Πρέπει ο Χιου Γκραντ του 1999, του Πορτομπέλο και των τεσσάρων εποχών να ανακηρυχθεί σε προστατευόμενο είδος;

Στα πλαίσια μιας εθελούσιας και κλειστής στο κοινό αναδρομικής έκθεσης, δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι έχω ζήσει ηρωικές στιγμές μέχρι τώρα, από αυτές που σε αναβαθμίζουν σε αδιαπραγμάτευτο πρωταγωνιστή της σκηνής. Στον προσωπικό μου τοίχο δεν κρέμονται μπαρόκ κορνίζες με στιγμιότυπα ανδρείας ή έστω επικών αποτυχιών.

Δεν έχω γεννήσει φυσιολογικά για να βλαστημώ από τον πόνο, δεν έχω χτυπήσει τατουάζ για να σφίγγω τα δόντια με αυτοσυγκράτηση, δεν έχω δοκιμάσει bungee jumping για να ουρλιάζω χωρίς αυτοσυγκράτηση ή καραόκε για να εκτελώ παραφωνίες με αυτοπεποίθηση. Ούτε έχω γκαζώσει αυθεντικά και αλήτικα στην Αττική Οδό, ούτε έχω πηδήξει αποφασιστικά από το πιο ψηλό επίπεδο του διάσημου βατήρα της Ρόδου, ούτε έχω αποκοιμηθεί καθιστή με το στόμα ανοιχτό σε κάποιο αεροδρόμιο χάνοντας την πτήση μου για κάπου, οπουδήποτε. Εντάξει, έχω χάσει μια φορά το αεροπλάνο γιατί μπερδεύτηκα με τη στρατιωτική ώρα και ένιωσα απαίσια.

Στον αντίποδα αυτής της κρίσης μετριοφροσύνης, μπορείς κανείς να εντοπίσει στο βιογραφικό μου πολλές εμφανίσεις δευτεραγωνίστριας σε φαντασιώδεις σκηνές του γούστου μου. Έχω υποδυθεί τον κομπάρσο προνομιακής μεταχείρισης, ακουμπώντας ξυστά τον αγκώνα της Μαντόνα σε όλα τα βίντεο κλιπ που χορεύει σε κλαμπ. Έχω φορέσει ολόσωμη φόρμα για να σκύψω με αγωνία πάνω από τον E.T. που δεν ανταποκρίνεται στην αγωγή και έχω υπογράψει συμφωνητικό τήρησης απορρήτου γιατί έχω κρυφακούσει τι είπε ο Μάρεϊ στο αυτί της Γιόχανσον στο Τόκυο.

Στο ανύπαρκτο βιογραφικό μου στο IMDb, η συμμετοχή μου στην εβδομαδιαία λαϊκή παράσταση της γειτονιάς μου καταλαμβάνει περίοπτη θέση. Κάθε Παρασκευή, οπλίζομαι με ένα μείγμα καθήκοντος και ονειροπόλησης για να υποδυθώ τον κομπάρσο του Χιου Γκραντ στην πολυπαιγμένη σκηνή με τις αλλαγές του χρόνου στο Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ. Τότε, το αθώο έτος 1999, το μονοπλάνο του Χιου, που διανύει φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι μέσα σε λίγα λεπτά με φόντο την υπαίθρια αγορά του Πορτομπέλο, έστεκε σαν αφηγηματική συμπύκνωση ενός ηλιακού έτους και ανακηρύχθηκε, δικαίως, σε ένδοξη κινηματογραφική στιγμή στο σύμπαν των ρομαντικών κομεντί.

Σήμερα, το αυθάδικο 2021, το μονοπλάνο αυτό μοιάζει δυσοίωνα προφητικό. Μέσα από το φίλτρο της μετωπιαίας σύγκρουσης με την κλιματική αλλαγή, μπορεί ένας Χιου Γκραντ να επιβιώσει αλώβητος από περιβαλλοντικά μιμίδια και να συνεχίσει να εκτίθεται σε αλλεπάλληλες καιρικές μεταπτώσεις ως το απόλυτο βρετανικό δείγμα ρομαντικού ήρωα σε στάδιο καθυστερημένης ενηλικίωσης; Μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να τον διακρίνω στον τυχαίο περαστικό της λαϊκής στο παραδίπλα στενό, πασπαλίζοντας την αψάδα της παστής ρέγκας με ποπ άχνη ζάχαρη; 

Ψηφίζω ναι. Ναι, γιατί κάθε Παρασκευή που σέρνω το καροτσάκι μου μέχρι τη λαϊκή, βρέξει χιονίσει, η ιδέα ότι συμμετέχω στο μονοπλάνο υψηλών προδιαγραφών ενός φαντασιακού σκηνοθέτη είναι ένα γερό αναλγητικό για την κακογραμμένη έκβαση της τελευταίας διετίας. Και ναι, γιατί ο Χιου υποδύθηκε πειστικά και με συγκινητική αθωότητα τον ρόλο του αδέξιου και άσημου εραστή στο έλεος της υπέρ διάσημης παρτενέρ του.

Ψηφίζω ναι και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί αυτά τα σκόρπια και φαινομενικά περιττά θραύσματα ποπ μυθοπλασίας, που στραφταλίζουν συνωμοτικά στο πέρασμα μας, είναι σαν τα πέταλα της πασχαλιάς που πιτσιλάνε τα πεζοδρόμια κάθε άνοιξη και κάνουν την πόλη να εξέχει από τα όρια της, να γίνεται πιο εξοχική, πιο εκτεθειμένη στη φύση, σαν ένα είδος που απειλείται από εξαφάνιση. Σαν τον Χιου του 1999.