φωτό: Αλέξανδρος Κατσής
Ήρθε πάλι η ώρα του (μετά από έναν χρόνο που μας έλειψε). Το Up Festival είναι εδώ, σημαίνοντας έναρξη των διακοπών για το κρίσιμο πλήθος του Αυγούστου και σχεδόν λήξη της θερινής συναυλιακής σεζόν (αν και φέτος έχουμε 1-2 dates ακόμα εντός άστεως) μεταφέροντας το κοινό τους στα νησιά. Στις Μικρές Κυκλάδες, για την ακρίβεια. Και φέτος, αλλαγή, στην αγαπημένη μας Αμοργό που αντικαθιστά το εξίσου αγαπημένο μας Κουφονήσι. Ως Λατέρνατιβ τους ψήσαμε το καλοκαίρι του 2013 ότι κάνουμε καλή τελετή λήξης και πλέον μας βάζουν να κλείνουμε το τουρνουά φεστιβάλ με το dj set στο closing party, ποντάροντας σε μια ασυνάρτητη εναλλαγή κομματιών με εγγυημένο κέφι. Αυτοί είναι 20 λόγοι για τους οποίους ανυπομονούμε να ξαναβρεθούμε με αυτούς που γεμίζουν «την άδεια παραλία»…
Γιατί το Up είναι αυτό που ξεκίνησε τη φάση με τα φεστιβάλ στα νησιά, σε ποιο εναλλακτικά μέρη. Και χωρίς τον Μάλαμα και τον Ιωαννίδη στο line up.
Γιατί έχει ελεύθερη είσοδο. Και όχι μόνο ελεύθερη είσοδο αλλά και αξιοζήλευτο line up για τα δεδομένα οποιουδήποτε φεστιβάλ γίνεται μακριά από την Αθήνα.
Γιατί είναι ωραίοι οι άνθρωποι που το στήνουν. Και περνάνε καλά με αυτό και όπως λέει το κλισέ, «αυτό βγαίνει και στο φεστιβάλ».
Γιατί φέτος γίνεται στην Αμοργό και αν δεν το ξέρατε, η Αμοργός έχει ίσως την πιο ωραία Χώρα σε όλες τις Κυκλάδες.
Η ιδέα πίσω από το φεστιβάλ ήταν γιατί κάτι τρελοί ήθελαν να δούνε τον Παυλίδη να παίζει ζωντανά στο Πορί στο Κουφονήσι. Το καταπληκτικό είναι όμως ότι ο Παυλίδης είναι μεγάλος θαμώνας Αμοργού. Οπότε, γιατί φέτος ο Παυλίδης θα τα δώσει όλα στην έδρα του.
Γιατί θα έχει πολύ ενδιαφέρον που φέτος ο Larry Gus, ο Boy και οι Gioumourtzina θα παίξουν στη σειρά και με φόντο τη θάλασσα.
Γιατί είναι έντονη, έκδηλη και μεγάλη η αγωνία για το πως θα καταφέρει να εξευμενίσει ο Φοίβος Δεληβοριάς τα πάθη που θ’ ανάψουν οι Vodka Juniors.
Γιατί οι διοργανωτές επιτρέπουν τρία αντικείμενα στο φεστιβάλ: «Πετσέτα Θαλάσσης, μια μπλούζα σούπερμαν και eyeliner».
Γιατί για τρεις μέρες έχει κανείς την ευκαιρία να ‘ναι ανάμεσα σε ωραία κορίτσια, γεροδεμένα αγόρια, μουσικούς, τραγουδιστές, λοιπές υπέροχες παρουσίες, να είναι μεθυσμένος και να μη θυμάται τίποτα μετά.
Γιατί επιτέλους θα βάλω αυτό το τραγούδι και θα γίνει χαμουλινάκος.
https://www.youtube.com/watch?v=I1D3WtgOfIU
Γιατί είναι το μοναδικό φεστιβάλ που δε με αγχώνει στο πρόγραμμα να δω το ένα ή το άλλο γκρουπ. Κάνεις μια βουτιά, ακούς λίγο από τα πρώτα γκρουπ, κάνεις άλλη μία, πας στις συναυλίες με το μαγιό, η απόσταση μεταξύ καλλιτεχνών-κοινού-παρατρεχάμενων (εμάς δηλαδή) είναι μηδενική. Γενικά χαλαρά.
Γιατί έκανε την αρχή κι έδειξε το δρόμο να γίνουν κι άλλα φεστιβάλ στα νησιά βλ. Saristra, κάτι που αν ζούσαμε σε ομαλές συνθήκες θα μπορούσε να είναι μια σοβαρή εναλλακτική μετάκλησης και διεθνών ονομάτων.
Γιατί, αρχής γενομένης από το 2013, που ήταν να βάλουμε μουσική μετά από αυτόν αλλα τελικα αυτός έπαιξε 4 ώρες κι εμείς μετατεθήκαμε για τη μέρα των Xaxakes που ο Νάστας έπαιξε σχεδόν κάθε τραγούδι 2 φορές, ως Λατέρνατιβ έχουμε εξελιχθεί σε άτυπο καλοκαιρινό σαπόρτ του Παύλου Παυλίδη. Από το Κουφονησι ως την Κυπαρισσία. Έχει και τα καλά του.
Γιατί εκείνη τη χρονιά, μετά από πολλά χρόνια, άκουσα ξανά το «Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι». Και συνέβη αυτό που λέει ο πρόλογος αυτής της συνέντευξης με έναν από τους «Αγίους της 90s εφηβείας μας».
Γιατί μπορεί κανείς να χορέψει psychedelic vals με τον Παντελή Δημητριάδη των Κόρε. Ύδρο. Σχεδόν χωρίς να έχουν ανταλλάξει μισή κουβέντα στη ζωή τους προηγουμένως.
φωτό: Noni Nezi
Γιατί εγώ (που είμαι ο στριμμένος του ντουέτου) παίζω με μεγάλη μου χαρά κάθε φορά στο closing το «Μη Μου Μιλάς Για Καλοκαίρια» της Σοφίας Αρβανίτη προς τιμήν κι αφιέρωσην του αχαϊκού θρύλου που ακούει στο όνομα Χρήστος Σωτηρόπουλος.
Γιατί το Up Festival είναι ένα φεστιβάλ που στο τέλος οι διοργανωτές του μοιράζουν τις μπίρες που έχουν περισσέψει στο κοινό. Προκαλώντας την οργή των ηχοληπτών γιατί όλα αυτά γίνονται εις βάρος ηχείων, καλωδίων κτλ.
…και φτιάχνοντας εικόνες σαν κι αυτή.
Γιατί, δεν μπορεί, θα έχει και η Αμοργός ελληνάδικο (όπως είχε το Κουφονήσι). Εκεί να δείτε κέφι η «εναλλακτική σκηνή».
Γιατί όποιος έχει κάνει τη διαδρομη Αιγιάλη – Χώρα με χρέπι Typhoon να πηγαίνει πέρα δώθε από τους αέρηδες, όποιος έχει κάτσει στα βράχια της Αγίας Άννας ένα ολόκληρο απόγευμα χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, όποιος έχει μαζέψει τις cash cards της παρέας για να πάει με το ΚΤΕΛ στη χώρα να βγάλει λεφτά επειδή δε λειτουργεί το κάτω ΑΤΜ, όποιος έχει πιει ελληνικό καφέ με τον λευκοντυμένο «Ιησού» στο κάμπινγκ, όποιος έχει ουρλιάξει το «Παυσίπονο» στο Que και όποιος έχει ακούσει ξανά τα ίδια και τα ίδια ανέκδοτα από τους γέρους στα Θολάρια… απλά ξαναγυρίζει.
