Κουτσομπολιά, ίντριγκες και μηχανορραφίες: όχι ακριβώς ό,τι φαντάζεται κανείς ότι συμβαίνει στους ιερούς διαδρόμους του Βατικανού, όμως η ταινία Κονκλάβιο, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου αμέσως μετά το φεστιβάλ Βενετίας, παρουσιάζει μια διαφορετική, ομολογουμένως πολύ πιο συναρπαστική εικόνα για τις διεργασίες της εκλογής νέου Πάπα.
Στην ταινία, η διαδρομή μέχρι τον άσπρο καπνό περνάει από το χέρι του εφευρετικού καρδινάλιου Λόρενς, που υποδύεται ο Ρέιφ Φάινς, σε μια από τις πιο συζητημένες ανδρικές ερμηνείες της χρονιάς, που έχει τοποθετήσει το όνομά του στην κορυφή των διεκδικητών του επόμενου Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου (μέχρι στιγμής, ο σημαντικότερος ανταγωνιστής του είναι ο Άντριεν Μπρόντι του The Brutalist). Στην αρχή του Κονκλάβιου, ο Πάπας απροσδόκητα αποδημεί εις Κύριον. Ο καρδινάλιος Λόρενς αναλαμβάνει να επιβλέψει τη μυστική διαδικασία εκλογής του διαδόχου του στο θρόνο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, έχοντας να αντιμετωπίσει μια συνωμοσία κι ένα μυστικό που μπορεί να ανατρέψει το θεσμό για πάντα. Την ίδια στιγμή, οι ισχυρότεροι ηγέτες της καθολικής Εκκλησίας από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας.
Το εντυπωσιακό καστ συμπληρώνουν ο Στάνλεϊ Τούτσι, ο Τζον Λίθγκοου και η Ιζαμπέλα Ροσελίνι στο ρόλο της αδερφής Άγκνες, σε μια ιδιαιτέρως απολαυστική ερμηνεία που την έχει κάνει φαβορί για το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου. Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε για την ταινία στο Λονδίνο, ο Φάινς είχε μόνο καλά λόγια να πει για τους συμπρωταγωνιστές του. «Ένα από τα πράγματα που δεν μπορείς να προσχεδιάσεις είναι η ενέργεια ανάμεσα σε μια ομάδα ηθοποιών», λέει. «Γίναμε ομάδα, αισθανόμασταν πολύ καλά όταν βρισκόμασταν μαζί, ήταν οργανικό όλο αυτό. Η πρώτη ανάγνωση του σεναρίου έγινε στα στούντιο της Cinecittà και θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πόσο ωραίο είναι αυτό το συλλογικό αίσθημα. Είναι άπιαστο, αλλά ήταν εκεί. Ένιωθα ότι υπήρχε κάτι ανάμεσά μας και σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ήμασταν το ‘Κονκλάβιο’, η ιστορία σε ωθεί προς τα εκεί έτσι κι αλλιώς».
Την ταινία σκηνοθετεί ο Έντουαρντ Μπέργκερ, που πριν από δύο χρόνια θριάμβευσε στα Όσκαρ με το Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Mέτωπο (11 υποψηφιότητες, 4 νίκες), ο οποίος φέρνει την ίδια ικανότητα να κινηματογραφεί μάχες (εδώ πολύ πιο intimate, φυσικά, από έναν πόλεμο) και σε αυτή τη μεταφορά του βιβλίου του Ρόμπερτ Χάρις. Ο Φάινς χρεώνει στον Μπέργκερ την άριστη καθοδήγηση των ηθοποιών, καθώς και την ενθάρρυνση του προαναφερθέντος συλλογικού πνεύματος. «Ο Έντουαρντ είναι υπέροχος, μας αφήνει να παίζουμε. Μας αφήνει να ανακαλύπτουμε πράγματα. Είναι ό,τι καλύτερο για μια ομάδα ηθοποιών. Όταν νιώθεις ότι έχεις την άδεια να κάνει κάτι… το πνεύμα ενός σκηνοθέτη μπορεί να είναι πολύ ακριβές και πιεστικό, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος», λέει ο ηθοποιός.
Ο καρδινάλιος Λόρενς αποτελεί ένα ενδιαφέρον αίνιγμα στην ταινία, προσέχοντας να συντονίσει και όχι να επηρεάσει τις διαδικασίες, τουλάχιστον όχι με προφανή τρόπο. Ο Φάινς τον περιγράφει με χιούμορ: «Είναι ένας διστακτικός μάνατζερ ή πρύτανης. Καταλαβαίνουμε από μια συζήτηση ότι έχει σκεφτεί να απομακρυνθεί από το Βατικανό και να ακολουθήσει μια πιο ασκητική ζωή. Νιώθει ότι έχει μπει σε αυτή τη θέση, αλλά δεν του αρέσει η ευθύνη. Νομίζω, όμως, ότι είναι ακέραιος σαν άνθρωπος και ολοκληρώνει το καθήκον του. Μου θύμισε το χαρακτήρα του Σμάιλι στα κατασκοπικά μυθιστορήματα του Τζον Λε Καρέ, γιατί καταλήγει να γίνεται κάτι σαν παρασκηνιακός ντετέκτιβ. Είναι πολύ καλός ακροατής και δεν επιθυμεί κανένα σκάνδαλο. Ιδανικά, θέλει να ξεφύγει από όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στις σκιές. Θέλει όλα να επιλυθούν ειρηνικά».
