Αγαπητέ ποιητή, γιατί στην Ελλάδα των δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας συνεχίζουν να σας αποκαλούν «Φανφάρα»;

Έλενα Πολυγένη: «Η ποίηση είναι ένας τόπος όπου τα οικεία πράγματα παραμορφώνονται. Είναι επίσης ένας τρόπος διαστρέβλωσης των προσαρμοσμένων στη συνήθεια σκέψεων και αντιδράσεων. Δημιουργεί ένα σύστημα αντίληψης της πραγματικότητας που διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό από το δοσμένο και δεδομένο. Συνεπώς, αποστασιοποιείται αυτόματα από το χοντροκομμένο σχήμα συνείδησης που υποδεικνύει μια ορισμένη ερμηνεία της ζωής ως σύνολο δράσεων. Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι που έχουν μάθει να ερμηνεύουν τον κόσμο σχηματικά, προσαρμόζοντας τη σκέψη και τη ζωή τους σε μια στενή χωρικότητα, αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη όσους παρεκκλίνουν από αυτή τη γραμμή. Πράγμα που δεν ισχύει μόνο για τους ποιητές, αλλά γενικότερα για τους καλλιτέχνες (παρεμπιπτόντως, εξαιρούνται όσοι κατορθώνουν να βγάζουν χρήματα), όπως και για όσους επιλέγουν ένα διαφορετικό πρότυπο ζωής από το σύνηθες. Τώρα, αν αυτή η επιφύλαξη πολλές φορές εκφράζεται μέσω του σαρκασμού ή ακόμα και του χλευασμού, αυτό πιθανόν έχει να κάνει με την έλλειψη κατανόησης της τέχνης ή της ποίησης, καθώς και την αδυναμία ερμηνείας της λειτουργίας τους. Ο σαρκαστής ή χλευαστής, κατά βάθος γνωρίζει αυτή του την αδυναμία και επιχειρεί να τη χρεώσει στο άλλο πρόσωπο, υποτιμώντας το. Στην ουσία, μ’ αυτόν τον τρόπο αμύνεται επιτιθέμενος. Υπάρχει όμως και η πιθανότητα, πίσω από την ειρωνεία να κρύβεται και μια νοσταλγία για κάτι που ο ίδιος δεν πραγματοποίησε. Έτσι, η λεκτική επίθεση προκαλείται από αυτήν ακριβώς την πικρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι ασφυκτιούν στο περιορισμένο πλαίσιο που τους δίνεται, -που δίνεται σε όλους μας- ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται, ή ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούν.  Εμμένουν όμως σ’ αυτό, λόγω ατολμίας, ή από μια άτυπη αίσθηση καθήκοντος –γιατί έτσι πιστεύουν πως είναι το σωστό. Συμπερασματικά, η άγνοια από τη μία και η στέρηση της ουσιαστικής ελευθερίας επιλογής από την άλλη, είναι που προκαλούν την ειρωνική διάθεση. Πράγματα δηλαδή από τα οποία λίγοι έχουν τη δυνατότητα ή τη θέληση να ξεφύγουν».

Η Έλενα Πολυγένη έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Γράμματα σε μαυροπίνακα (Δωδώνη 2009), Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα (.poema..2012) και Η Χώρα των Παράδοξων Πραγμάτων (Το Κεντρί, 2014). Ποιήματα και άλλα κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε διαδικτυακά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν μεταφραστεί στα σουηδικά και στα αγγλικά. Παρακολουθεί μαθήματα ποίησης στο Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος.

Βασίλης Νούλας: «Νομίζω ότι τα στερεότυπα που ακολουθούν την ποίηση είναι πολλά και ευρέως διαδεδομένα ειδικά σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ποίηση: συναισθηματισμός, λυρική έξαρση, έλλειψη πραγματισμού, ονειροπόληση, αφέλεια, «κοριτσίστικη» ψυχολογία, εφηβική αφέλεια, υπερβολική εκλέπτυνση, μελαγχολία, κλπ. Νομίζω επίσης ότι είναι κάπως ωραίο που υπάρχουν όλα αυτά τα στερεότυπα (τα οποία –όπως και κάθε στερεότυπο- έχουν μια δόση αλήθειας) και που ο άνθρωπος που πραγματικά επιθυμεί να ασχοληθεί με την ποίηση οφείλει να βρεθεί αντιμέτωπος με αυτά, να τους εναντιωθεί ή τέλος πάντων να πάρει μια θέση. Πρέπει να τολμήσεις να δηλώσεις (έστω και στον εαυτό σου) ότι είσαι ποιητής και άρα ότι γίνεσαι αποδέκτης των όποιων ειρωνικών αντιδράσεων προκαλεί μια τέτοια δήλωση (και πάλι: σαρκασμοί και αντιδράσεις ακόμη κι από τον εαυτό σου!). Πρόκειται δηλαδή για ένα είδος coming out που θέλει αρετή και τόλμη. Κατ’ αυτή την έννοια οι ειρωνικές αντιδράσεις είναι ωφέλιμες γιατί αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας!»

Ο Βασίλης Νούλας γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1975. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως σκηνοθέτης με την ομάδα θεάτρου Nova Melancholia. Με το έργο του αποπειράται την εκ νέου προσέγγιση ψηφίδων της ελληνικής και ευρωπαϊκής παράδοσης της «μελαγχολίας», κατασκευάζοντας έτσι σταδιακά την προσωπική του πνευματική γενεαλογία. Έχει εκδώσει τέσσερις συλλογές ποιημάτων και πεζών στις εκδόσεις Γαβριηλίδης: Η κατασκευή της φωλιάς (2010), Οι διακοπές του κυρίου Λούνα (2012), Μπενελούξ (2013) και Από τη μεριά του πάρκου (2014).