Ο διεθνής χορογράφος Σπύρος Κουβαράς, με δια-καλλιτεχνικές συνεργασίες, μεταξύ των οποίων με το CICA Museum στη Νότια Κορέα και με το art@CMS, πρόγραμμα του πειράματος CERN στην Ελβετία, δημιουργεί και αυτή την φορά ένα άχρονο, χορογραφικό σύμπαν που δεν περιορίζεται στα σύνορα του πραγματικού.
Η παράσταση, δεν σχετίζεται με την αναπαράσταση του μύθου του Σισύφου, είναι ωστόσο ένα έργο που εμπνέεται και επαναξιολογεί την μυθική αυτή μορφή, εξετάζοντας το παράδοξο που γεννιέται απ’ την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στον πόθο του ατόμου και την παράλογη σιωπή του κόσμου. Σ’ έναν άτοπο σκηνικό χώρο πέντε πλάσματα με γλυπτικά σώματα, που σχεδιάστηκαν από τον εικαστικό Αντώνη Βολανάκη,σαν ωστικά κύματα μιας αρχαϊκής ορμής αποκαλύπτουν αναδυόμενα στην επιφάνεια τους έναν δικό τους κόσμο μυθοπλασίας.
O Σπύρος Κουβαράς απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.
Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε αυτό το έργο; Θα έλεγα ότι το έργο προέκυψε από μια σειρά προβληματισμών γύρω από την έννοια του παραλόγου και από την αντίφαση που προκύπτει μεταξύ του πόθου του ατόμου και της παράδοξης σιωπής του κόσμου. Αφορμή για αυτούς τους προβληματισμούς αποτέλεσε και μια πρόσφατη, δεύτερη ανάγνωση που έκανα, πάνω στο δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου, του Αλμπέρ Καμύ, εκεί όπου ο συγγραφέας μας καλεί να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.
Ποια η χορογραφική προσέγγιση και πώς αναπτύχθηκε στις πρόβες; Η χορογραφική διαδικασία έθεσε εξ αρχής το ανθρώπινο σώμα ως πυρήνα της παράστασης. Το ανθρώπινο σώμα και την περιπλάνηση του στον χρόνο. Αρχικά ως Σώμα/Χώρος, έπειτα ως Σώμα/Μνήμη, ως Σώμα/Τόπος και κλείνοντας ως Σώμα/Ύλη. Η όλη προσέγγιση έγινε με άξονα την δημιουργία ενός άτοπου και άχρονου σκηνικού περιβάλλοντος μέσα από το οποίο προκύπτει μια μετα-μυθολογική διάσταση των σωμάτων και ένας κόσμος ο οποίος δεν περιορίζεται στα σύνορα του πραγματικού.
Ο διεθνής χορογράφος Σπύρος Κουβαράς.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Αν και μου είναι δύσκολο να απαντήσω μιας και δεν βλέπω τα έργα μου ως σύνολα επιμέρους σκηνών αλλά ως ένα ενιαίο όλον, θα έλεγα ότι η χορογραφική φράση διαρκείας, με την μετατροπή του σώματος σε ύλη όπως αυτή αποτυπώνεται χορογραφικά και αλληγορικά διαμέσου της σταδιακής απέκδυσης των ερμηνευτών, είναι μια στιγμή μεγάλης συγκίνησης.
Αν θέλατε να πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές– τι θα του λέγατε; Θα του έλεγα ότι οι παραστάσεις μου απευθύνονται περισσότερο στις αισθήσεις ή στο υποσυνείδητο του θεατή και είναι αφορμές για μια αισθητηριακή εμπειρία ως βίωμα όμως και όχι ως καλλιτεχνική απόλαυση, όπου το συνεχές αυτής της εμπειρίας χρωματίζεται και τροφοδοτείται από κάθε άλλη εμπειρία που μεταφέρει ο θεατής/επισκέπτης. Και αυτή η συνδιαλλαγή, αυτό το μοίρασμα μεταξύ των δυο πλευρών, είναι ικανό να παράξει μεγάλη συγκίνηση.
Είναι εύκολο για μια ομάδα ή έναν σκηνοθέτη να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της/του; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε στο παρελθόν; Αυτό που είναι πιο δύσκολο από το να βρει ένας χορογράφος στέγη, είναι καταρχήν το προαπαιτούμενο να βρει τα οικονομικά μέσα για να καταφέρει να δημιουργήσει το έργο του. Αν εξασφαλιστεί ο προϋπολογισμός της παραγωγής, έπειτα έρχεται το ζήτημα της στέγης το οποίο ωστόσο δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες ως προς την εξεύρεση αυτής αλλά ως προς το τεχνικό κομμάτι φιλοξενίας της παράστασης μιας και πολλά θέατρα στην Αθήνα συνηθίζουν να λειτουργούν με τρεις παραγωγές την ίδια περίοδο με ανεπαρκή τεχνικά μέσα για κάτι τέτοιο. Όλο αυτό με έχει κάνει εδώ και χρόνια να να παρουσιάζω ενίοτε την δουλειά μου σε γκαλερί, μουσεία ή site specific χώρους.
