Οι επονομαζόμενες οικογένειες «ουράνιο τόξο», Regenbogenfamilien στη γερμανική ορολογία και LGBT families διεθνώς, είναι οικογένειες που εν πολλοίς αποτελούνται είτε από δύο άτομα του ιδίου φύλου, είτε από ένα άτομο gay ή λεσβία που ανατρέφει ένα παιδί. Αυτός ο ορισμός αν και αρκετά ελλιπής δεδομένου ότι οι συνδυασμοί και οι τύποι οικογένειας μπορεί να είναι πολλοί περισσότεροι και να ποικίλουν, δίνει κάποια αδρά χαρακτηριστικά για το τι εννοούμε με τον όρο “rainbow families”.
Και ενώ η πλειονότητα των ανθρώπων ίσως τάσσεται πλέον υπέρ της-νομικής- αναγνώρισης των ομόφυλων σχέσεων, όταν αναδύεται το ζήτημα της υιοθεσίας ή της ανατροφής παιδιών από αυτά τα ομόφυλα ζευγάρια, η συντριπτική πλειοψηφία διστάζει να τεθεί υπέρ, κρατάει επιφυλάξεις (στην καλύτερη περίπτωση) ενώ συνήθως επιστρατεύεται το επιχείρημα «αυτοί ας κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά τα παιδιά είναι άλλη υπόθεση. Είναι εγωιστικό επειδή θέλουν να γίνουν γονείς να μεγαλώνουν αυτά σε… ανώμαλες συνθήκες». Πέραν του ότι αυτό το επιχείρημα είναι άκρως προσβλητικό για τους ομοφυλόφιλους, δεδομένου ότι ουσιαστικά θεωρούνται από όλους τους άλλους «φυσιολογικούς» ως αναγκαίο κακό, όμως ακόμα κι έτσι είναι άνθρωποι και πρέπει να χουν δικαίωμα εξασφάλισης των «ανώμαλων» σχέσεών τους και των ιδιαίτερων επιλογών τους, λογίζονται εκ προοιμίου ανίκανοι ή και επικίνδυνοι στο να μεγαλώσουν παιδιά.
Από πού προκύπτει όμως αλήθεια αυτό;
Tι είναι αυτό που πραγματικά μας φοβίζει μέσα από την παγιωμένη θέση ότι κατάλληλους γονείς μπορεί να αποτελέσει μόνον ο συνδυασμός: ένας άνδρας και μία γυναίκα; Ποια τραύματα μπορεί να προκληθούν στα παιδιά; Και ποια «κανονικότητα» εγγυάται μια ετερόφυλη οικογένεια;
Οι πιο πολλοί άνθρωποι που ρωτούνται σε ανάλογες συζητήσεις επικαλούνται κατά βάση το φυσιοκρατικό επιχείρημα. Σύμφωνα με το οποίο η φύση υποδηλώνει ποιοί μπορούν-και πρέπει-να γίνουν γονείς, αφού την ικανότητα αναπαραγωγής την παραχωρεί σε έναν άντρα και μία γυναίκα, μέσω της συνουσίας. Το επιχείρημα βέβαια αυτό παραβλέπει ουσιωδώς ότι πολλοί άνθρωποι δε μπορούν να τεκνοποιήσουν και εκεί έρχεται η επιστήμη μέσω της τεχνητής αναπαραγωγής και της παρένθετης μητρότητας να διορθώσει τα λάθη της φύσης. Σ’αυτή την περίπτωση όμως δεν ψέγεται το «μη φυσικό». Επίσης, αυτές οι θέσεις πολλές φορές συγχέουν την βιολογική ικανότητα με τη γονεϊκή ιδιότητα. Το να μπορεί κάποιος να τεκνοποιήσει δε συνεπάγεται ότι είναι και ικανός γονιός. Άπειρες οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ή εγκατάλειψης ανήλικων τεκνων. Όπως επίσης, ότι γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί -όχι μόνον αυτός που το φέρνει στον κόσμο.
Και όλες οι παραπάνω περιπτώσεις αναγνωρίζονται, είναι αποδεκτές και ρυθμίζονται στο νόμο. Και ειδικά ως προς το θέμα της παρένθετης μητρότητας, μητέρα θεωρείται κατά το 1464 κατά τεκμήριο η γυναίκα που θα μεγαλώσει το παιδι -όχι εκείνη που θα το γεννήσει.
Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι το «πρόβλημα» δεν είναι στο «φυσικό» του πράγματος, αλλά στο ότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν σε μια οικογένεια ομοφυλόφιλων. Το δεύτερο λοιπόν βασικό επιχείρημα που τίθεται είναι τα πρότυπα. Σε συνδυασμό βέβαια με την ομαλή ψυχοσυναισθηματική διαμόρφωση των παιδιών. Σε κάθε περίπτωση, μεγάλο ρόλο στο ζήτημα διαδραματίζει η εικόνα. Οι πιο πολλοί δε δέχονται το να υπάρχουν ομόφυλες οικογένειες επειδή δεν έχουν εξοικειωθεί με την εικόνα μιας τέτοιας μορφής οικογένειας.
Κατ’αρχάς, ως προς τα πρότυπα, οι γονείς είναι παράγοντες στη διαμόρφωση του φύλου, όμως δεν είναι οι μοναδικοί. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά ομόφυλων σχέσεων δεν τείνουν να έχουν μπερδεμένο το κοινωνικό τους φύλο, ούτε ότι εξ αυτού του λόγου παρουσιάζουν ψυχική αστάθεια, κατάθλιψη, βίαιη συμπεριφορά κ.α. Την άποψη επίσης ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε πιο ομαλές συνθήκες υποστηρίζουν οι Ellen Perrin, Benjamin Siegel απο το American Academy of Pediatrics, σε αναφορά τους με τίτλο “Promoting the Well-Being of Children Whose Parents Are Gay or Lesbian”. Αντίστοιχη έρευνα δημοσιεύτηκε στο dailymail news με θέμα “Gay parents have ‘healthier and less argumentative Children”. Παράλληλα, η διεθνής βιβλιογραφία βρίθει μελετών που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά lgbt οικογενειών δείχνουν μεγαλύτερη εξοικείωση και ανοχή στη διαφορετικότητα, είναι πιο κοινωνικά και δεδομένου ότι δεν προκύπτουν τυχαία. Πράγματι οι γονείς που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία το σκέφτονται και το θέλουν πάρα πολύ προκειμένου να γίνουν γονείς και ως εκ τούτου,τα παιδιά τους είναι δέκτες μεγάλων αποθεμάτων αγάπης και φροντίδας.
Εκείνο ίσως που μπορεί να σχετιστεί με τα παιδιά lgbt οικογενειών και δυσκολίας ένταξης στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, είναι η αντίδραση από μέρους τους που μπορεί να προκληθεί εξαιτίας του αποκλεισμού τους από το κοινωνικό σύνολο ή η άμυνά τους σε ενδεχόμενο bullying. Το bullying ομως το υφίστανται ούτως ή άλλως πάρα πολλά παιδιά και για διάφορους λόγους άσχετους με τα ίδια. Και ούτε αποτελεί επιλογή το να μην κάνει κάποιος παιδί για να μην το εκθέσει στον έτσι κι αλλιώς υπαρκτό ρατσισμό.
Όποιος το να είναι κάποιος gay δεν αποτελεί το μοναδικό ή το πιο σημαντικό ίδιον της προσωπικότητάς του, έτσι και ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι το βασικότερο διακύβευμα στην ανατροφή ενός παιδιού. Προφανώς κανείς δεν υποστηρίζει-τουλάχιστον όχι η γράφουσα- ότι η σεξουαλικότητα είναι υποδεέστερη των υπολοίπων χαρακτηριστικών. Το να αποτελεί όμως πρόβλημα, είναι παθογένεια της κοινωνίας. Όχι του ατόμου που τη φέρει.
–> Στην επόμενη σελίδα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με μέλη της ΜΚΟ «Oικογένειες Oυράνιο Tόξο».
