Τα κανάτια μάς έχουν τελειώσει προ πολλού και η Βασιλειάδου είναι μια μορφή από το παρελθόν. Όμως η ανάγκη μας για ζευγάρωμα είναι πάντα εδώ, πανταχού παρούσα κι ας έχουν αλλάξει οι μέθοδοι. Τα dating apps, το facebook πρόσφατα ανακοίνωσε το δικό του λες και δε γίνεται ήδη ο κακός χαμός στα inbox, αυξάνονται και αποτελούν πλέον έναν από τους πιο δημοφιλούς τρόπους γνωριμιών, ειδικά στο εξωτερικό, όπως με πληροφορεί από το κοντρόλ η φίλη Τίνα που εδώ και αρκετά χρόνια μένει στο Λονδίνο και σε κάποια φάση είχε αρχίσει να αναρωτιέται πώς τα έφτιαχναν οι άνθρωποι προ του Tinder και λοιπών σχετικών apps.
Είναι όλα αυτά μόδα που θα περάσει, φαινόμενο αποξένωσης ή απλώς ένας νέος τρόπος να φλερτάρουμε, να γνωριζόμαστε, να κάνουμε σεξ, να τα φτιάχνουμε; Ένας τρόπος που συνάδει με το ότι η τεχνολογία έχει γίνει συνώνυμο της καθημερινότητάς μας. Ψηφίζω το τρίτο αν και αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ο τρόπος έχει διάφορες παγίδες, κάπως διαφορετικές από τις παραδοσιακές face to face συναντήσεις.
Όσο κοινωνικός άνθρωπος και να είσαι έχεις ένα συγκεκριμένο κύκλο, πόσους πια θα γνωρίσεις; Μέσω των apps έχεις πρόσβαση σε φρέσκο πράγμα που σαλεύει.
Που σαλεύει και αναζητά το ίδιο όπως εσύ. Να γνωρίσει κόσμο.
Κερδίζεις χρόνο. Μιλάς σε κάποιον που σε ενδιαφέρει. Αν είσαι έμπειρος και αποφασισμένος μπορείς να καταλάβεις γρήγορα αν σου κάνει ή όχι. Δηλαδή μπορεί να πει μια τραγική ατάκα που δεν μπορείς να χωνέψεις με τίποτα. Ε, δεν βγαίνεις ραντεβού και no hard feelings.
Είσαι άνθρωπος της τεχνολογίας. Θέλεις και ξέρεις να τη χρησιμοποιείς όπου πιστεύεις ότι βελτιώνει τη ζωή σου. Γιατί όχι και στις διαπροσωπικές σχέσεις;
Είσαι fan του Black Mirror και θέλεις να ζήσεις ένα από τα καλύτερα επεισόδια του το “Hang the dj”.
Είναι σαν σούπερ μάρκετ. Μπαίνεις βλέπεις φωτογραφία, κρίνεις αν σου αρέσει ή όχι, πας παρακάτω. Οι άνθρωποι είμαστε πολύ περισσότερα από μια φωτογραφία μας.
Μπορείς να αποφασίσεις αν σε γοητεύει ή όχι κάποιος αν δεν τον έχεις δει από κοντά; Η κίνηση, ο τρόπος που μιλάμε, που γελάμε, που κοιτάμε, η προσωπική μας αύρα είναι στοιχεία του ποιοι είμαστε. Ναι, μπορούμε να φλερτάρουμε και με το chatting αλλά λείπει η φυσική μας παρουσία. Άρα;
Είναι εθιστικά. Όπως όλα τα social έτσι και τα dating apps έχουν φτιαχτεί με τρόπο που σε κάνουν να μην ξεκολλάς. Χάνεις τον στόχο σου και απλώς τα χρησιμοποιείς ξανά και ξανά.
Έγραψα στα υπέρ ότι γνωρίζεις κόσμου που «αναζητά το ίδιο όπως εσύ». Μην το παίρνεις ως δεδομένο αυτό. Το ίδιο δεν είναι αυτονόητο. Άλλοι μπαίνουν για σεξ, άλλοι για σχέση, άλλοι γιατί βαριούνται, άλλοι γιατί δεν έχουν παρέες, άλλοι δεν ξέρουν καν γιατί μπαίνουν.
Έλα μου ντε. Άλλοι απογοητεύονται γιατί χρησιμοποιούν τα dating apps για αρκετό διάστημα και παρασύρονται σε μια σειρά από απογοητευτικά ραντεβού. Άλλοι είναι πλήρως ικανοποιημένοι γιατί βρήκαν έναν ακόμη τρόπο να κάνουν εύκολο σεξ. Άλλοι τα έφτιαξαν μέσω app (και μετά τα χάλασαν). Άλλοι βρήκαν το αγόρι τους/την κοπέλα τους να έχει προφίλ στο tinder. Άλλοι αναρωτιούνται για πόσο καιρό ακόμη θα είναι μόνοι. Άλλοι απλώς περνούν την ώρα τους. Απ’όλα έχει ο μπαξές. Και έρωτα; Ναι, και έρωτα. Γιατί όχι; Αλλά είναι τόσο δύσκολο να τον βρεις όσο και «εκεί έξω». Έτσι πάει παιδιά. Οι τρόποι αλλάζουν, η ουσία μένει ίδια.
Τα dating apps αφορούν το σήμερα. Τα σημερινά dating app αφορούν ανθρώπους που παίρνουν ψηφιακά την μορφή ενός avatar. Αν επιλέξουμε ο ένας τον άλλον, αφήνουμε το avatar, γνωριζόμαστε από κοντά. Πάντα; Συνήθως. Έχω μιλήσει με ανθρώπους που μου έχουν πει ότι διατηρούν σχέση μέσω messenger. Μάλιστα όταν είχα ρωτήσει κάποιον «με πόσες έχεις πάει;» για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, μου είχε ζητήσει να ορίσουμε τι σημαίνει σεξ γιατί «εδώ και πέντε χρόνια μιλάω με μια κοπέλα μέσω messenger, μια κοπέλα που ζει σε άλλη χώρα. Έχουμε πει πάρα μα πάρα πολλά πράγματα ο ένας στον άλλον, πράγματα που ίσως δεν μοιραζόμαστε με τους φίλους μας. Έχουμε κάνει και sexting. Εγώ νιώθω ότι έχω κάνει σεξ με αυτή την κοπέλα. Εσύ τι λες;». Η μόνη μου απάντηση ήταν ότι αν εσείς ορίζετε αυτό ως σεξ τότε είναι σεξ.
Στο μέλλον θα ερωτευόμαστε και ψηφιακά συστήματα; Στο Her ο Joaquin Phoenix, ένας μοναχικός συγγραφέας, δένεται και τελικά ερωτεύεται ένα λειτουργικό σύστημα που έχει φτιαχτεί για να καλύπτει όλες τις ανάγκες του και έχει τη φωνή της Scarlett Johansson (παρεμπιπτόντως αυτή τη φωνή κι εγώ θα την ερωτευόμουν). Είναι έρωτας αυτό; Αν ο «παθών» τον χαρακτηρίζει ως τέτοιο γιατί όχι; Αλλά τότε, πού είναι η ανταπόκριση, πού είναι τα όρια της παντοδυναμίας μας πάνω στον άλλον ή στο άλλο (αν μας εκνευρίσει μπορούμε απλώς να το κλείσουμε), πού είναι η ανθρώπινη μας φύση; Δεν ξέρω. Ίσως στο επόμενο κύκλο του Black Mirror υπάρχουν απαντήσεις. Αν και το πιο πιθανό είναι να υπάρχουν ακόμη περισσότερα ερωτήματα.
