O Λευτέρης Παπαδόπουλος μιλάει στην Popaganda

Σηκώνεται και με περνάει στο διπλανό δωμάτιο που έχω ακούσει ότι στη μέση έχει ένα μπιλιάρδο. Συναντώ ένα χάος από χαρτιά, βιβλία, σημειώσεις. Το μπιλιάρδο πουθενά, χάνεται κάτω από ένα βουνό βιβλία στη μέση του δωματίου. Μου δείχνει φωτογραφίες της γυναίκας του, των παιδιών του, του Τσιτσάνη και άλλων. Στους τοίχους κάδρα με χειρόγραφα του Καρούζου και του Ελύτη, φωτογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων με αφιερώσεις στο πρόσωπό του. Στον επάνω όροφο του σπιτιού ένα σαλόνι γεμάτο αυθεντικούς πίνακες χαρισμένοι από καλλιτέχνες όπως ο Φασιανός και ο Τσαρούχης. «Καταλαβαίνεις τίποτα από ζωγραφική ή τσάμπα στα δείχνω;» με ρωτάει. Ψάχνω τους χρυσούς δίσκους που του έχουν απονεμηθεί. «Στο υπόγειο είναι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να τους δείχνω όπως κάνουν άλλοι». Επιστρέφοντας στο δωμάτιο της συνέντευξης παρατηρώ μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου με προσωπική αφιέρωση: «στον ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλο». Δίπλα, ένα κασκόλ της ΑΕΚ ακουμπισμένο στην καρέκλα, πάνω σε άλλη μια στοίβα βιβλία.

Με ρωτάει για την Popaganda. Τον ρωτάω πώς τα πάει με το ίντερνετ. «Δεν ασχολούμαι καθόλου. Πριν από λίγο καιρό εμφανίστηκε στο twitter ένας λογαριασμός με το όνομα @lefteristas ο οποίος με μιμείται. Όταν μου το έδειξε η γυναίκα μου, η οποία ασχολείται, πήγα στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, βρήκα τον Μανώλη Σφακιανάκη –ο οποίος με κέρασε μια υπέροχη τσικουδιά από την Κρήτη– και του είπα “κοψ’ του τον κώλο όποιος και να’ ναι”. Ύστερα από μερικές ημέρες χτύπησε το τηλέφωνο και από το γραφείο του μια κοπέλα μού είπε ότι προκείμενου να προχωρήσουμε με τη μήνυση, θα έπρεπε να πληρώσω παράβολα ύψους κάποιων εκατοντάδων ευρώ. Το ξανασκέφτηκα και της είπα να μην προχωρήσει, δεν είχε νόημα να μπω σε αυτή τη διαδικασία επειδή κάποιος νομίζει ότι κάνει σάτιρα. Με την σάτιρα όμως δεν έχω κανένα πρόβλημα. Για παράδειγμα ο Μητσικώστας κάνει καταπληκτική δουλειά –με την άδειά μου ασφαλώς. Είδες τη φάρσα που έκανε στο Μπουτάρη; Καταπληκτική! Είναι βέβαια κι αυτός ΑΕΚτζής, όπως κι εγώ και καταλαβαινόμαστε». 

Μου δίνει την αίσθηση του ανθρώπου που ήταν πάντοτε αυτάρκης και σίγουρος για τον εαυτό του. Τον ρωτάω αν νιώθει χρέος απέναντι σε κάποιον. «Αν χρωστάω κάπου; Πάρα πολλά χρωστάω στη μάνα μου, η οποία ήταν παραδουλεύτρα. Το λέω και σε ένα τραγούδι μου: “σε καρτερούσε η ζωή και μια παραδουλεύτρα μάνα”. Όσο ξενόπλενε στα σπίτια για να ταΐσει εμένα και τον αδερφό μου, τραγουδούσε. Δεν σταματούσε ποτέ, ήταν η συντροφιά της το τραγούδι και την βοηθούσε να ξεφεύγει από τα βάσανα. Από τη μάνα μου έχω ακούσει για πρώτη φορά τη “Φαληριώτισσα” του Παπαϊωάννου. Σε αυτήν χρωστάω λοιπόν, χρωστάω ακόμα και τη ζωή μου. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα εγώ ήμουν πέντε χρονώ. Πήγε λοιπόν κι έμαθε γερμανικά –καραβίσια βέβαια, μόνο τα βασικά– για να μπορεί να δουλεύει στα σπίτια τους προκειμένου να ζήσουμε. Έτσι, μας έφερνε κάθε τόσο και τρώγαμε, ένα κομμάτι ψωμί, λίγα αποφάγια κλπ. Ο πατέρας μου που ήταν απ’ την Πόλη, έλεγε τραγούδια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο τα οποία ήταν αγνώστου πατρός, τα είχε βγάλει ο κόσμος μέσα από την καθημερινότητά του.

Από τα λεγόμενά του, το ύφος του και τη σιγουριά με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα υποθέτω ότι η ευτυχία του έχει χτυπήσει ήδη την πόρτα, εκείνος την έχει καλοδεχτεί και τώρα το γλεντάει. «Τι πάει να πει ευτυχισμένος; Στιγμές ευτυχίας είναι αυτό που βιώνουμε. Θα έλεγα ότι αισθάνομαι πλήρης γιατί ως δημοσιογράφος βοήθησα φτωχούς ανθρώπους, να βάλουν νερό στα νοικοκυριά τους στην Καισαριανή, στο Γαλάτσι, στη Νέα Ιωνία, να χτιστούν σπίτια, να καθαριστούν λούκια και ρυάκια που ήταν γεμάτα σκουπίδια, να λυθεί το οικιστικό πρόβλημα στη Δραπετσώνα και να αποφυλακιστούν άνθρωποι που καταδικάστηκαν άδικα. Αυτά είναι οι μεγάλες χαρές που κουβαλάω μέσα μου. Ασφαλώς, έχω και την ευτυχία του τραγουδιού. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είπε –και δεν το είπε τσάμπα– ότι “ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με τρόμαξε! Ποιητής! Όταν άκουσα τα τραγούδια του είπα πως δεν θα ξαναγράψω” κι αυτό αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, στο οποίο περιέχονται όλα τα τραγούδια που έχω γράψει. Την βοηθούσα την Ευτυχία γιατί ήταν πρόσφυγας, κυνηγημένη, δεν είχε λεφτά. Βέβαια ό,τι έβγαζε το έπαιζε στα χαρτιά, τέτοια έκανε, αλλά ήταν μεγάλη δημιουργός, έχει γράψει τουλάχιστον δέκα τραγούδια τα οποία είναι αθάνατα. Είναι δύσκολο να είσαι μεγάλος, δεν το αντέχεις.» 

Όπως ο Καζαντζίδης, του πετάω προβοκατόρικα, γνωρίζοντας την αγάπη που ανέκαθεν του είχε. «Δεν είναι το ίδιο. Είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής που έχει υπάρξει. Κοίτα, ήταν ένας άνθρωπος που δεν ήξερε γράμματα, ήταν πρόσφυγας, οι έρωτές του δεν πήγαν και πολύ καλά, έβγαζε πάρα πολλά λεφτά αλλά κι αυτός, όπως η Ευτυχία, έπαιζε κι έχανε. Δεν μπορώ να πω ότι ο Καζαντζίδης δεν το άντεξε, είναι δύσκολο να το πει κανείς αυτό. Είχε ένα προτέρημα που δεν το είχε κανείς: δεν ήταν μεγαλομανής. Ήρθε μια μέρα κάποιος από την Αμερική και με παρακάλεσε να μεσολαβήσω έτσι ώστε να πάει ο Στέλιος να τραγουδήσει εκεί για μια εβδομάδα. Η αμοιβή που θα έπαιρνε ήταν τιτάνια. Εκείνος όμως αρνήθηκε, δεν πήγε παρά τα πολλά λεφτά. Δεν τα υπολόγιζε αυτά. Το σπίτι του ήταν όσο μεγάλο είναι το δωμάτιο που καθόμαστε τώρα. Όταν τον έπιαναν τα μεράκια του έπαιρνε την κιθάρα, τραγουδούσε και ήταν ευτυχής. Πήγαινε και για ψάρεμα. Δεν καταλάβαινε από χρήματα και πλούτη ο Καζαντζίδης, αυτά τα έγραφε στ’ αρχίδια του.”