O Γιώργος για τη Σοφία: Με τη Σοφία γνωριστήκαμε σε μία παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου, στην οποία είχε επιμεληθεί την κίνηση. Άρχισα να παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τις δουλειές της με το Patari Project, μάλιστα μία παράσταση την είδα τέσσερις φορές!
Πριν δυο χρόνια, με μεγάλη συστολή, μοιράστηκα μαζί της υλικό που είχα για πάρα πολλά χρόνια στο μυαλό μου και την ρώτησα πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει παράσταση.
Έκτοτε συναντιόμασταν αραιά, παράλληλα με τις δουλειές και τη ζωή μας. Η Σοφία σκέφτηκε την ιδέα ότι όλοι αυτοί οι ήρωες, για τους οποίους εγώ της μιλούσα, θα μπορούσαν να είναι μαζί και χώρια- μαζί και μόνοι σε μια πολυκατοικία..και ετσι ξεκίνησαν όλα. Το άυλο έγινε ξαφνικά πραγματικό και το όνειρο μου έγινε χειροπιαστό.
Ψάξαμε τίτλους, μας ήρθαν ιδέες πολλές. Μια μέρα που συναντήθηκα με κάποιους φίλους, η Σεσίλ Μικρούτσικου, η «νονά» της παράστασης, πρότεινε να ονομάσουμε την παράσταση «Mute».
Η πρόβα με εξουθενώνει σωματικά. Τον πρώτο καιρό μου «έκαιγε» και τον εγκέφαλο. Είναι από τις πιο πειθαρχημένες μου δουλειές. Μου αρέσει να δουλεύω με πειθαρχία και αυστηρότητα, έκανα αθλητική ζωή για να αντεπεξέλθω.
Η Σοφία για τον Γιώργο: Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που ο Γιώργος μου εμπιστεύτηκε το υλικό που είχε στο μυαλό του για 20 χρόνια.
Ήταν αμήχανος και ντροπαλός. Μιλούσε με τις ώρες για αυτούς τους ήρωες, τους ήρωες που δεν μιλάνε και που είναι μόνοι τους, μιλούσε για τον εαυτό του. Σιγά σιγά σηκώθηκε από την καρέκλα που καθόταν και οι ήρωες ζωντάνεψαν. Έτσι τους γνώρισα κι εγώ, έτσι όλα ξεκίνησαν.
Ένας άνθρωπος που κυνηγά το μυαλό του, ένας άνθρωπος που δεν επιλέγει τις λέξεις για να εκφραστεί. Μια πολυκατοικία. Ένας μαέστρος, ένας ηλικιωμένος, ένας φοβιτσιάρης, ένας γυμναστής, ένας σεξομανής, ένας γκαντέμης…όλοι εμείς.
Είναι σπάνιο το συναίσθημα να κάθεσαι στις καρέκλες του θεάτρου και να βλέπεις, αυτό που κάποιος είχε στο μυαλό του για χρόνια, να παίρνει ζωή, πνοή, σώμα. Γενναίο.
