Ruby the cat

Ήταν το βράδυ της Πέμπτης 25 Ιουλίου του 2013. Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγω και βλέπω την κόρη μου να με κοιτάει λάμποντας ολόκληρη με ένα κουτί στα χέρια. ‘Σας έφερα ένα δώρο’’ λέει… Κοιτάω μέσα στο κουτί και τι να δω;  Ένα κατάμαυρο γατονινί σαν ποντικάκι. Το βγάζει έξω και μου το παρουσιάζει στην αγκαλιά της λέγοντας ‘’Δεν είναι πολύ όμορφο; Να το κρατήσουμε;’’ Δεν υπήρχε περίπτωση να της πω ποτέ όχι.

Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου σκέφτηκα πως έτσι μαύρο που είναι δεν θα το θέλει κανείς και σχεδόν ενστικτωδώς το παίρνω και το σφίγγω στην αγκαλιά μου, πάω κάθομαι στον καναπέ και τη ρωτάω τι γένους είναι. Και μου λέει ‘’είναι γάτος, αλλά θα τον πούμε Ruby’’ και τότε ακριβώς είπα μέσα μου, αν η μοίρα ήθελε να ‘χω τελικά ένα γατί, ας είναι γάτος, μαύρος και βαρβάτος κι ας τον λέμε Ruby. Kαι τον αγάπησα για πάντα.

Έχοντας μεγαλώσει σε μονοκατοικία με μεγάλο κήπο τα ζώα στη ζωή μου ήταν φυσικό επόμενο. Είχαμε πάντα τουλάχιστον ένα σκύλο στο σπίτι, γατιά που ερχόντουσαν για φαγητό, πουλιά και χρυσόψαρα. Κατά καιρούς χελώνες και κότες κι έναν φοβερό κόκορα! Λατρεύω τα σκυλιά και τα πουλιά και δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον Κανέλλο (καθαρόαιμο γκέκας που είχε βρει ο μπαμπάς μου αδέσποτο στην Πεντέλη) και την Σίντυ μου (λαβωμένο αδέσποτο κουτάβι που μου έφεραν να περιθάλψω και την οποία μεγάλωσα σαν άνθρωπο για 10 χρόνια), αλλά και τον Κίτσο το καναρίνι μας. Μετά τον άσχημο θάνατο της Σίντυ το 1993 είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναπάρω ζωντανό στο σπίτι και να μην ξαναδεθώ μαζί του. Ο πόνος του να χάνεις το αγαπημένο σου ζώο είναι πολύ μεγάλος, την Σίντυ την σκέφτομαι ακόμα, όπως και τους ανθρώπους που έχω χάσει. Όμως, μεγάλη κουβέντα να μη λέμε, μεγάλη μπουκιά να τρώμε ξανακύλησα, στην αρχή δειλά με χρυσόψαρα και τώρα πια με τον Ruby (στου οποίου τα άνομα παιχνίδια έπεσε θύμα το ένα από τα δύο χρυσόψαρα τον δεύτερο κιόλας μήνα της εισβολής του στη ζωή μας).

Δεν ξέρω τι ένοιωσε όταν ήρθε σπίτι, αλλά ανέβηκε με την μία σχεδόν στο κρεβάτι, άρα μάλλον καλά. Εγώ απλά τον ερωτεύθηκα κι όσο περνάει ο καιρός μπλέκω κι άλλο. Τον βλέπω πλέον και στον ύπνο μου, από όνειρα ανησυχητικά που πάει να πηδήξει από το μπαλκόνι μέχρι να είναι μέρος της δράσης μέσα στο όνειρο μαζί με ανθρώπους!

Ο Ruby είναι γάτος όνομα και πράγμα. Από την πρώτη μέρα κατάλαβε ποιος θα του δίνει τι στο σπίτι και ξέρει να το απαιτεί. Η συνεννόηση μαζί του αγγίζει τα όρια του έπους, σε βαθμό που προσπαθεί πλέον να μου κλείσει το ξυπνητήρι στο κινητό με το πατουσάκι του όταν βλέπει ότι δεν θέλω να σηκωθώ. Το μόνο γκρίζο σημείο στην επικοινωνία μας είναι αυτό το δεύτερο ψάρι που προσπαθώ να σώσω όπως – όπως. Επιπλέον είναι φοβερά καθαρός, δεν μου έχει κατουρήσει ποτέ το χαλί, αλλά μόνο δύο φορές το πάπλωμα…

Από όλες τις μάρκες γατοτροφών προτιμάει με διαφορά τα Whiskas και δη ότι είναι σε πατέ κι όχι σε κομματάκια. Του αρέσει επίσης η ξηρά τροφή, αλλά για αλλαγή, όχι συνέχεια. Ακόμα αρέσκεται στις δικές μας τροφές, κυρίως κρεατικά και πουλερικά καλομαγειρεμένα και ψιλοκομμένα και ότι έχει σπανάκι. Επίσης τρελαίνεται για πούπουλα, όπου τα βρει, σε κασκόλ, κάδρα, στυλό και για το μαγικό μπαλάκι που είναι ένα παγάκι που του δίνω κάθε βράδυ και το οποίο κρύβει κάτω από το χαλί γιατί νομίζει ότι έτσι δεν θα εξαφανιστεί. Τέλος, πρόσφατα του μαγείρεψα συκωτάκια κοτόπουλου και νομίζω ότι αυτή είναι η πιο αγαπημένη του τροφή μέχρι σήμερα. Έφτασε να πηγαίνει στο ψυγείο να με κοιτάει μια εμένα και μια αυτό και να κάνει νιάου για να του ξαναμαγειρέψω. Μόνο σλούρπ δεν έκανε.

Ο Ruby είναι μαλαγάνας. Στις δυνατές μας στιγμές γλείφεται κι έρχεται και μου τρίβεται και γουργουρίζει. Ακόμα καλύτερα ξαπλώνει πάνω μου και μου βάζει τη μουσούδα του στη… δική μου σαν να θέλει να με φιλήσει. Το πιο συγκινητικό όμως είναι όταν με βλέπει να γράφω στο λάπτοπ κι έρχεται πίσω μου στον καναπέ και μου χαϊδεύει τα μαλλιά με το ποδαράκι του ξάνοντάς τα με τα νυχάκια του αλλά επιτρέποντάς μου παράλληλα να κάνω τη δουλειά μου. Δεν μου έχει τύχει να τον δω με νεύρα απέναντί μου, όταν ανησυχεί απλά κάνει piloerection και με κοιτάει στα μάτια περιμένοντας την αντίδρασή μου.

Του έχω τέτοια αδυναμία που απέφυγα να πάω ταξίδι τα Χριστούγεννα για να μην τον αφήσω σε κένελ. Φοβόμουν ότι θα κρυώνει.

Όταν ξαπλώνω με “παρέα” στο κρεβάτι εκνευρίζεται με την ‘παρέα’.

Δεν έχω θυμώσει ποτέ μαζί του στα σοβαρά. Θα θυμώσω όμως αν μου φάει κι αυτό το ψάρι

Μου αρέσει να τον λέω ‘γατουλίνε μου’’, Ρουμπάκο μου’’ , σκατούλη’’, ‘’αγορίνα μου’’, ‘’κούκλε μου’’ και να του τραγουδάω ‘’Έχω ένα γάτο, γάτο – γάτο όμορφο βαρβάτο, γάτο μουστακάτο’’ και δεν ντρέπομαι καθόλου μα καθόλου γι αυτό. Εννοείται ότι του έχω φτιάξει και δικό του hashtag #Ruby_TheCat , έτσι μπορείτε να βρείτε τις φωτογραφίες και τις περιπέτειές του σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα.

Αν θα χώριζα ποτέ για χάρη του; Καμία ισορροπημένη σχέση δεν βλέπει ανταγωνιστικά τις υπόλοιπες. Ή για να το θέσω πιο λαϊκά, όλοι οι καλοί χωράνε!

*Η Αθηνά Μικροπούλου είναι σύμβουλος marketing και επικοινωνίας. Επίσης είναι μια από τις δύο Timeliners.