να έχει γελάσει μετά από κηδεία.
Εσένα τι σε κάνει να γελάς; Γελάω εύκολα. Με stand up comedians,με σειρές, με video στο YouTube και στο θέατρο. Αλλά αυτό που πραγματικά απολαμβάνω είναι η ταραχή. Μου αρέσουν οι ταραγμένοι performers γιατί δεν ξέρεις τι θα έρθει μετά. H κοοπερατίβα «Μετέχνιο» το κάνει υπέροχα με μια βαθειά αίσθηση ειρωνείας. Επίσης μου αρέσει να βλέπω χάλια παραστάσεις με πολύ κακούς ηθοποιούς. Σε δράμα όμως. Τρως έξι γκολ και δεν ξέρεις από που να φύγεις. Μου αρέσει να διαβάζω συνεντεύξεις από φιλόδοξους «επαρχιώτες» που λένε: «Για μένα ο κάθε ρόλος είναι πρόκληση» και άλλα τέτοια κλισέ. Ψοφάω. Μου αρέσει να ακούω ανθρώπους εκτός εαυτού να βρίζουν. Είναι φοβερό τι επιχειρήματα βρίσκει ο ανθρώπινος εγκέφαλος όταν είναι θυμωμένος. Μου αρέσει να ακούω ανθρώπους να θάβουν άλλους ανθρώπους. Έχει πολύ πλάκα πως παρουσιάζεις έναν άνθρωπο όταν τον θάβεις, παρουσιάζεις μια διαστρεβλωμένη δική σου εικόνα, γιατί κάτι βαθειά μέσα σου σε ενοχλεί. Το κρύβεις όμως. Κακή πίστη.
BIOS Front, Πειραιώς 84. Τηλ. 210-3425335
Για τρείς παραστάσεις. Στις 10, 15 και 30 Μαΐου
Πρεμιέρα στις 10 Μαΐου.
