Ο Mickle, 28 χρονών, ακτιβιστής των ΛΟΑΤΚΙΑ+ δικαιωμάτων και επιζώντας βασανιστηρίων και sex trafficking, από το Καμερούν, γράφει την ιστορία του. Περιγράφει τις τραυματικές εμπειρίες του στο Καμερούν, όπου απαγορεύεται η ομοφυλοφιλία και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα αντιμετωπίζουν (συστημική) βία και διακρίσεις. Ταυτόχρονα σημειώνει την απροθυμία του ελληνικού κράτους να υποστηρίξει ακόμα και τις πιο ευάλωτες ομάδες του προσφυγικού πληθυσμού.
«Είμαι ένας πανσέξουαλ Καμερουνέζος. Ζω στην Αθήνα. Διέσχισα το Αιγαίο πάνω σε μια φουσκωτή βάρκα που ναυάγησε όταν σταμάτησε ο κινητήρας καταμεσής της θάλασσας. Δυο τρία άτομα εξαφανίστηκαν στο νερό, τους υπόλοιπους μας έσωσε ένα αλιευτικό. Ο καπετάνιος του σκάφους έδεσε στο λιμάνι της Σάμου κι απευθύνθηκε στις υπηρεσίες μετανάστευσης και ασύλου, οι οποίες μας μετέφεραν στο ΚΥΤ. Μετά την καταγραφή, δεν μας έδωσαν κατάλυμα, παρότι βρισκόμασταν ήδη στα μέσα του χειμώνα, γιατί, όπως μας είπαν, το ΚΥΤ ήταν γεμάτο. Πέρασα πολλές μέρες σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, χωρίς ιατρική φροντίδα, αν και είχα εγκαύματα στην πλάτη, τον ώμο, τον μηρό και φοβερούς πόνους.
Χωρίς στέγη και ιατρική φροντίδα στην Ελλάδα
Κάποιος με βοήθησε να φτάσω στην Αθήνα, όπου ήλπιζα να καταφέρω να βρω μια λύση για την υγεία και τη στέγασή μου. Έφτασα στην αρχή της πρώτης καραντίνας. Ένας Αφρικανός με βοήθησε. Με πήγε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και με φιλοξένησε στο σπίτι του. Τελικά μ’ έδιωξε γιατί τις νύχτες κραύγαζα στον ύπνο μου από τους εφιάλτες και δεν άφηναν τους υπόλοιπους να κοιμηθούν. Πέρασα πολλές νύχτες σ’ ένα εγκαταλελειμμένο κατάστημα στο υπόγειο μια πολυκατοικίας. Έναν ολόκληρο χρόνο αργότερα εγχειρίστηκα και την ίδια χρονιά κατάφερα να επικοινωνήσω με την υπηρεσία ασύλου μέσω Skype, η οποία αρνήθηκε να μου χορηγήσει οποιαδήποτε βοήθεια.
Έτσι, είμαι χωρίς στέγη, χωρίς κοινωνική ή ιατρική υποστήριξη, παρόλο που είμαι διαβητικός και πάσχω από ηπατίτιδα Β, την οποία αντιμετωπίζω με τη βοήθεια κάποιων καλών ανθρώπων. Το Κέντρο Διοτίμα με έχει βοηθήσει πραγματικά, έχει ανταποκριθεί άμεσα σε ό,τι έχω χρειαστεί και αφορά την ψυχική μου υγεία*. Όπως καταλαβαίνεται με τα προβλήματα υγείας που έχω δεν μπορώ να εργαστώ.
Η εμπειρία της Τουρκίας
Ήρθα στην Ελλάδα απ’ την Τουρκία. Εκεί ήμουν αιχμάλωτος για αρκετούς μήνες σε ένα σεξ κλαμπ, όπου με υποχρέωναν να κάνω σεξ με αγνώστους σε συνθήκες σκλαβιάς. Όταν αρνήθηκα να συμμορφωθώ με χτύπησαν, με μαχαίρωσαν, μ’ έκαψαν με ένα πιστολάκι μαλλιών και με βίασαν, στη συνέχεια με πέταξαν στο δρόμο, πιστεύοντας πως είμαι νεκρός. Κάποιος με βοήθησε να φύγω απ’ την Τουρκία, αφού μου πρόσφερε πρώτα τις πρώτες βοήθειες.
Γιατί έφυγα από το Καμερούν;
Έφυγα απ’ τη χώρα μου, όπου κατηγορήθηκα για ομοφυλοφιλία επειδή είχα σχέση με ένα τρανς άτομο. Ανάμεσα στις κατηγορίες ήταν η ακολασία και η διάδοση της ομοφυλοφιλίας, επειδή συμμετείχα σε μια οργάνωση για την υπεράσπιση ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων.
Αναγκάστηκα να φύγω από τη χώρα μου, αφήνοντας τα πάντα πίσω μου όταν έγινα θύμα βασανιστηρίων από γνωστούς και μέλη της οικογένειας μου. Με έδεσαν και με ξυλοκόπησαν. Η ειρωνεία είναι πως με έσωσαν οι αστυνομικοί, οι ίδιοι που συνέβαλαν στην καταχρηστική μου απόλυση και την κατάσχεση όλης μου την περιουσίας.
Τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα στο στόχαστρο στο Καμερούν
Επειδή η ομοφυλοφιλία τιμωρείται από το νόμο στο Καμερούν, οι κατηγορίες αυτές μερικές φορές έχουν ως συνέπεια είτε την εξόντωσή σου από τους γνωστούς σου ή την οικογένειά σου, είτε τη φυλακή, απ’ την οποία δεν βγαίνεις πάντοτε ζωντανός.
Άφησα πίσω τρία παιδιά, από τρεις διαφορετικές μητέρες. Ο θείος μου με ανάγκαζε να κάνω σεξ μαζί τους. Ο ίδιος με βίαζε από την ηλικία των 12 μαζί με έναν αλλοεθνή φίλο του.
Ωστόσο, κατάφερα να έχω μια πολύ καλή δουλειά, ένα ωραίο σπίτι, πολύ καλό εισόδημα. Αλλά έχασα τα πάντα. Το σπίτι μου δεν υπάρχει πια, κάηκε.
Μετανιώνω για πολλά πράγματα κι έχω χάσει κάθε ελπίδα. Φοβάμαι για το μέλλον. Φοβάμαι πολύ για τον εαυτό μου. Φοβάμαι και για τα παιδιά μου, επειδή η μητέρα μου που τα φρόντιζε, δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να αποκαλύψει που βρίσκομαι.
Ποτέ δεν σχεδίαζα να φύγω απ’ τη χώρα μου, ακόμα λιγότερο να έρθω στην Ελλάδα. Αυτό που ζω είναι ό,τι χειρότερο έχω περάσει σ’ ολόκληρη τη ζωή μου».
Μετάφραση: Λίνα Σιπητάνου, διερμηνέας Κέντρο Διοτίμα
Eπιμέλεια: Νατάσσα Κεφαλληνού, υπεύθυνη επικοινωνίας Κέντρο Διοτίμα
Συντονισμός: Καββαδία Ευγενία, στέλεχος επικοινωνίας & συνηγορίας Κέντρο Διοτίμα
*Το Κέντρο Διοτίμα παρέχει υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης σε άνδρες και ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, επιζώντες/επιζώντα έμφυλης βίας και βασανιστηρίων, μέσω του προγράμματος Strengthening MHR: beyond gender stereotypes
** Τα στοιχεία ταυτοποίησης του εξυπηρετούμενου έχουν αλλάξει για λόγους προστασίας του και βρίσκονται στη διάθεση του Κέντρου Διοτίμα.
Tο έργο “Do the human right thing – Υψώνουμε τη Φωνή μας για τα Δικαιώματα των Προσφύγων” υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active Citizens Fund, με φορέα υλοποίησης το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) και εταίρους το Κέντρο Διοτίμα, την International Rescue Committee Hellas (IRC) και την Popaganda. Το πρόγραμμα ActiveCitizensFund, ύψους € 12εκ, χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία και είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEAGrants. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, στην ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active Citizens Fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το Solidarity Now. Περισσότερες πληροφορίες: www.activecitizensfund.gr.
Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν αποτελούν προσωπικές απόψεις του συντάκτη / της συντάκτριας και δεν απηχούν απαραίτητα τις απόψεις του Χρηματοδοτικού Μηχανισμού του ΕΟΧ ή του Διαχειριστή Επιχορήγησης του Προγράμματος Activecitizensfund στην Ελλάδα (Ίδρυμα Μποδοσάκη σε συνεργασία με το SolidarityNow).
