Μ Ο Υ Σ Ι Κ Η
του Σαράντου Παυλέα
Σαν μουσική που σβήνει μακριά τα θερινά μεσάνυχτα
κι ανοίγεις το παράθυρό σου, για να την σώσεις μες στης μνήμης τη ζωή,
έτσι τα μάτια της χάθηκαν να φωτίζουν μιαν άλλη νύχτα,
και δεν έχουν τα πράγματα την ίδια μουσική.
Πώς φεύγει μια αγαπημένη ψυχή
κι αδειάζουν οι δρόμοι και τα σπίτια,
πώς χαιρετά το σώμα μια ψυχή την ώρα που έχουν οι άγγελοι χαθεί,
σαν μουσική σβησμένη κι η δική της η φωνή.
Μην την πήρεν η άνοιξη των λουλουδιών;
Μην την πήρε της πεταλούδας το πέταγμα;
Αν υπήρχεν άνεμος,
θα τραγουδούσε το δικό της καημό στα δέντρα,
αν υπήρχαν παιδικά σύννεφα,
θα τραγουδούσαν την ομορφιά της στις στέρνες τής Αρεόπολης
κι αν υπήρχαν παιδικά μαγαζιά,
θ’ αγοράζαμε παιδικά παράθυρα να κοιτάζουμε τον κόσμο.
Εμείς δεν είχαμε σπίτια,
πουλιά λαβωμένα χωρίς ουρανό!
