Αν βρεθείς έξω από το εργαστήρι ζαχαροπλαστικής της Ρένας Οροκλού αυτές τις μέρες, η μυρωδιά του φρέσκου βούτυρου στους αφράτους κουραμπιέδες, θα σε τραβήξει σα μαγνήτης. Όπως, θα μου εξηγήσει λίγο αργότερα, το προμηθεύεται από μικρούς παραγωγούς από τα Τρίκαλα και τη Λάρισα. Σαν φιλόξενη οικοδέσποινα, ετοιμάζει ένα πιάτο με δυο λογιών κουραμπιέδες, κέικ με παπαρουνόσπορο και frosting λεμονιού, και cookies σοκολάτας με ανθό αλατιού που μόλις έχει ξεφουρνίσει. Μη μπορώντας να αντισταθώ, ξεκινάω με έναν κουραμπιέ αχνιστό με κακάο, τον πρώτο μου για τις γιορτές, και μόλις αυτός λιώσει, σχεδόν ταυτόχρονα με τη δαγκωνιά, στο στόμα, νιώθω την ικανοποίηση που σου δίνει η δοκιμή ενός πετυχημένου γλυκού. Αμέσως, δοκιμάζω το σπιτικό cookie σοκολάτας που δε θα μου επιτρέψει να συγκεντρωθώ εκτός κι αν εξαφανιστεί από μπροστά μου. Η αποθέωση της σοκολάτας σε κάθε επίπεδο και τελικά, η διαπίστωση ότι το Choc o Rock είναι αντάξιο της φήμης του.
Με γλυκά που κινούνται περισσότερο γύρω από τη λογική του «σπιτικού», η Ρένα Οροκλού ξεκίνησε πριν δύο σχεδόν χρόνια να ασχολείται επαγγελματικά με την ζαχαροπλαστική, πριν από αυτό όμως είχε διαγράψει μία μεγάλη πορεία ως production manager σε συναυλίες και events και δούλεψε με τις μεγαλύτερες εταιρείες του είδους. Τι ωθεί όμως έναν άνθρωπο να αφήσει μία μεγάλη θέση; «Κάποιες δουλειές πρέπει να περνάνε και σε νεότερα χέρια», θα μου πει. «Ήξερα ότι αυτό που έκανα έχει ημερομηνία λήξης. Δε μπορεί να είσαι πάνω από μία ηλικία, και δη γυναίκα που σου όλα κυλάνε πολύ γρήγορα στη ζωή σου, και να οργανώνεις συναυλίες ή να ανέχεσαι τις νεοπλουτίστικες και συχνά στενόμυαλες απαιτήσεις του εκάστοτε πελάτη. Γιατί, αν παραμείνεις, γίνεσαι πολύ δύσκολος άνθρωπος και δεν ήθελα να μου συμβεί αυτό. Δεν ήθελα να δουλεύω 20 ώρες την ημέρα για κάποιον άλλο. Και τελικά, το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου είναι ότι κατάφερα να μην εξαρτώμαι από κανένα αφεντικό».
Η στενή σχέση με τη μουσική και τον κινηματογράφο όμως παραμένει ως σήμερα. Στον κινηματογράφο, μου λέει, είναι πιο εύκολο να εντοπίσει τους αγαπημένους της σκηνοθέτες ή τις καλύτερες ταινίες, γιατί στη μουσική περνάς από φάσεις και σου δίνεται η δυνατότητα να ελιχθείς. «Μπορεί να ακούσω από κλασική μουσική και όπερα μέχρι soul ή hardcore punk. Δεν έχω ταμπέλες. Ακούω μουσική και όταν μαγειρεύω, εδώ μέσα, και έχω ένα μεγάλο πρόβλημα γιατί τα ελληνικά ραδιόφωνα είναι φτωχά. Δεν έχω και την πολυτέλεια να αλλάζω cd ή να κάθομαι να γράφω mp3 οπότε ακούω ραδιόφωνο που είναι τραγικά μονότονο και κατευθυνόμενο. Συν ότι πρέπει να ακούσω και όλες τις τζαμποσακούλες ενδιάμεσα. Το ανησυχητικό είναι ότι έχω πιάσει τον εαυτό μου να τα σιγοτραγουδάει. Ιδανικά ακούω τον Flash, απλά έχω αναλογικό ραδιόφωνο και τον χάνω. Λίγο, δηλαδή, να δουλεψει παραπάνω το ψυγείο ή ο φούρνος χάνω τον σταθμό», θα μου πει γελώντας.
Η ζαχαροπλαστική δε θυμάται ακριβώς πότε μπήκε στη ζωή της, την ενθουσίαζε όμως από μικρό παιδί και αν και δεν την έχει σπουδάσει, προσπάθησε να διδαχτεί από τους καλύτερους. «Μου αρέσει πολύ ο Jacques Genin, ο οποίος είναι ένας αυτοδίδακτος άνθρωπος και με ενέπνευσε και η πορεία του. Το πως ξεκίνησε από το πουθενά να φτιάχνει γλυκά χωρίς περγαμηνές και χωρίς πτυχία και έφτασε αυτή τη στιγμή να είναι από τους καλύτερους στον πλανήτη. Με εντυπωσιάζει επίσης η στάση ζωής του και η αναρχική του διάσταση πάνω στα πράγματα. Ήταν λίγο εικονοκλάστης. Μου αρέσει, επίσης, ο Pierre Hermé, αλλά αυτός είναι μια άλλη κατηγορία ζαχαροπλάστη που πρέπει να δουλεύεις δέκα επίπεδα για να φτιάξεις ένα γλυκό. Μου αρέσουν και κάποιοι αμερικάνοι που προσπαθούν να αφαιρούν ζάχαρη από τα γλυκά και να κάνουν πιο απλά πράγματα. Αυτή την αρχή την ακολουθώ κι εγώ. Φαντάσου ότι διαβάζοντας μία συνταγή, ό, τι και να είναι, αφαιρώ από την αρχή ζάχαρη και, αν μου βγει άγλυκο, την επόμενη φορά προσθέτω. Οι αγαπημένες μου συνταγές είναι αυτές που μας κάνουν να τις αγαπήσουμε. Συχνά οι απλές και οι τίμιες. Με τα φρέσκα αληθινά υλικά και τα καλούδια της κάθε εποχής. Τίποτα από έτοιμα μίγματα, σχεδόν τίποτα με χρωστικές και μακριά από τις εκάστοτε τάσεις και μόδες».
Η τάρτα λεμόνι, όπως λέει η ίδια, είναι το καλύτερο γλυκό της. «Μπορώ να το τρώω κάθε στιγμή της ημέρας, είναι απίστευτα απλή και πάντα με εκπλήσσει». Εμπορικά τις πρώτες θέσεις λαμβάνουν το carrot cake, όλα τα ψητά cheese cake και το banoffee. «Αποφεύγω τα cupcakes, τις πάστες ζάχαρης που δεν τις δουλεύω καθόλου και σχεδόν τις σιχαίνομαι και σκοπεύω να δουλεύω κατά 80% με παραγγελίες. Να έρχομαι σε επικοινωνία δηλαδή με τον κόσμο και να μου εξηγεί το γλυκό που ο καθένας θέλει». Όπως θα καταλάβω μόλις με ξεναγήσει στο εργαστήριο, βρίσκεται πολύ κοντά στον στόχο της.
Choc O Rock, Βουτσινά 105, Χολαργός, τηλ.: 211 0122512 // facebook page
