Τη Βίκυ Παπαδοπούλου, σαν ηθοποιό, τη γνώρισα πολλά χρόνια πριν, μέσα από τη τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη “Δυο μέρες μόνο” και μου τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον με την πραότητα, τη φυσικότητα και τη γοητεία της. Από τότε έχει κάνει πάρα πολλά, τόσο στην τηλεόραση, όσο και στον κινηματογράφο σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και το θέατρο.
Σε προσωπικό επίπεδο, γνωριστήκαμε πριν από έναν χρόνο σε μία εκδήλωση και αν μέχρι τότε την έβρισκα μαγνητική, ιδιαίτερη και πολύ ήπιων τόνων παρουσία, η γνωριμία μου μαζί της αποκάλυψε και ένα άλλο πρόσωπο που με κέρδισε αμέσως. Ευδιάθετη, χαμογελαστή, αυθόρμητη, έξω καρδιά και πάρα πολύ ζεστή και ομιλητική. Αμέσως σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή θέλω να κάνουμε μαζί μία συνέντευξη.
Ο φετινός της ρόλος, ως Άννα, στην παράσταση “Closer” ήταν τελικά η αφορμή. Το πολυβραβευμένο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ που έχει κερδίσει βραβεία Τόνυ και Ολίβιε και μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με τεράστια επιτυχία από τον Μάικ Νίκολς το 1994, ανέβηκε στις αρχές Νοέμβρη στο Θέατρο Χώρα, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου και εκτός από τη Βίκυ πρωταγωνιστούν ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης, η Ναταλία Σουίφτ και ο Σπύρος Σταμούλης. Τις εξαιρετικές μουσικές διασκευές υπογράφει η Danai Nielsen.
Παρακολούθησα την πρεμιέρα της παράστασης, η οποία πραγματικά με παρέσυρε μέσα σε αυτό το παιχνίδι δυναμικής των ανθρώπινων σχέσεων και έφυγα με πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Πράγμα που σημαίνει ότι το αποτέλεσμα έχει επιτυχία. Η ίδια, υποδύεται την Άννα, (ρόλο που στην ταινία είχε η Τζούλια Ρόμπερτς), μια γυναίκα δυναμική αλλά ταυτόχρονα τόσο ευάλωτη, με στιγμές σκληρότητας αλλά και κατάρρευσης. Η ικανότητα της Βίκυς να ελίσσεται μέσα σε αυτόν τον τρικυμιώδη συναισθηματικό κόσμο είναι ανατριχιαστική και φυσικά η κουβέντα μας, που έγινε μέσα στο άδειο θέατρο λίγες μέρες μετά, δεν μπορούσε παρά να ξεκινήσει από εκεί.
Θέλω να μου πεις πόσο κουρέλι φεύγεις από εδώ ψυχικά κάθε βράδυ μετά την παράσταση. Έχω περάσει και χειρότερα (γέλια). Ουσιαστικά μου παίρνει με την συγκεκριμένη παράσταση μισή ώρα μέχρι να ηρεμήσω, εννοώ να επανέλθω στην κανονικότητά μου ας πούμε, αλλά επειδή τελειώνοντας την παράσταση μαζεύω τα πράγματά μου για την επόμενη παράσταση, το κάνω πολύ συγκεντρωμένα και αυτό με αποφορτίζει. Οπότε δεν μου παίρνει πολλή ώρα για να σου είμαι ειλικρινής.
Το βιώνεις όμως πολύ έντονα έτσι; Ε, ναι, αλλιώς δεν θα είχε πλάκα, αλλιώς δεν θα ήταν παιχνίδι.
Εντάξει, δεν το κάνουν όλοι. Μου αρέσει να βουτάω στο όραμα του σκηνοθέτη και στον ρόλο που έχω να υπηρετήσω. Δεν θέλω να το κάνω επιφανειακά. Τίποτα στη ζωή μου δεν μου αρέσει να κάνω επιφανειακά και επιδερμικά. Θέλω να μπαίνω 100% μέσα σε αυτό.
Δεν φοβάσαι δηλαδή. Όχι, όχι. Εντάξει το ωραίο στη ζωή είναι και να παίρνεις ρίσκα και να μη φοβάσαι για να μπορείς να είσαι ελεύθερος μέσα σε ό,τι κι αν κάνεις, με ό,τι κι αν καταπιαστείς.
Τι αγαπάς περισσότερο στην Άννα και ποια στοιχεία της σε κάνουν να θέλεις να της πεις τι κάνεις εκεί ΜΩΡΗ; Αυτά που αγαπώ στην Άννα είναι η αυτοσυγκράτηση που έχει κάποιες στιγμές. Οι ρωγμές που έχουμε επιλέξει με τον Δημήτρη να δούμε στην Άννα είναι πολύ συγκεκριμένες. Γιατί είναι αποσπασματικό το έργο, οπότε είναι πολύ συγκεκριμένες οι στιγμές που τη βλέπουμε να σπάει. Σε όλο το υπόλοιπο έργο τη βλέπουμε να έχει μία αυτοσυγκράτηση. Αυτή η προσπάθειά της με συγκινεί. Από την άλλη με στεναχωρεί κιόλας, γιατί έχει εγκλωβιστεί σε μία εικόνα και σε μία φόρμα που δεν την αφήνει να είναι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό της. Αυτό που μου τη δίνει στην Άννα είναι ότι μου φαίνεται κάπως τρομαγμένη. Ενώ δεν την παίζω τρομαγμένη, μέσα της κρύβει πολύ καλά τον φόβο της για τη μοναξιά, τον κρύβει πάρα πολύ καλά. Μα τον έχει. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να δοθεί 100% στον άλλον άνθρωπο. Να χαλαρώσει μέσα σε μία σχέση, να ζήσει έναν έρωτα ολοκληρωτικά. Μονίμως κάτι ψάχνει, κάτι να την τρώει, να την προβληματίζει. Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν πάρα πολύ έντονα αυτό, και εγώ το έχω κατά περιόδους στη ζωή μου, ότι “όχι δεν μπορεί να είμαι καλά τώρα, πρέπει να βρω κάτι να με απασχολεί, και θα το βρω” γιατί είναι το πλέον εύκολο να βρεις κάτι να σε απασχολεί.
Το κάνεις; Κατά περιόδους όταν δεν είμαι πολύ καλά. Αλλά δεν είναι επιλογή μου όχι, δεν το κάνω συχνά, προσπαθώ να το αποφεύγω. Δηλαδή όταν είμαι πολύ καλά…
Δεν θα το διαλύσεις. Θα προσπαθήσω να μη το διαλύσω, αλλά αν έχει διάρκεια αυτό το καλά θα αρχίσω να τρώγομαι μέσα μου. Και εκεί θα αρχίσει η αποδόμηση.
Νομίζω όλοι το κάνουμε. Μας έχουν μάθει κάπως… η γενιά μας έχει μία ενοχή στο να αισθάνεται καλά –και δεν εννοώ με αυτά που συμβαίνουν παγκοσμίως, που έτσι κι αλλιώς δεν σε σ’ αφήνουν να είσαι καλά, δεν μιλάω για το τώρα– σαν να κουβαλάμε μία ενοχή. Γιατί η προηγούμενη γενιά πέρασε καλά, ήταν η εποχή του “λεφτά υπάρχουν και θα τα φάμε και θα τα ζήσουμε” και μετά έφαγαν την κατραπακιά και πήρε και εμάς η μπάλα. Οπότε αυτό μας δημιούργησε μία ενοχή, την οποία δεν μπορούμε να την αποβάλλουμε από μέσα μας. Όταν αισθανόμαστε πολύ καλά, λες κάτι πάει λάθος, κάτι κακό θα συμβεί, στο επόμενο βήμα θα πέσω, θα έχει μία λακκούβα. Οπότε είναι δύσκολο να το αποβάλλεις, αυτό είναι περασμένο στο DNA μας.
Ένας μόνιμος φόβος, έχουμε μάθει πλέον να ζούμε με έναν μόνιμο φόβο. Ναι. Επίσης η δική μου η γενιά, είναι μία γενιά που έχει μεγαλώσει αναλογικά (στην παιδική ηλικία) και ενηλικιωθήκαμε και ήταν όλα ψηφιακά. Αυτό μονίμως μας δημιουργεί και ένα άγχος να τρέξουμε να προλάβουμε κάτι, το οποίο όμως δεν έχουμε μάθει από τότε που ήμασταν μικροί. Και αυτό δημιουργεί ένα άγχος, έναν φόβο.
Και δεν θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε τις νεότερες γενιές, στην ταχύτητά τους. Ναι, ναι. Βέβαια δεν αναφέρομαι μόνο στη δουλειά αλλά και στον τρόπο που έρχονται οι άνθρωποι σε επαφή. Για να σου πω την αλήθεια, εγώ χαίρομαι που έχω μεγαλώσει έτσι όπως έχω μεγαλώσει και δεν έχω περάσει σε αυτό το στάδιο να κάνω φίλους μέσω του διαδικτύου. Αυτό το σχολιάζει και το έργο με έναν τρόπο γιατί ήταν η αρχή «του κακού» και η αλήθεια είναι ότι είναι και πολύ καλό και πάρα πολύ κακό. Υπάρχει μία σκηνή μέσα στο έργο όπου γνωρίζονται μέσω του chat, που ήταν η αρχή όσων ακολουθούν. Τώρα είναι swipe left, swipe right, έχει εξελιχθεί αυτό το πράγμα σε ακραίο βαθμό και ταχύτατα, το οποίο είναι γοητευτικό μεν, τρομακτικό κιόλας –στα δικά μου μάτια.
Βρίσκεις και γοητεία σε αυτό. Στην αρχή τότε, είχε ένα μυστήριο. Ότι γνωρίζω τον άλλο, χωρίς όμως να έχω νιώσει την έλξη τη σωματική, ή να έχω μυρίσει ή να έχω ακούσει τη φωνή. Αυτό έχει ένα μυστήριο, ένα παιχνίδι εγκεφαλικό, το οποίο όμως τότε σταδιακά εξελισσόταν. Τώρα είναι τόσο γρήγορο, σε nanoseconds γίνονται τα πράγματα, που με τρομάζει αλλά σίγουρα έχει και μία γοητεία. Είναι και πώς το χρησιμοποιείς κιόλας, όπως όλα τα πράγματα. Τότε το ωραίο ήταν το μυστήριο, αλλά μπορούσες να συνδεθείς με τον άλλο. Επίσης, μία άλλη γοητεία που μπορεί να είναι και μεγάλη παγίδα είναι που μπορούσες να παρουσιάσεις, να δημιουργήσεις έναν χαρακτήρα ο οποίος είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου ή αυτός που θα ήθελες να είσαι. Το οποίο έχει ένα παιχνίδι, έχει ένα ενδιαφέρον, έχει μία πλάκα. Αλλά εξαρτάται μέχρι πού το χρησιμοποιείς.
Υπάρχει μία φράση που λέει ο Νταν στη Άλις ότι «χωρίς την αλήθεια είμαστε ζώα». Όταν διάβασα το έργο, προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει να πει αυτό που περικλείεται μέσα σε αυτή τη φράση, δηλαδή τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τα τετράποδα, από τα ζώα; Αυτό που μας ξεχωρίζει είναι ο λόγος, η σκέψη, ο νους. Άρα η έκφραση αυτού που σκεφτόμαστε ουσιαστικά, που επιλέγουμε αν θα είναι αλήθεια ή αν θα είναι ψέμα. Το ψέμα μάς εμποδίζει στο να συνδεθούμε ουσιαστικά με τον άλλο. Και αυτό το έργο το πραγματεύεται αυτό. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να συνδεθούν πυρηνικά και δεν το καταφέρνουν, γιατί επιλέγουν να πούνε ψέματα ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, από φόβο να εκτεθούν. Που αν δεν εκτεθείς, δεν μπορείς να συνδεθείς.
Έχεις φοβηθεί ποτέ εσύ να εκτεθείς έτσι σε μία σχέση; Όχι.
Έχεις βρεθεί σε σχέση πλάνης και ψεμάτων και προδοσίας; Έχω βρεθεί σε δύσκολη σχέση στο παρελθόν, που ήταν και το νεαρό της ηλικίας και κάπως σε γοήτευε και αυτό το παιχνίδι, ήθελα λίγο να τα φάω τα μούτρα μου, ήταν κάπως από επιλογή, εν γνώση μου έγιναν όλα. Αλλά ήξερα ότι κάποια στιγμή θα πάρω την απόφαση και δεν θα κάνω τέτοιες επιλογές και δεν θα ζήσω έτσι τη ζωή μου. Ευτυχώς μεγάλωσα σε μία οικογένεια που μου είχε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη και μου έδιναν απόλυτη ελευθερία. Και ήμουν από μικρή ένα παιδί που πατούσα γερά στα πόδια μου. Ενώ ήμουν πάρα πολύ ντροπαλή, είχα τρομερή αυτοπεποίθηση μέσα μου. Και αυτό το δίνω στην οικογένειά μου, γιατί δεν μου το έδινε κανένας άλλος.
Mα από την οικογένεια ξεκινούν όλα. Πιστεύεις στα white lies; Nαι, πιστεύω. Στο “κρύβω την αλήθεια”. Για να βοηθήσω κάποιον, να τον προστατέψω, ακόμα και για να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό για κάτι που έχω κάνει σε στιγμή αδυναμίας και ξέρω ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ναι, γιατί όχι; Για να προστατέψω κάποιον άλλο προτιμώ το “κρύβω την αλήθεια” από το “λέω ψέματα”, είναι πιο εύκολο το να κρύψεις την αλήθεια, από το πεις ψέματα, τουλάχιστον για μένα.
Νιώθω όμως ότι δεν καταφεύγεις εκεί όμως ότι δεν καταφεύγεις σε αυτόν τον δρόμο εσύ σαν άνθρωπος. Αυτό με έχει φάει (γέλια). Ναι, δεν λέω ψέματα, ούτε κρύβω την αλήθεια. Τα πετάω όλα όπως τα σκέφτομαι.
Σε έχει φάει αυτό; Ο τρόπος έχει σημασία, ο τρόπος που λες τα πράγματα. Πρώτα απ΄όλα είναι η δική σου αλήθεια και πρέπει να τη σεβαστώ, αλλά είναι ο τρόπος που μου το λες. Αν ο τρόπος εμπεριέχει αγάπη και νοιάξιμο, δεν με ενδιαφέρει να μου πεις το οτιδήποτε, θα ξέρω ότι αυτό που μου λες είναι για το δικό μου το καλό. Αλλά ακόμα και να μη σε γνωρίζω, και να έχω την επιλογή να σου πω ψέμα ή αλήθεια, αν σου πω την αλήθεια με καλό τρόπο μόνο και μόνο επειδή αυτό πιστεύω εγώ. Αλλά ο τρόπος έχει πολλή μεγάλη σημασία, τεράστια σημασία. Γιατί κι εγώ θα το ακούσω διαφορετικά, κι εσύ θα το ακούσεις διαφορετικά.
Είναι και αυτό που είπες στην αρχή, ότι η αλήθεια θα φέρει κοντά τους ανθρώπους. Ή θα τους απομακρύνει. Αλλά θα είναι η αλήθεια και θα ξέρεις ότι η σχέση έχει αυτές τις βάσεις και πάει ή δεν πάει. Όποια σχέση, επαγγελματική, φιλική, γκομενική. Νομίζω δε μπορείς να νιώσεις πραγματικά με ποιον είσαι και πώς είσαι αν δεν υπάρχει αλήθεια στη μέση. Ναι, και δεν είσαι κι εσύ ο ίδιος ελεύθερος. Η ελευθερία είναι πολύ σημαντικό κομμάτι.
Από την άλλη όμως, τελικά πόσο καλά μπορούμε να γνωρίζουμε κάποιον, τον άνθρωπό μας ας πούμε συγκεκριμένα. Και τελικά πρέπει να τον γνωρίζουμε απόλυτα; Δεν θέλω να τον γνωρίζω και 100%, όλα τα κομμάτια του, όλες τις σκέψεις του. Ούτε εγώ θα μοιραστώ όλες μου τις σκέψεις με τον άνθρωπό μου, δεν θα κρύψω όλες μου τις ορμές με τον άνθρωπό μου, δεν χρειάζεται. Και δεν έχει να κάνει με το ποσοστό αυτό που θα μοιραστείς, πολλές φορές κρύβεις πράγματα από σεβασμό για τον άλλον. Μπορεί να κρύψεις κάτι που ξέρεις ότι είναι παροδικό και ασήμαντο -δεν μιλάω για την απιστία, για σκέψη κάποιου άλλου- και δεν χρειάζεται να το μοιραστείς γιατί εκείνη την ώρα μπορεί να χαλάσεις τον άλλο, την ψυχολογία του, αυτή η σκέψη να τον πάει σε μία άλλη σκέψη πολύ χειρότερη, να τον οδηγήσει κάπου και τελικά αυτό να σου γυρίσει μπούμερανγκ και να γίνει ένα μπαμ! Για ποιον λόγο να συμβεί αυτό;
Φτιάχνεις σενάρια που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Που συνήθως δεν έχουν (γέλια). Γιατί να δώσεις τροφή;
Μου ακούγεσαι, όπως μιλάμε, σαν ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό του. Έχω δουλέψει και με ειδικό αλλά πέρα από τον ειδικό, το δουλεύω καθημερινά. Προσπαθώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, σαν άνθρωπος πρώτα και μετά σε όλα τα υπόλοιπα. Αυτό μου συμβαίνει από μικρή ηλικία γιατί είχα πολύ δυνατό πρότυπο τον πατέρα μου -και την μητέρα μου- αλλά επειδή ο πατέρας μου έφυγε και νωρίς και τον θεωρούσα έναν πάρα πολύ ειλικρινή, καθαρό, καλό άνθρωπο και θέλω να του μοιάσω. Οπότε το πρότυπό μου είναι τόσο δυνατό, γι’ αυτό δουλεύω, προσπαθώ να φτάσω κάτι που είναι άπιαστο ουσιαστικά.
Γυρνάς στο παρελθόν με το μυαλό σου για να αναρρωτηθείς πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν τα είχες κάνει αλλιώς; Αμφισβητείς τις πράξεις σου; Όχι στις σχέσεις μου δεν το κάνω. Αλλά γενικά, θα ήθελα να είχα περάσει περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν είναι εδώ μαζί μου, στη ζωή. Αυτό ίσως να σκέφτομαι καμιά φορά πριν κοιμηθώ, αλλά να άλλαζα κάτι, όχι, δεν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία γιατί με τρομάζει κιόλας λίγο.
Εσύ με τον εαυτό σου είσαι σκληρή; Κάποτε ήθελες να γίνεις κριτικός θεάτρου. Περνάς από σκληρή κριτική τον εαυτό σου; Πολύ. Μπορείς να ρωτήσεις τον Δημήτρη, τον σκηνοθέτη (γέλια). Η κριτική στον εαυτό μου, με κάνει να δουλεύω ακόμη περισσότερο έτσι κι αλλιώς. Οπότε κάνω την κριτική που θα έκανα και σε έναν άνθρωπο που δουλεύει. Δεν διαχωρίζω τον εαυτό μου από τους άλλους, έτσι κι αλλιώς ομαδικά τα βλέπω πάντα τα πράγματα. Οπότε κάνω κριτική, μέχρι εκεί που νιώθω και στον εαυτό μου ότι είναι εποικοδομητική, αλλά δεν αυτοχαστουκίζομαι αν κάνω λάθη. Όμως κάνω κριτική κάθε μέρα, συνήθως μετά από κάθε παράσταση σκέφτομαι τι δεν έκανα σωστά, τι πήγε λάθος, τι δεν έβαλα στην κατάσταση. Έτσι ώστε την επόμενη φορά να προσπαθήσω να είμαι καλύτερη. Για μένα αυτό νιώθω ότι είναι δημιουργικό, με βοηθάει, με εξελίσσει. Δεν τον χαϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά γενικώς δεν χαϊδεύω τα αυτιά των δικών μου ανθρώπων. Λέω τα πράγματα όπως τα νιώθω, πάντα όμως με ενδιαφέρον.
Εσύ σαν Βίκυ, πώς βιώνεις την πραγματικότητα σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο; Υπάρχουν μέρες που σηκώνομαι δύσκολα από το κρεβάτι και αυτές τις μέρες νιώθω ανήμπορη και ανίκανη να κάνω κάτι, είναι αυτή ματαιότητα που σε πιάνει ότι τώρα εσύ είσαι στο κρεβάτι σου, στον κόσμο συμβαίνει αυτό και εσύ τι μπορείς να κάνεις; Α, τίποτα, είσαι απλά ένας άνθρωπος. Ναι, αλλά μπορείς να παρακινήσεις. Κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου σε σχέση με όλα τα θέματα, έτσι πιστεύω τουλάχιστον, θεωρώντας ότι η κάθε μικρή πράξη μπορεί να κάνει τη διαφορά και να παρασύρει κι άλλους, κι εγώ να παρασυρθώ από άλλους. Όλα ξεκινούν από το πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο, από το πώς συμπεριφερόμαστε στη φύση, από τον σεβασμό στη ζωή. Και αυτό προσπαθώ να το έχω στη ζωή μου. Νομίζω πως όλα από αυτό ξεκινούν.
Επαγγελματικά, η πιο δύσκολη στιγμή σου πότε ήταν; Οι πιο δύσκολες στιγμές είναι όταν έχεις να διαχειριστείς κάτι πολύ δύσκολο προσωπικό σου που συμβαίνει και χρειάζεται να είσαι παρών σε κάτι άλλο που συμβαίνει, το οποίο πρέπει να φέρει χαρά, που είναι κόντρα στο συναίσθημα. Όπως και αντίστροφα. Όταν είσαι ευχαριστημένος -δεν θα πω ευτυχισμένος- από τη ζωή σου και πρέπει να φέρεις το αντίθετο στη δουλειά σου.
Γιατί δε θα πεις ευτυχισμένος; Γιατί πιστεύω στο ευχαριστημένος και όχι στο ευτυχισμένος.
Αλήθεια; Δεν έχω ορίσει ακόμα μέσα μου τι σημαίνει ευτυχία. Ευτυχία, νιώθω μέσα μου, πως είναι κάτι που έχει διάρκεια. Υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές, στιγμές χαράς αλλά η ευτυχία είναι κάτι που στο κεφάλι μου έχει διάρκεια. Και αυτό γίνεται μόνο στις αναμνήσεις μου, δεν μπορεί να γίνει σε παροντικό χρόνο, στο παρόν.
Πάρα πολύ μου αρέσει αυτό που λες. Είναι αλήθεια. Γιατί έχουμε και έναν μαγικό τρόπο να διώχνουμε τα δυσάρεστα από το παρελθόν, από το κεφάλι μας και να κρατάμε τα καλά. Ναι, οπότε γίνονται ευτυχισμένες μέρες. Ενώ στο παρόν είναι στιγμιαίο.
Γιατί δεν το βιώνουμε όμως στο παρόν μας; Πολύ μεγάλη ερώτηση αυτή. Γιατί είτε μονίμως κυνηγάμε την επόμενη στιγμή και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να απολαύσει σε μεγάλο χρονικό διάστημα κάτι που μας έχει συμβεί, είτε είμαστε αχόρταγοι και δεν μας φτάνουν αυτά, οπότε δεν πιστεύουμε ότι κρατάνε πολύ ή είμαστε νάρκισσοι. Και βέβαια είναι και η ενοχή. Αυτό που λέγαμε και πριν. Δεν μπορείς να αισθάνεσαι χαρούμενος και να γίνεται αυτό που γίνεται.
Έχει τύχει ποτέ μέσα από κάποιο ρόλο να βιώνεις εκείνη την περίοδο μία κατάσταση και ο ρόλος σου πάνω στη σκηνή να σε βοηθάει να πεις αυτά που αισθάνεσαι, σαν να βγάζεις τη ψυχή σου εκείνη την ώρα; Σε όλα μου. Γιατί όλοι είμαστε όλα, όλοι εν δυνάμει είμαστε τα πάντα, όλοι θα μπορούσαμε να είχαμε πει αυτά τα λόγια -έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον- ανάλογα με τη φάση και τη συνθήκη που βρίσκεσαι, είτε είναι πράγματα που ήθελα να πω στο παρελθόν, είτε που θα θέλω να πω στο μέλλον, είτε είναι πράγματα που θέλω να πω στο παρόν. Πάντα το κείμενο, όποιο κείμενο και να ερμηνεύεις, πάντα το αισθάνεσαι. Το διάβασα σε ένα βιβλίο αυτό και μου άρεσε πάρα πολύ, έλεγε ότι -για παράδειγμα ας πάρουμε την Άννα- ο ηθοποιός σκέφτεται ότι τα λόγια είναι πάρα πολλά και πολύ μεγάλα για να τα πει σαν ηθοποιός αλλά για την Άννα είναι πολύ λίγο το κείμενο γι’ αυτά που αισθάνεται. Άρα που καταλήγουμε; Σε αυτό που αισθάνομαι. Όλοι έχουμε αισθανθεί τα πάντα νομίζω, οπότε ναι, σε όλους τους ρόλους μου έχει συμβεί αυτό. Άσχετα με τη συνθήκη, αν είναι ζευγάρια, αν είναι εργασιακός χώρος.
Πριν σε γνωρίσω, είχα την αίσθηση πως είσαι ένας άνθρωπος απόμακρος και λίγο σνομπ θα έλεγα. Και με το που σε γνώρισα… Το ακούω συχνά (γέλια).
Είσαι πολύ πρόσχαρη, πολύ φιλική. Πιστεύεις γενικά ότι φταίνε οι ρόλοι και σε παρεξηγούν έτσι; Nομίζω είναι συνδυασμός πραγμάτων. Θεωρώ ότι είναι η εμφάνισή μου, το πρόσωπό μου, δηλαδή όταν δεν χαμογελάω φαίνομαι πολύ σοβαρή και από παιδάκι μου λέγανε έχεις μελαγχολικό βλέμμα, φαινόταν ότι έφερνα μια πιο βαριά ενέργεια. Αλλά είμαι καραγκιόζης (γέλια). Οι δικοί μου το ξέρουν. Έχει να κάνει λοιπόν και με αυτό, έχει να κάνει και με τη φωνή μου, έχει κάνει και με τους ρόλους που με έχουν επιλέξει κι έχω επιλέξει. Επίσης, τη συστολή ακόμα την κουβαλάω, αν δεν νιώσω άνετα, κλείνομαι. Και ντρέπομαι και κοκκινίζω και όλα αυτά, άσχετα με τη σκηνή και την κάμερα, αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι. Οπότε όταν βλέπεις έναν κλειστό άνθρωπο, σου φαίνεται και σνομπ. Αλλά νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός. Το έχω ακούσει πολύ στη ζωή μου, ναι. Και να σου πω κάτι, μ΄αρέσει κιόλας. Μου αρέσει κι αυτή η έκπληξη και η ανατροπή. Γιατί όταν έρχονται και μου το λένε σημαίνει πως έχουν συνδεθεί μαζί μου. Δεν το λες σε έναν άνθρωπο που ακόμα νιώθεις απόσταση.
Έχεις νιώσει ότι κάποιος ρόλος σε έχει στιγματίσει τόσο πολύ που σου έχει δημιουργήσει προβλήματα σε αυτά που θέλεις να κάνει μετά, στην καριέρα σου; Όχι. Ενδιαφέρουσα ερώτηση, αλλά όχι.
Ποια ήταν η πιο μαγική στιγμή που σου έχει συμβεί στη δουλειά, που όταν τη σκεφτείς, θα φτερουγίσει η καρδιά σου; Καλά, κάθε φορά που πάει καλά μία σκηνή μου αρέσει. Αλλά θα σου πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ να βλέπω τον Μπομπ Γουίλσον στη συνεργασία μας. Όταν δουλέψαμε μαζί, ήμασταν 17 άτομα θίασος, βαφόμασταν, φτιάχναμε τα μαλλιά μας, ώρες ατελείωτες για τα φώτα, πήρε πολύ καιρό να το φτιάξουμε όλο αυτό. Όταν πια έγινε η πρεμιέρα και συνειδητοποίησα ότι δούλεψα με έναν από τους ανθρώπους που θαυμάζω πιο πολύ στον κόσμο, ε, εκεί συγκινήθηκα. Δεν ήταν καν στα όνειρά μου διότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί. Φαντάσου το θεωρούσα τόσο μαγικό, που ούτε καν περνούσε από το μυαλό μου. Και το γεγονός ότι συνέβη, ήταν για μένα ένα μικρό θαυματάκι.
Τώρα ποιο είναι το όνειρο; To; To ένα; Ένα όνειρό μου είναι να προλάβω να κάνω πολλές ταινίες στη ζωή μου. Το αγαπώ πάρα πολύ το σινεμά.
Πες μου ένα ταξίδι ζωής που θα ήθελες να κάνεις και ποιο τραγούδι θα ήθελες για soundtrack στο αμάξι να παίζει. Ένα ταξίδι που είναι όνειρο πολλών χρόνων είναι στην Αργεντινή, το θέλω πάρα πολύ. Και για τραγούδι θα πω το Octopus’s Garden από τους Beatles. Μου φτιάχνει τη διάθεση αυτό το κομμάτι. Αλλά είναι και ένα τραγούδι το οποίο με έχει συνδέσει με έναν σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου.
Ποια είναι η πιο ωραία συμβουλή που σου έχει δώσει κάποιος όλα αυτά τα χρόνια στο επάγγελμα; Πολλές συμβουλές ωραίες μου έχουν δώσει. Να ξεχωρίσω μία… Δεν είναι ακριβώς συμβουλή όμως. Είναι κάτι που μου είχε πει ο Γιάννης Οικονομίδης την πρώτη φορά που είχαμε δουλέψει μαζί (και μιλάμε για σινεμά αυτή τη στιγμή, το οποίο έχει να κάνει πάρα πολύ με την εικόνα που επιλέγει ο σκηνοθέτης και αυτή που φέρει ο ηθοποιός). Όταν είχαμε κάνει την πρώτη οντισιόν, την πρόβα μας, μου είπε πριν διαβάσω -με τον δικό του τρόπο ο Γιάννης βέβαια, που έχει έναν τρόπο πολύ ευθύ και άμεσο χωρίς υπεκφυγές, στα περνάει κατευθείαν, δηλαδή σε κοιτάζει στα μάτια και στο λέει πολύ ειλικρινά αυτό που θα σου πει και με αγάπη, γιατί αγαπάει πολύ τους ηθοποιούς- “Θέλω να ξεχάσεις αυτό που φέρεις σαν άνθρωπος, αυτό που είσαι και το πώς μοιάζεις”. Και προσπάθησα να το κατανοήσω. Αυτό αποκωδικοποιείται με πολλούς τρόπους. Ήταν μία από τις ωραιότερες οδηγίες που έχω λάβει. Να ξεχάσεις το πώς μοιάζεις, το τι φέρεις και το ποιος είσαι.
Σε ποιον ρόλο ήταν; Στο μικρό ψάρι. Που ήμουν ξανθιά.
