Η φωτογραφική ματιά του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη είναι τουλάχιστον συναρπαστική

«Μία συναρπαστική ακροβασία ανάμεσα στον κόσμο του πραγματικού και του φαντασιακού», που ξεκινά την Τετάρτη 6 Μαρτίου στις 19:00 και θα κρατήσει ως τις 10 Απριλίου, μας φέρνει κοντά στα «τοπία» του φωτογράφου Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, ο οποίος «μέσα από τη μαγεία των εικόνων του αποδεικνύει ότι ο φωτογραφικός φακός, όταν βρεθεί στα κατάλληλα χέρια, μπορεί να αποτυπώσει όχι μόνο όσα φαίνονται, αλλά και την αθέατη, μεταφυσική πλευρά των πραγμάτων».

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης έχει ξεχωρίσει για τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει και αναδεικνύει τις αφηρημένες φόρμες και μορφές. Η πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «RAW» πραγματοποιήθηκε το 2017 στην Αθήνα και έκτοτε έργα του έχουν φιλοξενηθεί σε σημαντικούς χώρους εντός και εκτός Ελλάδας: στο Συνεδριακό Κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς στη Θεσσαλονίκη, στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, στην Artzone42 Gallery, στην Γκαλερί του Νότου Καψιώτης, στο Ρομάντσο στην Αθήνα και στη Venus Art Gallery στη Μύκονο, Estacao Expo στην Πορτογαλία, the SwissArt Expo και Urbanside Gallery στη Ζυρίχη, Tana Art Space στη Βενετία, Boomer Gallery στο Λονδίνο, the Art Number 23 UK Gallery, Wynwood Art Hotspot στο Μαϊάμι, the Nolita Artspace στη Νέα Υόρκη, κ.ά.

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης – Angels In The Early Evening

Έχει συνεργαστεί με την UNESCO, στο πλαίσιο εικαστικής δράσης το 2019-20, έχει συμμετάσχει στα Southern Balkan Photo Festivals, έχει συνεργαστεί με την εταιρεία ειδησεογραφικών υπηρεσιών Jacasseur, το περιοδικό The Black Rabbit στη Νέα Υόρκη ως contributing creative director, το Somewhere Magazine, και έχει διακριθεί στα 5th 35Awards International Photo Awards. Δουλειά του έχει δημοσιευθεί σε περιοδικά και βιβλία παγκοσμίως, όπως VANITY FAIR UK, Artist Talk Magazine London, No Name Collective London, Docu Magazine, Artist Close Up, Bruxelles Art View, The Black Rabbit, κ.ά.

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης – Red Alert

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης – Industrial Needs

Επτά ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις

Αλέξανδρε, πώς ξεκίνησαν όλα; Η πρώτη μου επαφή με την εικαστική φωτογραφία ήταν τα εξώφυλλα των δίσκων της 4AD, το περιοδικό PHOTO που ήταν συνδρομητής κάποιος στην πολυκατοικία στα Εξάρχεια που μεγάλωσα, και το άνοιγα κρυφά στο θυρωρείο, και ένα βιβλίο για τον Richard Avedon που βρήκα στην τότε δανειστική βιβλιοθήκη. Κάπως έτσι βρεθήκαμε στον σκοτεινό θάλαμο εγώ και η φαντασία μου, που οργίαζε.

Θυμάσαι αυτή τη στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φωτογραφία και είπες ναι, αυτό είναι; Θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή. Είναι αρκετά χρόνια μετά, οδηγώ, κοιτάζω έξω και βλέπω εικόνες σε κάδρα, σαν να έβλεπα τον κόσμο απ‘ την αρχή.

Ποια είναι η θεματολογία της έκθεσης, τι θέλεις να επικοινωνήσεις μέσα από αυτή; Κάθε εικόνα αποτελεί ένα αυτόνομο σύμπαν και αφηγείται μια ιστορία που μπορεί να εμπεριέχει πολλές αναγνώσεις. Αυτό που θέλω είναι να μην περιορίζεται ο θεατής στην ωμή απεικόνιση αλλά να ταξιδεύει πέρα από τον χώρο και το χρόνο του φωτογραφικού πλαισίου.

 

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alexandros Emmanouilidis (@alex__emmanouilidis)

Ποιο είδος φωτογραφίας σε ελκύει περισσότερο και γιατί; Με ελκύει η φωτογραφία που μπορεί να πει μια ιστορία και να περάσει ένα μήνυμα στον θεατή, ανεξάρτητα από το είδος. Αισθητικά θα έλεγα η ασπρόμαυρη!

Δουλειά σου έχει δημοσιευθεί σε περιοδικά και βιβλία παγκοσμίως. Πώς σπάει ένας Έλληνας καλλιτέχνης αυτό το φράγμα; Δεν είναι ακατόρθωτο να περάσει κάποιος τα σύνορα με τη δουλειά του, ούτε βεβαίως και εύκολο. Αν κάποιος έχει βρει την ταυτότητα του και έχει κάτι να πει, μπορεί να κάνει σοβαρές κινήσεις προς τα έξω και να καταλάβει αν αυτό που κάνει μπορεί να αφορά μια μεγαλύτερη αγορά. Σίγουρα απαιτείται προσοχή στις συνεργασίες και πρέπει αυτό που κάνεις να αποδίδει.

Πόσο βοηθούν τα social στην διάδοση των έργων; Αν έχεις ήδη μια γερή βάση βοηθούν, η πραγματική ζωή όμως είναι έξω.

Υπάρχουν κάποιοι άλλοι φωτογράφοι που αγαπάς; Αγαπώ πολλούς, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα. Η τελευταία έκθεση που με ενθουσίασε ήταν ενός καλλιτέχνη με την ευρύτερη έννοια, του Οlafur Eliasson.

Killing Time In Milan