Τα πράγματα είναι δύσκολα. Ένα χρόνο πριν, εσείς και η παρέα σας αποφασίσατε να κάνετε μια «αθώα» φάρσα στην πιο άβγαλτη κοπέλα του όλου “entourage” (μέσα στο ίδιο της το σπίτι) με αποτέλεσμα η ίδια και η δίδυμη αδερφή της να χαθούν μέσα στο χιονιά που λυσσομανά στις κορυφές των Blackwood Pines. Είπαμε, τα πράγματα είναι δύσκολα…
To Until Dawn είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησε σαν προσπάθεια της Sony να δημιουργήσει ένα αξιόλογο showcase της motion sensing τεχνολογίας της στην προηγούμενη γενιά του PlayStation και κατέληξε «υποχρέωση» που κυκλοφόρησε προσφάτως, χωρίς τις τυμπανοκρουσίες και τις φιοριτούρες που τα first party πονήματα μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
http://youtu.be/InhV7glyMl0
Χωρίς να περιμένει τίποτα απολύτως λοιπόν, ο ανέμελος παίκτης πατάει το Start (ή το Options σύμφωνα με τους νεοτερισμούς της Ιαπωνικής εταιρείας) και μεταφέρεται στα παγωμένα βουνά που χωρίζουν τον Καναδά από τις HΠΑ, ακριβώς ένα χρόνο μετά τα συμβάντα της πρώτης παραγράφου. Υπό τον έλεγχο του έχει πλέον ολάκερο το προαναφερθέν καστ (8 κολεγιόπαιδα τον αριθμό, ένα προς ένα φτιαγμένα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των σημαντικότερων στερεότυπων της όποιας slasher movie αξίζει να έχει τέτοια) και μοναδική αποστολή το να περάσει ένα ξέγνοιαστο weekend, αφήνοντας το άβολο παρελθόν να χαθεί επιτέλους στη λήθη. Κακώς…
Φυσικά και τα πάντα ανατρέπονται με το που πατάνε τις UGG τους στο φρέσκο χιόνι, κι ένα απολαυστικό γαϊτανάκι σεξ (εντάξει, περίπου), ίντριγκας και ακραιφνούς σπλατεριάς πραγματικά υψηλών προδιαγραφών, ξετυλίγεται μπροστά σας. Μέχρι το -in game- ξημέρωμα γίνεστε πρωταγωνιστές στο Last House on the Left, το Saw, το Descent, και καμιά ντουζίνα ακόμα αξέχαστες b-movies που αγαπήσαμε παράφορα. Ο τεχνικός τομέας δε, με τα υπέροχα γραφικά, το επιτηδευμένα creepy animation (ιδίως στις εκφράσεις του προσώπου των κεντρικών χαρακτήρων του παιχνιδιού), το απολαυστικό performance των ηθοποιών (ανάμεσα τους και ο Ράμι Μάλεκ του Mr. Robot) και -κυρίως- την καθηλωτική μουσική του, συμβάλουν τα μάλα στο να μη θέλετε να ξεκαρφώσετε το βλέμμα από την τηλεόραση. Τίποτα δεν είχε προετοιμάσει τον παίκτη για αυτό το χαοτικά διασκεδαστικό, horror έπος!
Την ίδια ώρα, κάθε σας πράξη φέρει και το ανάλογο βάρος, με αποτέλεσμα ένα δαιδαλώδες ανάπτυγμα δράσεων και αντιδράσεων που καθορίζουν τα όρια της λεπτής γραμμής ανάμεσα στην επιβίωση και το άδοξο φινάλε. H θεωρία του Butterfly Effect βρίσκει επιτέλους την gaming εφαρμογή που κάθε nerd ποθούσε, και η αξία των επανειλημμένων playthroughs απογειώνεται! Και ξαναλέω τίποτα δεν είχε προετοιμάσει τον ανέμελο gamer για αυτό το χαοτικά διασκεδαστικό, horror έπος! Κακώς…
Τώρα όμως ξέρετε. Το Until Dawn μπορεί και να μην είναι το καλύτερο horror game που έπεσε ποτέ στα χέρια σας, πιθανότατα όμως να είναι αυτό που στο τέλος θα αγαπήσετε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, παίζοντας… μέχρι το ξημέρωμα!
#instareview: Το Until Dawn δεν είναι το καλύτερο horror game που έχετε παίξει ποτέ, πιθανότατα όμως να είναι αυτό που θα αγαπήσετε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο!
Μια δεύτερη γνώμη
Η διαδρομή του Until Dawn έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον: ξεκίνησε αποτελώντας ένα από τα πιο φιλόδοξα πρότζεκτ της εποχής του motion gaming, έπεσε στην αφάνεια όταν η μπογιά του τελευταίου πέρασε, ετοιμάστηκε να κυκλοφορήσει χωρίς τυμπανοκρουσίες και καταλήγει να είναι μία από τις καλύτερες αποκλειστικότητες του PS4 για φέτος (το κοντράρουν το Journey και η Nathan Drake Collection).
Το Until Dawn είναι ουσιαστικά μια b-movie, ένα American teenager horror film που θα έλεγε κι ο σινεφίλ Δημόπουλος αποπάνω® με τη διαφορά ότι αντί να βλέπετε τους πρωταγωνιστές να κάνουν τη μία γκάφα μετά την άλλη («ας χωριστούμε», «θα πάω μεσ’ στα σκοτάδια να δω», «ας αφήσω το τσεκούρι εδώ» κλπ), τις κάνετε οι ίδιοι. Θα εκπλαγείτε από το πόσα κλισέ θα αναπαράγετε εξ’ αιτίας της περιέργειάς σας, κλισέ που βέβαια στοιχίζουν. Ανθρώπινες ζωές. Στο παιχνίδι ακόμα κι η παραμικρή απόφαση παίζει τον ρόλο της (το φαινόμενο της πεταλούδας, γαρ) και αυτό είναι ίσως και το πιο δυνατό του χαρτί: κάθε σας 10ωρο playthrough θα εξελιχθεί βάσει των επιλογών και των αποφάσεών σας, προσφέροντάς σας αφ’ ενός μια μοναδική εμπειρία και αφ’ ετέρου, τον λόγο για να το ξαναπαίξετε εξ αρχής.
Μοναδική ατμόσφαιρα, αξεπέραστη αντοχή στον χρόνο, κορυφαίες ερμηνείες, δυνατές συγκινήσεις, άλλοτε με φτηνά τρικ και άλλοτε παίζοντας με το μυαλό σας (όλα δουλεύουν πάντως) και σκηνοθεσία που παραπέμπει σε ταινία και όχι σε videogame, συνθέτουν το προφίλ ενός παιχνιδιού που κάθε κάτοχος PS4 θα πρέπει να δοκιμάσει. Καλό ξημέρωμα.
Πέτρος Κηπουρόπουλος
