![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
Τη δεκαετία του ’90 πέρασα από το δημοτικό, το γυμνάσιο και τις αρχές του λυκείου. Όλες οι πληροφορίες για τη μουσική εκείνης της περιόδου ερχόντουσαν από το ραδιόφωνο. Στην Έρα Σπορ έμαθα τον Βαζέχα και τον Meat Loaf που δεν τον συμπεριλαμβάνω στη λίστα (αν και θα έπρεπε στη συγκεκριμένη). Στον Rock Fm έμαθα τα υπόλοιπα. Το τραγούδι των Spain που είναι πρώτο στη λίστα τρύπαγε της εφηβικές καρδιές όπως το μαρούλι τον τόνο. Όπως και τα υπόλοιπα.
Spain, Every Time I Try, She Haunts My Dreams (1999)
Η αφορμή. Εντάξει, ο ρυθμός αλλά κυρίως οι στίχοι που περιγράφουν τον φόβο της ερωτικής απώλειας εξαιτίας της προσπάθειας, δημιουργούν έναν ύμνο που θα ζήλευε και η Τάνια Τσανακλίδου. Πριν το you tube και τα social media, έχει γραφτεί σε cd κι έχει αποσταλεί με κάθε τρόπο. Μετά ήρθε το chat. Απαραίτητο «όπλο» για κάθε είδους συμφιλίωση αλλά και αποχαιρετισμό.
Tindersticks, Another Night In, Curtains, 1997
“For the love of that girl” σπαράζει o Stuart Stapples, είναι και η ύπαρξη του βιολιού, και γενικά αφού τελειώνει το τραγούδι θα ήταν υπέροχο να ακουγόταν ένα «φλαπ» και να τελείωνε και ο κόσμος. Στον ίδιο δίσκο υπήρχε επίσης και το “Desperate Man” που και με αυτό κλάψανε… αντρούλες.
The Verve, Sonnet, Urban Hymns, 1998
Είναι αισιόδοξο το τραγούδι αλλά δεν παύει να θίγει ευαίσθητα σημεία που μπορεί να προκαλούν ορισμένες φορές μια αδιόρατη θλίψη. Έχω εγώ αγάπη να της τραγουδήσω το σονέτο μου; Και άλλα τέτοια τραγικά.
Radiohead, Exit Music (For A Film), Ok Computer, 1997
Υπάρχει αυτό το ζήτημα. Ότι λίγοι έχουν καταλάβει τι θέλουν να μας πουν οι Radiohead. Εδώ μπορεί τα πράγματα να είναι λίγο πιο σαφή. Κεντρικό θέμα η αγάπη με πρωταγωνιστές τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Η αιώνια αγάπη βέβαια αφού όπως είναι γνωστό το ζευγάρι είχε τις δυσκολίες του και στο τέλος κατέληξε στην αυτοκτονία.
Placebo, Without You I’m Nothing, Placebo, 1998
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πιο σπαρακτικό τραγούδι των Placebo είναι το “Ι Know” από το πρώτο τους άλμπουμ, παρ’ όλα αυτά εδώ συναντάμε ένα σεβαστό θρήνο. «Χωρίς εσένα είμαι ένα τίποτα» (σημείωση Παναγιώτη Μένεγου: μια κουκίδα στο χάρτη χαμένη). Τι άλλο να προσθέσεις. Η εκτέλεση με τον David Bowie είναι φυσικά καλύτερη.
Puressense, Every House on Every Street, Puressence, 1996
Το τραγούδι αυτό δεν μπορεί να εκτιμηθεί ανάλογα για δύο λόγους: 1. Το you tube link είναι κακής ποιότητας. 2. Έχει δημιουργηθεί μια παράξενη οικειότητα με την μπάντα εξαιτίας των συχνών εμφανίσεων τους στον ελλαδικό χώρο. Αν τα ξεχάσουμε όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι μια αξιοσέβαστη προσπάθεια που σε μεταφέρει στο μόνιμα βροχερό, βιομηχανικό και σκοτεινό Μάντσεστερ.
Ultrasound, Sentimental Song, Everything Picture, 1999
Πρέπει να ανήκω σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που γνωρίζουν αυτό το κομμάτι από αυτό το συγκρότημα. Το είχα ακούσει στο ραδιόφωνο και έτρεξα ν’ αγοράσω το CD. Διπλό το άλμπουμ με 4,5 τραγούδια σε κάθε κόπια. Τρέλα. Μπαίνει στη λίστα δικαιωματικά εξαιτίας τίτλου και επειδή ο τραγουδιστής φαίνεται να δακρύζει σε αρκετά σημεία.
Nick Cave And The Bad Seeds, (Are You) The One That I’ve Been Waiting For?, The Boatman’s Call, 1997
Είναι σχεδόν αβάσταχτο να κάνεις μια επιλογή από τη δισκογραφία του Nick Cave. Ειδικά από αυτή τη δεκαετία που υπάρχουν δίσκοι όπως το Murder Ballads, Let Love In, Henry’s Dream. The Good Son. Η συγκεκριμένη επιλογή είναι από το The Boatman’s Call και πληρεί τις προϋποθέσεις. Για ποιο λόγο; Το στοιχείο της αμφισβήτησης στο αν είσαι όντως αυτή που περίμενα και για το σημείο που ο Νικολάκης μιλάει για τα άστρα:
O we will know, won’t we?
The stars will explode in the sky
O but they don’t, do they?
Stars have their moment and then they die
The Smashing Pumpkins, Tear, Adore, 1998
https://www.youtube.com/watch?v=av_2DlLeaC0
Το λέει και ο τίτλος. Το λένε και οι στίχοι. Το λένε και οι κάμποι και τ’ άγρια βουνά. Πιθανότατα δεν ταιριάζει με μια εικόνα ενός σεπτού άντρα να κλαίει σ’ ένα μπαρ παρά κρύβει περισσότερα στοιχεία υστερίας. Αλήθεια, ποιος δεν είχε τέτοιες στιγμές;
UNKLE, Lonely Soul, Psyence Fiction, 1998
Ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ξέρουμε εμείς, ο Θεός, ο Richard Ashcroft και οι UNKLE. Μπλουζ και drum ‘n’ base σ’ ένα.
