30. The World Is Yours στην Ομόνοια. Η αισθητική με τα πολύχρωμα νέον επιστρέφει. H Times Square βρήκε αντίπαλο.
31. Αλεξάνδρα Τσιπνή- Κολαζά, φοιτήτρια θεατρολογίας: Θα έπρεπε ο Δήμος να εμπλουτιστεί με Τέχνη. Μείωση των εισιτηρίων στα θέατρα, περισσότεροι εκθεσιακοί χώροι και εκθέσεις καλλιτεχνών σε ανεκμετάλλευτους χώρους, δωρεάν προς το κοινό. Να δοθεί προτεραιότητα στις Τέχνες γιατί σε μία χώρα που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην κρίση –τόσο οικονομική όσο και αξιών- όπου οι νέοι αποθαρρύνονται από την ελπίδα-, η «αναγέννησή» μας είναι αναγκαία και σε πνευματικό επίπεδο.
32. Κρήνες για τους διαβάτες. Ποτίστρες για τα φλαμίνγκο (βλ. σημείο 101).
33. Όχι άλλους κοντούς σηματοδότες. Τόνωση περίπου 1,5 μέτρου στη σιδερένια σωλήνα ώστε να μην μπορεί κανείς να κολλήσει τίποτα επάνω τους. Για υδραυλικούς στον Χρυσό Οδηγό.
34. Τεντονόπανα RGB (red/περτικαλί και green/blue) στα πρότυπα της Βαρκελώνης. Με νόμο. Όποιος δεν χρησιμοποιεί αυτά τα χρώματα στις τέντες πάει Κορυδαλλό.
35. Λίνα Ρόκου, δημοσιογράφος: Να μη γλιστράνε τα πεζοδρόμια. Τα πεζοδρόμια στο Παγκράτι γλιστράνε. Πολύ. Θα μου πεις δεν γλιστράνε μόνο εκεί. Γλιστράνε και στο Κερατσίνι. Δεκτόν. Εγώ όμως στο Παγκράτι μένω κι εδώ σαβουριάστηκα δύο φορές. Τη μία μάλιστα μάτωσαν τα γόνατά μου, εικόνα που είχα να δω από την έκτη δημοτικού. Τελικά δεν έχει πάντα πλάκα να νιώθει κανείς 12 χρονών.
Κάθε φορά που βλέπω ηλικιωμένους να περπατούν στα πεζοδρόμια του Παγκρατίου, σκέφτομαι το γνωστό ρητό. Αλλά δεν γελάω. Είναι ανάγκη να αλλάξουν τα φθαρμένα, βρώμικα πεζοδρόμια, ώστε η μετακίνηση σε δημόσιο χώρο να είναι μία εύκολη υπόθεση για όλους. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να δημιουργηθούν κι άλλες μπάρες, που δεν θα κλείνονται από μηχανάκια ή αυτοκίνητα. Δεν είμαστε όλοι αρτιμελείς και νέοι σε αυτή την πόλη. Ούτε είμαστε όλοι σε θέση να στριμωχνόμαστε ανάμεσα στα παρκαρισμένα για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αν δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό ας πλέξουμε ένα ζιπουνάκι, για τη νεραντζιά κάτω από το μπαλκόνι μας.
36. Γιώργος Κοβός, δημοσιογράφος: H Λύση για το Parking. Όποιος έχει αυτοκίνητο, ξέρει ότι δύσκολα θα βρει να παρκάρει μετά από μία συγκεκριμένη ώρα, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που σπάνια θα μετακινήσουν το αμάξι τους.
Η λύση είναι μία, και απορώ πώς δεν το σκεφτήκαμε ακόμα.
Πολύ εύκολα, χωρίς να συνεννοηθούμε με τον Δήμο ή με οποιαδήποτε άλλη αρχή, μπορούμε να επιλέξουμε από έναν συγκεκριμένο χώρο ο καθένας μας και να τον κάνουμε δικό μας.
Το πώς, είναι πολύ απλό: Αρκεί να έχουμε κάποιο παλιό μηχανάκι, μία-δύο παλιές καρέκλες ή κάνα δυο σιδερένια κολονάκια.
Το «μυστικό» είναι το εξής: Κάθε φορά που φεύγεις με το αμάξι σου, αφήνεις κάποιο από τα παραπάνω αντικείμενα στη θέση του, ώστε να μην μπορεί κάποιος άλλος να μπει.
Προσοχή! Αν χρησιμοποιούμε μηχανάκι, το βάζουμε παράλληλα με το πεζοδρόμιο για να καταλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο.
Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι τραβηγμένες από μία γειτονιά της Αθήνας, σε μια ακτίνα 50-60 μέτρων. Ήταν μεσημεράκι προς απόγευμα. Φανταστείτε τι γίνεται τις άλλες ώρες.
Το μπλε Volkswagen της φωτογραφίας είναι παρκαρισμένο ΠΑΝΤΑ στο ίδιο σημείο και ανήκει στον τύπο που έχει και το ψιλικατζίδικο που φαίνεται. Αν τύχει και το μετακινήσει, κάποιες φορές, βάζει κάποιο μηχανάκι στην θέση του και μετά ξαναπαρκάρει. Φυσικά, για να έχει χώρο μπροστά από το μαγαζί του, βάζει κι άλλα πράγματα. Τελικά, καταλήγει να κρατάει μόνιμα χώρο για τρία (χωρίς υπερβολές) αυτοκίνητα.
Αν τύχει να λείπει το αμάξι του και ζητήσεις να τραβήξουν το μηχανάκι για να παρκάρεις, σου λένε ότι περιμένουν φορτηγό να ξεφορτώσει. Φυσικά, αυτό το φορτηγό δεν έρχεται ποτέ.
Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι μετανάστες , οι οποίοι μαθαίνουν πάντα κάτι χρήσιμο από τους Έλληνες. Το μαύρο μηχανάκι, μπροστά από το μπεζ κτίριο, ανήκει σε έναν Πακιστανό, ο οποίος διατηρεί κατάστημα ακριβώς απέναντι. Όπως φαίνεται, το μηχανάκι «κρατάει» τον χώρο μέχρι να έρθει το αυτοκίνητό του.
Το άσπρο φορτηγάκι έχει σαν σύμμαχό του στο παρκάρισμα το σιδερένιο κολονάκι πίσω του, πάει (από μόνο του βέβαια, χωρίς ανθρώπινο χέρι) πιο μπροστά όταν το πρώτο φεύγει, ενώ πολλές φορές μπαίνει σφήνα και κάποια πλαστική καρέκλα.
Τελικά, σ’ αυτόν τον τόπο δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι το μεγάλο μας πρόβλημα είναι πως δεν ενδιαφερόμαστε για το «εμείς», αλλά μόνο για το «εγώ». Ακόμα και αν το υποψιαζόμαστε, δεν λέμε να εννοήσουμε ότι όλα ξεκινάνε από τα απλά, καθημερινά πράγματα, όπως το παρκάρισμα.
37. Ιφιγένεια Παρασκευά φοιτήτρια ΦΠΨ: Τα πεζοδρόμια στην πόλη είναι απαράδεκτα. Ουσιαστικά δεν υφίστανται. Συχνά αναγκαζόμαστε να περπατάμε στη μέση του δρόμου, είτε επειδή δεν υπάρχει ούτως ή άλλως αρκετός χώρος, είτε επειδή υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ας προνοήσουν έστω για τους πεζούς. Επιπλέον, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η αστυνομοκρατία δεν δημιουργεί απαραίτητα ασφάλεια. Αντίθετα, η ύπαρξη αστυνομικών σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο του κέντρου, περισσότερο προκαλεί ανασφάλεια παρά ηρεμία.
38. Νίκος Βατόπουλος, δημοσιογράφος: Χωρίς κεραίες και ταράτσες αλλά με στέγες και κήπους.
Η Αθήνα από ψηλά πονάει. Είτε τη κοιτά κανείς απλωμένη από το αεροπλάνο μία μέρα που πετά με καθαρή ατμόσφαιρα, είτε την αγναντεύει από τον Λυκαβηττό, την Ακρόπολη ή το ρετιρέ ενός φίλου, θα απλώσει τη ματιά του σε αυτό το παζλ κυβιστικών πλυσταριών, κεραιών, καπνοδόχων και καπνοσυλλεκτών, σε αυτή τη θάλασσα από άχρηστα δώματα, που σαν γκρίζες, τετράγωνες τούρτες στεφανώνουν τις ταράτσες. Η ταράτσα είναι από μόνη της μία ολόκληρη ιδεολογία, απλώνεται σαν μύκητας, έχει δύναμη γιατί ενώ δεν έχει συμπάθειες, κανείς δεν το εκφράζει. Η ταράτσα, η αθηναϊκή ταράτσα, που ψήνει τα διαμερίσματα κάθε καλοκαίρι σε συνεχή θερμοκρασία γκριλ, η ταράτσα με τα σεντόνια που ανεμίζουν, με τις χαλασμένες τέντες, τις σπασμένες καρέκλες, τα σκουριασμένα ποδήλατα, με αυτήν την ιδιαίτερη υγρασία άχρηστης μούχλας και την, επίσης, ιδιαίτερη ξηρασία αστικής στέπας, είναι ένα είδος προς αποφυγήν.
Υπάρχει η άποψη, όχι χωρίς βάση, ότι από τα νεκροταφεία, τα σούπερ μάρκετ και τα βιβλιοπωλεία, καταλαβαίνει κανείς μια χώρα. Μία άλλη άποψη λέει ότι από τον τρόπο που τελειώνουν τα κτίρια, από τη στέψη τους, τις απολήξεις τους και τη σχέση τους με τον ουρανό, καταλαβαίνει κανείς μια πόλη. Εύχομαι να μην ισχύει το δεύτερο, γιατί, αλήθεια, τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί για την Αθήνα;
Ένα κριτήριο πάντως για να κατανοήσει κανείς τις πόλεις είναι, το δίχως άλλο, η κορυφογραμμή τους, το skyline. Υπάρχουν κατηγορίες και κατηγορίες. Νέα Υόρκη και Πράγα: και οι δύο εκδοχές συναρπαστικές. Παραδόξως ή όχι και τόσο, αν απομονώσει κανείς πυκνοχτισμένα κομμάτια της Βαρκελώνης ή ακόμη και του Παρισιού, θα δει έναν αστικό χυλό, αλλά αυτός δεν γενικεύεται σε όλη την πόλη. Στην Αθήνα μας σώζουν οι λόφοι, που δημιουργούν το αναγκαίο ανάγλυφο, καθώς λείπουν οι τρούλοι, οι πύργοι και τα καμπαναριά ή έστω όσα υπάρχουν, χάνονται από τα κτίρια που τα περισφίγγουν. Δεν μου αρέσει η τουρκική νομοθεσία που υποχρεώνει τις κεραμοσκεπές (παρ’ ότι με αυτή τη μέθοδο γλύκανε η εμφάνιση πολλών άχαρων τουρκικών πόλεων), αλλά το άλλο άκρο, το ελληνικό είναι εξίσου απωθητικό.
Η Αθήνα θα μεταμορφωνόταν σε διάστημα τριών ετών:
-
Αν καθάριζε από άχρηστα αντικείμενα τα χιλιάδες τετραγωνικά που αποτελούν τις ταράτσες της.
-
Αν καθαιρούσε τις πολλαπλές κεραίες.
-
Αν προωθούσε τις πιο σύγχρονες κεραμοσκεπές.
-
Αν προωθούσε εναλλακτικές επιστρώσεις, όπως π.χ. με χαλκό ή μονωτικά υλικά.
-
Αν εισήγαγε και διέσπειρε την τεχνογνωσία για καλλιέργεια αστικών κήπων στις ταράτσες.
Η όψη της Αθήνας θα άλλαζε και το μικροκλίμα θα βελτιωνόταν δραστικά. Νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν αν θεσπίζονταν κίνητρα για την κάλυψη των ταρατσών. Θα γεννιόνταν νέες ανέλπιστες οπτικές φυγές προς την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό, τον Λόφο του Στρέφη, προς κάθε κατηφόρα, προς κάθε απέναντι κτίριο. Θα είχαμε μία νέα αίσθηση της πόλης, απαραίτητη όσο ποτέ.
39. Να καθιερωθεί ξενάγηση στα σχολεία (και όχι μόνο) στις περιοχές της Αθήνας που παρουσιάζουν αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Κυρίως να μάθει ο κόσμος για τις πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου. Κάπως έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε λίγο περισσότερο γούστο.
Εσωτερικό από την μπλε πολυκατοικία στα Εξάρχεια.
Στην επόμενη σελίδα: 10 ιδέες που κατατέθηκαν στο Reactivate Lab.
