Ο Αλεξάντερ Πέιν πετυχαίνει διάνα στην πρώτη του συνεργασία με τον Πολ Τζιαμάτι 20 χρόνια μετά το εξίσου θριαμβευτικό Πλαγίως, κάνοντας όχι μόνο μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία να φαίνεται σαν το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, αλλά μια επί τόπου κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία. Τα Παιδιά του Χειμώνα, μια απολαυστική κωμωδία με γλυκόπικρη επίγευση που ισορροπεί αναμενόμενα αλλά άψογα ανάμεσα στο γέλιο και τη μελαγχολία, περιγράφεται καλύτερα σαν ένα ζεστό πουλόβερ: οικείο, άνετο και σχεδιασμένο να σου προκαλεί τα πιο παρήγορα συναισθήματα.
Αν και πρόκειται για μια γλυκανάλατη παρομοίωση, δεν βρίσκεται εκτός του DNA της ταινίας, που καταφέρνει να αγκαλιάσει τα #major_feels των ηρώων της χωρίς στραβοπατήματα τόνου, ακριβώς επειδή παραδέχεται ότι στη ζωή πρέπει να περάσεις μέσα από αυτά και όχι από πάνω, σαν τις τσούχτρες του Ψάχνοντας το Νέμο.
Η ταινία εκτυλίσσεται στη δεκαετία του ’70 και θέλει να το ξέρουν όλοι, από τους vintage τίτλους αρχής μέχρι τα ψυχολογικά τραύματα που κουβαλούν οι τρεις βασικοί ήρωες και αποτελούν τη βάση για την αστεία και λυπητερή χριστουγεννιάτικη συνύπαρξή τους στο οικοτροφείο στο οποίο έχουν ξεμείνει για την εορταστική περίοδο: είναι ο κακότροπος καθηγητής (Τζιαμάτι) που έχει για είδωλα τον Μάρκο Αυρήλιο και την κλασική εκπαίδευση. Διδάσκει ακόμα μεν, αλλά στη σκιά σκανδάλων, ο μαθητής (Ντόμινικ Σέσα) που είναι παρατημένος από τους αδιάφορους γονείς του στο σχολείο ακόμα και στις γιορτές και αναγκαστικά επιβλέπεται από τον πιο μισητό του καθηγητή, και η μαγείρισσα (Ντα’βάιν Τζόι Ράντολφ) που θρηνεί το χαμό του γιου της στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Οι τρεις ηθοποιοί, προερχόμενοι από εντελώς διαφορετικά backgrounds (ένας υποψήφιος για Όσκαρ βετεράνος, ένας εντελώς πρωτοεμφανιζόμενος που κέρδισε τυχαία το ρόλο και μια ανερχόμενη σταρ του Μπρόντγουεϊ), δημιουργούν την πιο ανέλπιστη παρέα μοναχικών απόκληρων σε prestige ταινία. Ο Τζιαμάτι υποδύεται έναν κλασικό μισάνθρωπο, έναν στραβοχυμένο, εύγλωττο Σκρουτζ που μυρίζει ψαρίλα και χωρίς την επίδειξη της ακαδημαϊκής του υπεροχής, δεν διαθέτει πολλή αξιοπρέπεια στη μοναχική του ζωή. Παίρνει ένα συνηθισμένο ρόλο στριμμένου μεσήλικα που βρίσκεται στο κατώφλι της εξιλέωσης από την επαφή του με έναν ζωηρό νέο και του δίνει στρώματα ρεαλιστικής ασχήμιας και λύπησης, έτσι ώστε το ταξίδι του ως το τέλος να μοιάζει κερδισμένο. Ο Σέσα, η πραγματική αποκάλυψη της ταινίας, ένα κουβάρι ανασφαλειών και επανάστασης, στέκεται επάξια απέναντι στον Τζιαμάτι και την Ράντολφ, που είναι φαβορί για το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου με τη συγκρατημένη, σπαρακτική ερμηνεία της που σε άλλα χέρια θα φλέρταρε με το μελό.
Με τη σχεδόν χειροπιαστή τους lived in αισθητική, το κοφτερό τους χιούμορ και τα ερωτήματα που θέτουν για τη θλίψη, την οικογένεια, τη μοναξιά, το προνόμιο και, τελικά, την ουσία της ζωής, Τα Παιδιά του Χειμώνα βρίσκουν τον Πέιν στην καλύτερή του στιγμή μετά το ανεκδιήγητο Downsizing και μια καριέρα με πολλές κορυφές (δύο Όσκαρ σεναρίου, για το Πλαγίως και τους Απόγονους και μια φιλμογραφία γεμάτη οξυδερκή character studies όπως τα Σχετικά με τον Σμιντ, Election και Νεμπράσκα).
Κυρίως υπενθυμίζει πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι κάτι αυτονόητο και συνηθισμένο όταν γίνεται με φροντίδα και έμπνευση. Μετά τη μόδα του cozy mystery σε λογοτεχνία και τηλεόραση, με αυτή την ταινία ήρθε η ώρα για την cozy misery της μεγάλης οθόνης.
