εκατοντέσσερα

Τρεις ώρες πριν τα μεσάνυχτα και με όλες τις υποχρεώσεις όλου του κόσμου τελειωμένες για σχεδόν τρεις μέρες ακόμη και εκεί που πάω να κλείσω το κατάστημα και να ενεργοποιήσω με 100ψήφιο κωδικοποιημένο στίχο του Άμλετ μπαίνει μέσα εκμανής και δολοφονικός ένας κατάμαυρος ιαγουάρος με ροζ μαγιό, τατουάζ αντιλόπες και καμηλοπαρδάλεις και γκνου των Ιμαλαίων , κάτι ρακέτες και αντηλιακά και πέταγε φωτιές παντού, τα φωτοτυπικά είχαν αρπάξει σχεδόν αλλά ευτυχώς είναι από καλό πλαστικό, τα σχέδια και τα έγγραφα είχα φροντίσει να είναι άκαυστα από τότε που είχε μπουκάρει ένας θηριοδαμαστής-πελάτης και πήγε να τα κάψει όλα, τα γραφεία είναι από ξύλο ελιάς και όλοι ξέρουμε από τα τζάκια το χειμώνα ότι είναι βραδύκαυστος τύπος ξύλου, και τα κομπιούτερ απλά δεν μασάνε από φλόγες, και σκέφτηκα να αντιμετωπίσω το άγριο κτήνος με μια σοκολάτα Ιον που είχα στο ψυγείο, δύο μισοτελειωμένα φρέντο εσπρέσσο  με μαύρη ζάχαρη και ένα μεγάλο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό Υάς που μου είχε κάνει ντελίβερυ ο Σκλαβενίτης Λουτρακίου. Το ζωντανό έφαγε την σοκολάτα και ήπιε εσπρέσσο νυχτιάτικα και εκεί που έπινε νερό σχεδόν ευχαριστημένο το αιχμαλώτισα με μια απόχη και άρχισα να το δέρνω με μια σκούπα και εξημερώθηκε πλήρως. Παίξαμε λίγο σκάκι, ήπιαμε τους καφέδες και τον άφησα στο μαγαζί να κατασπαράξει διαρρήκτες και δυνητικούς εισβολείς. Ευτυχώς που βοηθάει η μαμά ζούγκλα μερικές φορές γιατί είχα ξεχάσει εντελώς το 100ψήφιο σονέτο και θα έπρεπε να γράψω κάποιο δικό μου, σαφώς υποδεέστερο αλλά καλύτερα κωδικοποιημένο λόγω μιας αθέλητης ασυναρτησίας που είναι αναπόφευκτη τα βράδια της Παρασκευής. Ελπίζω να μην βαρεθεί ο αίλουρος-φύλακας, σε κάθε περίπτωση του άφησα ένα τάμπλετ με Άνγκρυ Μπερντς, κάπως θα τσουλήσει.