Ε-ε-έρχονται οι A Place to Bury Strangers!

Με κάθε κυκλοφορία εξελίσσεις τον ήχο της μπάντας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ήχος του Worship ήταν πιο «επεξεργασμένος», ποια θα είναι η κατεύθυνση σας στον επόμενο δίσκο; Έχετε ήδη έτοιμα καινούργια τραγούδια;
Αυτή τη φορά συμβαίνει, σχεδόν, το ακριβώς αντίθετο. Θα είναι κατά κάποιο τρόπο hi-fi αλλά ηχογραφούμε τα πάντα ζωντανά στο στούντιο. Το ξαναέφτιαξα για να είναι πιο λειτουργικό με αυτά που κάνουμε και είμαι σίγουρος ότι θα κάνω κι άλλες αλλαγές καθώς προχωράμε. Θέλω να συλλάβω εκείνες τις ξεχωριστές στιγμές όπου όλοι ανταγωνίζονται ιδανικά μεταξύ τους. Αυτές τις στιγμές συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο. Έχουμε πολλά νέα τραγούδια αλλά θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να τελειώσουμε για να δούμε ποια θα καταλήξουν στον καινούργιο δίσκο.

Η μπάντα αλλάζει συνέχεια δισκογραφικές εταιρείες. Υπάρχει κάπου ο στόχος να φτιάξεις τη δικιά σου; Μπα, το έχω κάνει μερικές φορές στο παρελθόν γιατί είναι ωραίο να βοηθάς μπάντες που σου αρέσουν πραγματικά αλλά προτιμώ να εστιάσω στο σχεδιασμό πεταλιών και τη μουσική.

Έχοντας τη φήμη σπουδαίας μπάντας επί σκηνής, πόσο δύσκολο ήταν να επιλέξετε τα τραγούδια που υπάρχουν στον live δίσκο σας; Δεν ήταν πολύ δύσκολο. Απλά ήταν χρονοβόρο. Ακούσαμε όλο το υλικό που είχαμε ηχογραφημένο και όλοι μαζί επιλέξαμε τις εκτελέσεις που μας άρεσαν πιο πολύ. Μετά ανέλαβα εγώ το mastering και ύστερα διαλέξαμε αυτά που ταίριαζαν περισσότερο μεταξύ τους και βγάλαμε το δίσκο.

Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική των Dead Moon; Ποια η αγαπημένη σου κυκλοφορία τους; Ο Dion (σ.σ. Lunadon) έχει παίξει μαζί τους και τους ξέρει, αλλά εγώ είμαι απλά οπαδός τους. Θα διάλεγα το In The Graveyard. Είναι η πιο ακατέργαστη δουλειά τους. Όχι πως κι οι υπόλοιποι δίσκοι τους δεν είναι καλοί. Είναι καταπληκτική μπάντα.

Κυκλοφορήσατε δύο τραγούδια σε συνεργασία με το fanzine Fractal Press. Πως έγινε αυτό; Γνωριστήκαμε με τον τύπο που κυκλοφορεί το περιοδικό και μας είπε ότι ήθελε να κυκλοφορήσει ένα 7’’ στο fanzine του. Ρίξαμε μια ματιά στο έντυπο και ήταν πολύ ωραίο. Λατρεύουμε την Ελλάδα όπως μας φάνηκε τέλεια ιδέα.

Έχετε αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Γιατί πιστεύεις ότι συνέβη αυτό και πότε το κατάλαβες; Δεν είμαι σίγουρος αλλά μας αρέσει τόσο πολύ εκεί και μάλλον φαίνεται εκεί. Θυμάμαι επίσης ότι είχαμε παίξει σε ένα φεστιβάλ στην Αθήνα και υπήρχε ένα άρθρο με τις 5 καλύτερες συναυλίες στην Ελλάδα και ανέφερε κάτι σαν Prince, Madonna, U2, A Place To Bury Strangers, Metallica.

Πως αποφάσισες να ξεκινήσεις το συναυλιακό χώρο στη Νέα Υόρκη; Έχω την ανάγκη να ζω συνέχεια σε ένα χώρο όπου μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Απλά δε μπορώ να ζω ανάμεσα στα συνηθισμένα έπιπλα και σε ένα κανονικό σπίτι όπου δεν μπορείς να κάνεις όση φασαρία θες οπότε πάντα βρίσκω ένα τρόπο να το αποφεύγω. Ο χώρος στο σπίτι μας ξεκίνησε από έναν απ’τους συγκατοίκους μου, τον καλό μου φίλο Ματ Κόνμποϊ. Τώρα το τρέχει ο Ίνταν Ουέμπερ. Η Death by Audio είναι μια κοινότητα ανθρώπων που θέλει να κάνει πράγματα στη Νέα Υόρκη, οπότε αυτό κάνουμε.

Κέβιν Σιλντς ή Φιλ Σπέκτορ; Γαμώτο, αυτό είναι δύσκολο. Ο Κέβιν είναι τόσο καλός και ο Φιλ Σπέκτορ είναι μάλλον αρχίδι. Νομίζω ότι δεν μπορώ να αποκηρύξω όσο καλά έκανε για τη μουσική ο παλιό-Φιλ αλλά θα διαλέξω τον Κέβιν γιατί ήταν ένας απ’τους πιο επιθετικούς punk rockers στα τέλη των 80s-αρχές 90s, κι αυτό το είδος τρομοκρατίας φιλοδοξώ να κάνω κι εγώ ως μουσικός.

Θεσσαλονίκη: Παρασκευή 18 Οκτωβρίου, Club του Μύλου. 

Αθήνα: Σάββατο 19 Οκτωβρίου, Fuzz Club. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.