Και για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Το θέμα δεν είναι αν μιλάει καθημερινά ή όχι -μέσω μέντιουμ- με το πεθαμένο και προφανώς αγαπημένο σκυλάκι του – δικαίωμα του. Aλλά ότι αυτό του απαντάει και τον βοηθά και στην επίλυση σοβαρών πολιτικών θεμάτων. Ό,τι κάνει δηλαδή και η αδερφή του -την οποία αποκαλεί Αφεντικό- όταν του ρίχνει τα ταρώ και του προτείνει λύσεις που μέχρι πρότινος αγνοούσε. Λύσεις που, αν κρίνουμε από την ομαδική παράκρουση που έπιασε προχτες τους Αργεντίνους, είχαν αποτέλεσμα. Και μάλιστα ανέλπιστο και θορυβώδες.
Σε τι είδους και μεγέθους απελπισία πρέπει να βρίσκεται μια κοινωνία, που έχει δεινοπαθήσει και ματώσει μάλιστα στο παρελθόν από αιμοσταγείς δικτάτορες, για να τοποθετήσει ψηλά στην εξουσία μια τέτοια περίπτωση ακροδεξιού ριζοσπαστισμού; Το 55,6 % του λαού της Αργεντινής αποφάσισε πολύ μεγάλη. Ιδιαιτέρως μεγάλη. Αλλιώς δεν εξηγείται. Η μεσαία τάξη κάνει συχνά τα θαύματα της, γνωστό τοις πάσι και από τα δικά μας, κρατιέται όμως από κάπου, έστω και αν αυτά είναι καλάμια που τα φυσά ο άνεμος. Στην περίπτωση του φίλτατου Χαβιέρ όμως, είπε να αφεθεί, να ξεχάσει κάθε πιθανή ασφάλεια και να ξεπεράσει κάθε πλευρά του εαυτού της. Μπράβο, όχι, μπράβο και πολλά φελισιτασιόν επίσης!
Θα έλεγε βεβαίως κάποιος πως όλοι οι ψηφοφόροι είχαν προειδοποιηθεί. Όχι μόνο από τις χαρούμενες ποικίλες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις του μέσα στα χρόνια- στις οποίες δεν ξεχνούσε να φωνάσκει και να χορεύει εντόνως ή αυτές με τα αλυσοπρίονα στους δρόμους για να τονίσει πώς θα «μπει» στην οικονομία, αλλά και από την κυκλοφορία ενός βιβλίου στο οποίο «θεωρητικά» είχε συνεισφέρει και ο ίδιος.
Η αυτοβιογραφία με τον εύλογο τίτλο «El Loco» («Ο τρελός») πραγματοποιήθηκε μέσα από την συνεργασία του με τον δημοσιογράφο Juan Luis Gonzalez που κράτησε ένα ολόκληρο χρόνο. Όταν ήρθε όμως η ώρα της κυκλοφορίας της, αυτός έσπευσε να την απαρνηθεί. Το El Loco χαρακτηρίστηκε ως μια «συναρπαστική δημόσια και ιδιωτική βιογραφία του απροσδόκητου φαινομένου της πολιτικής της Αργεντινής. Όπως κι η ακτινογραφία μιας τρομοκρατημένης, μοναχικής και συντετριμμένης κοινωνίας της οποίας ο Χαβιέ Μιλέι είναι, αναπόφευκτα, ο πιο θορυβώδης χαρακτήρας της». Και μετά τοποθετήθηκε στο ράφι. Όπως έδειξαν και τα αποτελέσματα.
Ο αυτοαποκαλούμενος «αναρχοκαπιταλιστής» και δεσμευόμενος να ανακόψει την οικονομική παρακμή δεκαετιών σε μια χώρα που ξεσπά από τριψήφιο πληθωρισμό, Μιλέι ,έπεισε το μεγαλύτερο κομμάτι της Αργεντίνικης κοινωνίας πως μπορεί να τα καταφέρει και έγινε σύγχρονη ιστορία. Κι ας τη συνοδεύουν, ως βασικοί επιθετικοί προσδιορισμοί, λέξεις που φωνάζουν αμφισβήτηση.
Οι «παράξενες» πληροφορίες γι’ αυτόν που διασχίζουν τον Ατλαντικό είναι το λιγότερο σθεναρά κινηματογραφικές. Θα μπορούσαν να είναι κομμάτια μιας σειράς στο Netflix που θα ξεχωρίζει για το μαύρο χιούμορ της: Πέρα από το να συμβουλεύεται τακτικά τον νεκρό Κόναν, ο Μιλέι δεν έχει ξεχάσει και να τον κλωνοποιεί όποτε του κάνει κέφι – έχει φτάσει τον αριθμό τέσσερα, αλλά it s ok στον ίδιο αριθμό έχει φτάσει αν δεν με γελάει η μνήμη μου και η Μπάρμπαρα Στρείζαντ με τα δικά της. Μιλάει με το υπερπέραν – τον βοηθά η αδερφή του, τι είπαμε. Ισχυρίζεται πως έχει δει τρεις φορές – σαν όραμα- την ανάσταση του Χριστού. Έχει άμεση επαφή με τον αριθμό «ένα» δηλαδή τον Θεό, ο οποίος είναι και αυτός που του έδωσε την «αποστολή» να γίνει πρόεδρος – ναι το είπαμε κι αυτό.
Μια «αποστολή» που κρύβει όμως ένα σωρό όμορφες εκπλήξεις, καθώς οι αλλοπρόσαλλες θέσεις του θυμίζουν περισσότερο βιβλίο της Margaret Atwood που δεν έχει τολμήσει ακόμη να εκδοθεί, παρά μια απλοϊκή πολιτική φαρσοκωμωδία κάποιας πλατφόρμας που μόλις ανακάλυψε το νέο μεγάλο της χαρτί στην επιτυχία. Ο Χαβιέρ Μιλέι είναι υπέρ του shock therapy στην οικονομία, της υιοθέτησης του αμερικανικού δολαρίου αντί του πέσο και της κατάργησης της Κεντρικής Τράπεζας για να εξαλείψει τον «καρκίνο του πληθωρισμού», της νομιμοποίησης της πώλησης παιδιών «για να έχουν όλα μια οικογένεια» και της εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων «για προστασία της αμοιβής των δοτών», της κατάργησης των υπουργείων Περιβάλλοντος, Συγκοινωνιών και Κοινωνικής Ανάπτυξης και Ασφάλισης, την συγχώνευση των Υγείας, Απασχόλησης και Παιδείας σε ένα, αυτό του Ανθρώπινου Κεφαλαίου και βεβαίως-βεβαίως στέκεται περήφανα κατά του δικαιώματος στην άμβλωση.
Και κάπως έτσι, ακόμη και τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε από ευτυχία και να θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές της εκλογής Τραμπ.
Οι πρώτες εκτιμήσεις μιλούσαν για μονόδρομη επιλογή υπέρ του, ειδικά απέναντι στον εν ενεργεία υπουργό οικονομικών, Sergio Massa, με το μεγαλύτερο δείχτη φτωχοποίησης των τελευταίων χρόνων στην νοτιότερη πλευρά της Λατινικής Αμερικής. Το οποίο και επετεύχθη. Μένει πλέον να αποδειχθεί ξεκάθαρα αν πέρα από μονόδρομη είναι και αυτοκτονική.
