Η μουρτζουφλίαση των τελευταίων ημερών δεν είχε τελειωμό. Δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, πέρα από τα σύνορα. Δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει εδώ μέσα, με τη ακρίβεια, την ανέχεια, τον covid και την ΔΕΗ να παραμονεύει για υποψήφια εμφράγματα. Είναι κι αυτός ο καιρός που κατάφερε να γονατίσει ακόμη και αυτούς τους αμετανόητους χειμωνάκηδες (βάλε με μέσα). Πόσες κόκκινες μυτούλες, έξτρα προστατευτικές μάσκες και σκούφους μέχρι την βάση των αυτιών να αντέξεις πια σε αυτή τη ζωή; Δεν είμαστε γι’ αυτά. Είμαστε για άλλα. Θάλασσες και βόλτες σε παραλίες. Πλατσουρίσματα και κοκτέιλ. Βόλτες και καφέδες σε κάθε αμετανόητη πλατεία. Άντε και επειδή καλοκαίρι ακόμη δεν έχουμε, να συμβιβαστούμε με ένα ωραίο αγρό γεμάτο παπαρούνες και πολλά χρώματα. Με τι διάθεση όμως να φορέσεις τα αθλητικά και να αρχίσεις να τρέχεις με βερμούδες και κοντομάνικα στις πιο κοντινές πρασινάδες (;), θα σκεφτείς και θα χεις τα δίκια σου!
Ε, αυτό το πουσάρισμα, αυτή η αφορμή, αυτό το Let’s get out of this life που θα γίνει η βενζίνη που θα βάλει μπρος το μηχάνημα εκτίναξης, ήρθε με ένα ήχο, ένα τραγούδι, μια συνεργασία, από αυτά που εκτιμάς και καταλαβαίνεις ευθύς την μεγάλη σημασία τους. Κυρίως στην καθημερινότητα, έτσι όπως κολυμπά στο repeat μέσα. Ένα κομμάτι που εκτοπίζει τους συναγωνιστές και δηλώνει με τη θρασύτητα της αιώνιας νιότης του πως είναι το τραγούδι της Ανοιξης. Αυτό δηλαδή που καταφέρνει να τρυπώσει μέσα στην κατήφεια και σαν ατίθασο ξωτικό να την μεταμορφώσει σε Λούνα Πάρκ του Πήτερ Παν. Εκεί δηλαδή που όλα είναι πιο περιπετειώδη, πιο εύθυμα και πιο αισιόδοξα.
https://www.youtube.com/watch?v=orvezZyxYAE
Το έξω καρδιά Purple Zone που έγραψαν οι Soft Cell για να το τραγουδήσουν μαζί με τους φίλους τους Pet Shop Boys, ξεκινά με το καλημέρα, με μια παραδοξότητα. Θα στοιχημάτιζες το κεφάλι σου, τόση σιγουριά, πως έχει συμβεί το αντίθετο. Πως είναι μια σύνθεση των Pets που κάποιος σκέφτηκε να καλέσει και τον Marc Almond να συνδράμει στα φωνητικά. Οι «ανεβαστικές» λούπες του Always on my mind είναι εδώ, όπως και όλη η ηχητική φιλοσοφία των Tennant/ Lowe για το τι σημαίνει αυθεντικό pop κομμάτι που μπορείς να χορέψεις με αδιανόητη ευεξία την ώρα που πλένεις τα πιάτα, διαλέγεις τρόφιμα στο σουπερμάρκετ, είσαι εγκλωβισμένος σε τραφικ στην Βασιλής Σοφίας, πίνεις σε μπάρ, γαμοσταυρίζoντας για την άσχημη μέρα που είχες (και ξάφνου μπαίνει αυτό).
Παραδόξως όμως είναι ένα τραγούδι των Soft Cell και μοίρα του είναι να περιέχεται στο πρώτο τους άλμπουμ μετά από είκοσι χρόνια, το Happiness Not Included, το οποίο και θα κυκλοφορήσει στις 6 Μαΐου 2022 (με τελείως σοφτσελικό εξώφυλλο, μια φωτογραφία από την περιοχή του Pripyat, κοντά στο Chernobyl).
Αν ρίξεις μια ματιά στα credits, θα δεις πως οι καλεσμένοι, έβαλαν το χεράκι τους στην παραγωγή, οπότε οκ, μπορεί αυτό να φταίει για την όποια «παρεξήγηση».
https://www.youtube.com/watch?v=GnheY81x3dM&t=4s
Pop stars σε μια ακόμη εφηβεία. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που και τα δύο αυτά ντουέτα ξημεροβραδιάζονταν στα charts του πλανήτη; Χιλιάδες. Βλέποντας όμως το απολαυστικό extended βίντεο που μόνταρε ο Myles Matisse, πάνω στη σκηνοθεσία του Yassa Khan, νοιώθεις πως τίποτα δεν άλλαξε. Και εσύ το μόνο που θέλεις πια είναι να μπεις κλεφτά εκεί μέσα και να τους πάρεις μια αγκαλιά. Να βγάλεις την μάσκα από τον Chris Lowe την ώρα που κουνάει καθήμενος τα χεράκια του, έτσι για να δεις την αντίδραση του (υποψία για εγκεφαλικό). Να κλέψεις το παγωτό από το παιδάκι (σόρι παιδάκι!), προσφορά από τον Almond, ο οποίος παρεμπιπτόντως παραλίγο να μας αποχαιρετήσει στο πρώτο κύμα του εγγλέζικου covid. Να φας ένα κομμάτι από την τούρτα που γράφει μέσα στη σαντιγί της, Soft Cell. Να αρπάξεις δύο τρία «τουβλάκια» από το παιχνίδι του Ball και να αρχίσεις να τρέχεις. Να παραγγείλεις μια μπύρα στον μπάρμαν Neil. Να πας για κούρεμα. Να μπεις και συ στη μπανιέρα με τους αφρούς. Να χορέψεις παρέα με την Εγγλέζα Δήμητρα!
https://www.youtube.com/watch?v=TR91nfHQM1o
Η ιδέα για ένα νέο άλμπουμ των Soft Cell έπεσε στο τραπέζι όταν ο Ball άρχισε να στέλνει κομμάτια στον Almond για να τον βοηθήσει στην ανάρρωση του. Κομμάτια όπως παλιά. Γεμάτα με ήχους από Throbbing Gristle, Kraftwerk, Γερμανική electronica, τα whooshy synths του Brian Eno. Η ανάγκη του κόσμου για αυτό το come back είχε επιβεβαιωθεί δύο χρόνια πριν, το 2018, με την μεγαλειώδη «αποχαιρετιστήρια» συναυλία τους στο 02 Arena του Λονδίνου που είχε καταφέρει να γίνει sold out και να κόψει 18.000 εισιτήρια μέσα σε λίγες ώρες. «Δεν περίμενα την ποσότητα της αγάπης που πήραμε» θα πει σε συνέντευξη του στο classicpopmag.com «Βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπου να ανάβουν τους φακούς στα κινητά τους και να τραγουδούν Say hello, wave goodbye, ένοιωσα πως οι Soft Cell σημαίνουν κάτι για πολλούς ανθρώπους. Απλά νόμιζα πως αυτό ήταν, ότι έγινε, έγινε»
«Ο κόσμος είναι μέσα σε ένα σωρό σκατά και θέλουμε να γράψουμε κάτι γι αυτό» θα πει σε ένα άλλο μέρος της ίδιας συνέντευξης ο συνεργάτης στο έγκλημα Dave Ball. « Απλά θέλουμε να το συνδυάσουμε πια με μια ωραία μελωδία αντί να το τυλίξουμε σε κάτι εξίσου σκοτεινό» Και κάπως έτσι μπήκαμε στην Purple Zone. Και είναι πραγματικά, πολύ, ωραία, εκεί μέσα!
