O Γουές Άντερσον έχει υπαρξιακές ανησυχίες στο παστέλ sci-fi του, Asteroid City 

Για τον Γουές Άντερσον, το σινεμά ήταν πάντα μια μαγική, ανεξάντλητη πηγή ιστοριών, τις οποίες αφηγείται με το χαρακτηριστικό πλέον στυλ του προσπαθώντας να φτάσει σε μια Μεγάλη Αλήθεια που να ικανοποιεί την προσωπική του μυθολογία. Αυτή η προσπάθεια ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη όσο στο Asteroid City, την 11η ταινία του που διαγωνίζεται στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και που τον βρίσκει σε πειραματική διάθεση, πάντα όμως οριοθετημένη μέσα στο αυστηρό αισθητικό πλαίσιο που δεν σταματάει ποτέ να τελειοποιεί. Από αυτή την άποψη, το Asteroid City είναι ένας θρίαμβος: μια παστέλ ρετρο-φουτουριστική μινιατούρα της 50s Americana, γεμάτη οπτικά γκαγκ, σχεδόν φυλακισμένη μέσα στην απόλυτη συμμετρία της, με αναφορές από τα Looney Tunes ως το Oι Αρειανοί Επιτίθενται του Τιμ Μπάρτον, με μια πινελιά Welcome To Night Vale (αν πρέπει να γίνουμε πολύ niche και συγκεκριμένοι).

Η μετα-κειμενικότητα είναι η καλύτερη φίλη του Άντερσον, και σε αυτήν εδώ την αφηγηματική μπαμπούσκα (που περιγράφει ο Μπράιαν Κράνστον) παρακολουθούμε την απόπειρα ενός γκέι συγγραφέα (Έντουαρντ Νόρτον) να ανεβάσει ένα έργο με τίτλο Asteroid City με τον ανήσυχο θίασό του, που αποτελείται, μεταξύ άλλων, από μια ηθοποιό που υποδύεται μια σταρ τύπου Μέριλιν Μονρόε (Σκάρλετ Τζοχάνσον) και το συμπρωταγωνιστή της που παίζει έναν πολεμικό φωτορεπόρτερ (Τζέισον Σουάρτσμαν σε τέλεια φόρμα), ο οποίος στο έργο πασχίζει με την αποκάλυψη του θανάτου της συζύγου του (Μάργκο Ρόμπι) στα 4 παιδιά τους. Ο Τομ Χανκς κάνει τον πεθερό του, η Μάγια Χοκ είναι μια δασκάλα, η Τίλντα Σουίντον μια αλαφιασμένη αστρονόμος, ο Στιβ Καρέλ ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου – αυτοί και πολλοί άλλοι ιδιαίτεροι χαρακτήρες καταφτάνουν στην ερημική πόλη του τίτλου για να συμμετάσχουν σε ένα πρόγραμμα διαστημικής παρατήρησης και εξερεύνησης. Όταν διακόπτονται από έναν εξωγήινο κλέφτη, η κυβέρνηση τους εξαναγκάζει σε lockdown, το οποίο τους φέρνει αντιμέτωπους με διάφορες υπαρξιακές απορίες από μικρά παιδιά, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς.

Μετά το ασφυκτικό φιάσκο του The French Dispatch, το Asteroid City αποτελεί μια ευχάριστη επιστροφή στο πιο προσωπικό σινεμά που καθιέρωσε τον Άντερσον, και μάλιστα με την προσθήκη καινούργιων θεματικών ιχνών. Όμως, παρά τις αισθητικές απολαύσεις του και το καλοκουρδισμένο καστ των συνηθισμένων συνεργατών του αλλά και μερικών νέων, άψογα αφομοιωμένων αφίξεων όπως ο Χανκς και ο Καρέλ, το Asteroid City δεν μοιάζει με ολοκληρωμένη ταινία, με τις βινιέτες της να σταματούν στο κατώφλι της μελαγχολίας και τον Άντερσον να ψάχνει τις σκέψεις του για τη δημιουργία της τέχνης (και ενδεχομένως την παύση της τα τελευταία πανδημικά χρόνια) μέσα σε props όπως ένα αυτόματο μηχάνημα που δίνει γλυκά και οικόπεδα και μια αερογέφυρα που δεν βγάζει πουθενά. Ο σκηνοθέτης, επίσης, παλεύει με το συναίσθημα της θλίψης, αλλά με τρόπο αόριστο, με αποκορύφωμα μια πανέμορφη τελική ασπρόμαυρη σκηνή που μπορείς μόνο να θαυμάσεις από απόσταση.