Ο Ντέιβιντ Λιντς ζει σε ένα παλιό ταχυδρομείο στο Λονδίνο

Αφού περάσεις το ταμείο και την επισήμανση ότι ίσως ο αέρας που βρίσκεται μέσα στο κτίριο (ένα παλιό τεράστιο εντυπωσιακό ταχυδρομείο) ίσως να μην ενδείκνυται για ασθματικούς, εγκύους κλπ βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δαιδαλώδη διάδρομο με χαρτόκουτα και εκατοντάδες μικροαντικείμενα (από αγαλματάκια, μέχρι χαρτιά, είδη σπιτιού, οδοντόκρεμες και χίλια δυο άλλα) και ύστερα σε ένα άλλο επιβλητικό δωμάτιο όπου μια ηθοποιός σε εισάγει στο σύμπαν της παράστασης και στα (υποτιθέμενα) Temple Studios όπου γυρίζεται η ταινία The Drowned Man. “Προσοχή μην βγείτε έξω από τα studios γιατί δεν ξέρουμε τι μπορεί να σας περιμένει”. Μετά μπαίνεις σε ένα βιομηχανικό ασανσέρ μαζί με μια -κάπως τσαντισμένη- ηθοποιό. Η πόρτα ανοίγει απότομα. Βγαίνουν μερικοί έξω, ώσπου κλείνει πάλι απότομα και οι υπόλοιποι μεταφέρονται σε άλλον όροφο. Ο πρώτος χώρος που συναντάς είναι ένα μπαρ που μοιάζει βγαλμένο από το Φαρ Ουέστ. Η μουσική είναι honky dory, οι πελάτες μεθυσμένοι και ιδρωμένοι. Εντωμεταξύ όλοι οι θεατές έχουν φορέσει υποχρεωτικά μάσκες που μας κάνουν να μοιάζουμε σαν τους καλεσμένους στο όργιο του Μάτια Ερμητικά Κλειστά. Σκοτάδι και καπνοί και περίεργοι θόρυβοι ακούγονται από διάφορα σημεία. Μετά συναντάμε ένα κατάστημα που πουλάει ρούχα-καρό πουκάμισα για τους καουμπόηδες. Και μετά η έρημος. Έχουμε βγει έξω από τα studios (στην πραγματικότητα είμαστε μέσα στο κτίριο βέβαια). Άμμος κάτω και διάσπαρτα “στοιχειωμένα” τροχόσπιτα. Μπαίνουμε μέσα και εξερευνούμε. Παλιά περιοδικά, αποκόμματα από εφημερίδες,τραπουλόχαρτα, πιόνια από σκάκι, ένα χειρόγραφο γράμμα, ξέστρωτα κρεβάτια -ένδειξη ότι κάποιος κοιμόταν εδώ πριν από λίγο- μπουκάλια μπύρας, βιβλία, κρανία ζώων. Δίπλα μια εκκλησία: ένα άγαλμα της Παναγίας γύρω λιωμένα κεριά και καρτ ποστάλ (που εικονίζουν την Παναγία). Μετά ένα κατάστημα παιχνιδιών που πουλάει μινιατούρες από λεωφορεία, πλαστικά ζώα (καμηλοπαρδάλεις και δεινοσαύρους), μετά ένα εστιατόριο με κρέας που λέγεται Snakes με τρεις τηλεφωνικούς θαλάμους, πιο κάτω τα αποδυτήρια ενός γηπέδου του μπέιζμπολ, ένα δωμάτιο γεμάτο περούκες, ένας χώρος όπου γίνεται μια περίεργη ιατροδικαστική εξέταση, ένα άλλο όπου ένα τραβεστί μεταμορφώνεται σε έναν καθώς πρέπει κουστουμάτο κύριο, άδεια υπνοδωμάτια με ανεμιστήρες οροφής που μου θυμίζουν μυθιστορήματα του Χάντερ Τόμσον, μια μπανιέρα όπου πλένεται ένας γυμνός άντρας, μια τεράστια φωτεινή επιγραφή που γράφει Red Moon Motel θαμμένη σε έναν λόφο από άμμο (σε ένα post-apocalypse τοπίο που για κάποιο λόγο μου θύμισε το εντυπωσιακό installation The Weather Project του Olafur Eliasson που είχα δει πριν μερικά χρόνια στην Tate Modern), μια κόκκινη Studebaker, ένα δωμάτιο με μακέτες και μινιατούρες για το υποτιθέμενο γύρισμα της ταινίας, δυο πτώματα στο υπόγειο και ένα ντειβιντλιντσικό κλαμπ με ζωντανή μουσική στο ισόγειο (το μόνο μέρος όπου επιτρέπεται να μην φοράς τη μάσκα σου) και πολλά άλλα που μέσα στον καταιγισμό εικόνων τα ξεχνάς όταν ανοίγεις την επόμενη πόρτα ή το επόμενο συρτάρι που θα σε εισάγει σε ένα άλλο σύμπαν.

Και μέσα σε όλα αυτά οι 40 ηθοποιοί και χορευτές της παράστασης που περιφέρονται ανάμεσα σου και μέσα από μικρά φλασάκια-performances διηγούνται την ιστορία – μια χαλαρή διασκευή του Βόιτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ. Οι χορογραφίες του Maxine Doyle είναι αριστουργηματικές βασίζονται στην παραμικρή σύσπαση του σώματος των χορευτών του και εντάσσουν τα σκηνικά με μαγικό τρόπο. Εκπληκτική η σκηνή του τσακωμού ενός ζευγαριού μπροστά από ένα τραπέζι με ρόδες και ο χορός πάνω στην Studebaker καθώς και φινάλε όπου για πρώτη φορά βλέπουμε όλους τους ηθοποιούς μαζί πάνω στο μοναδικό κατασκεύασμα των σκηνικών της παράστασης που μοιάζει με θεατρική σκηνή. Ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως είναι το σύμπαν που έχει κατασκευάσει ο ιδρυτής και σκηνοθέτης των Punchdrunk Felix Barrett, στο χώρο του παλιού ταχυδρομείου στο Πάντινγκτον. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτό το τετραώροφο αχανές κτίριο έχει μεταμορφωθεί εξ ολοκλήρου σε αυτό το “στοιχειωμένο” χώρο για τις ανάγκες τις παράστασης και ότι δεν ήταν όντως ένα παρατημένο από τα 60ς κινηματογραφικό στούντιο που απλά χρησιμοποίησε η ομάδα για το τελευταίο show της. Η εμμονή στην λεπτομέρεια είναι σχεδόν εξουθενωτική. Το κάθε παραμικρό πράγμα που βρίσκεται στον χώρο (και είναι κυριολεκτικά χιλιάδες) έχει επιλεχθεί για κάποιον λόγο- δεν βρίσκεται τυχαία εκεί. Το κάθε συρτάρι των επίπλων που συναντάς (και πρέπει να ανοίξεις), έχει μέσα πράγματα που σχετίζονται με την παράσταση, το κάθε αντικείμενο που βρίσκεται στον χώρο σε καλεί να το περιεργαστείς, η αναπαράσταση των παρηκμασμένων χώρων των studio είναι εκπληκτική σε βαθμό που από μόνη της αποτελεί ένα γιγάντιο αριστουργηματικό installation (που θα στεκόταν από μόνο του σαν έργο τέχνης π.χ. στην Tate Modern που λέγαμε και πιο πάνω) που σε κάνει να απορείς πόσο χρόνο (μήνες) τους πήρε για να στήσουν όλο αυτό.

Τα τελευταία χρόνια ξεπήδησαν κι άλλες ομάδες που έχουν ασπαστεί το immersive (διεισδυτικό) θέατρο και έχει γίνει κάπως σαν μόδα στο Λονδίνο – παράδειγμα το Secret Cinema. Αλλά η διαφορά με τους Punchdrunk είναι ότι το έκαναν πρώτοι και το εξέλιξαν σε τέτοιο εικαστικό και θεατρικό επίπεδο που οι παραστάσεις τους δεν στοχεύουν στον εύκολο εντυπωσιασμό (ή τον τρόμο) του κοινού, αλλά δημιουργούν ένα ουσιαστικό πρωτοποριακό θέατρο/χοροθέατρο που όμοιο του δεν έχουμε δει ποτέ. Ένα μεγαλειώδες αριστούργημα.

Διαβάστε και εδώ το κείμενο της Δανάης Μολόχα για την ίδια παράσταση και την συνέντευξη με τη Φάνια Γρηγορίου, την μοναδική Ελληνίδα του θιάσου.

Punckdrunk – The Drowned Man: A Hollywood Fable

www.nationaltheatre.org.uk/shows/the-drowned-man-a-hollywood-fable