Γραφίστας, dj, ραδιοφωνικός παραγωγός. Εικαστικός και φίλος. Αν υπήρχε, επίσημα, σωματείο, φαν κλαμπ των Smiths, θα ήταν σίγουρα στο προεδρείο. Εδώ και δύο χρόνια «κατασκευάζει» πίνακες σαν τρελός. Τριάντα έργα μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων θα εκτίθενται από τις 15/5 έως 3/6/21 στην Γκαλερί Αγκάθι (Μηθύμνης 12 & Επτανήσου, Κυψέλη). Όλα τα έργα είναι ψηφιακές εκτυπώσεις, επεξεργασμένες σε καμβά. Τίτλος της έκθεσης «Through the looking glass». Τίτλος εμπνευσμένος από το Hall of Mirrors των Kraftwerk (τσιμουδιά στον Morrissey).
ΜΟΥΣΙΚΗ: Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως σκέφτομαι με μουσική όλη την ώρα. Το πως και το γιατί μου είναι ανεξήγητο. Αλλά συμβαίνει. Xωρίς εξηγήσεις, χωρίς επεξηγήσεις και σίγουρα χωρίς συγκεκριμένη σειρά, αν πατήσεις στοπ θα βρεις σίγουρα κάποιο από αυτά: The Strawberry Statement OST, Marc Almond: «Enchanted», Γιάννης Σπανός: «Εκείνο Το Καλοκαίρι», OST, Bauhaus: «Press the eject and give me the tape», Barbra Streisand: «Guilty», Olympians: «Oι μεγάλες επιτυχίες», Janis Joplin: «Greatest Hits», Carpenters: «The Singles», Morrissey: «Viva Hate», Laurie Anderson: «United States», Mανος Χαντζιδακις: «Πορνογραφία», Τhe Smiths: «Strangeways here we come», Everything But The Girl: «Temperamental», David Bowie: «Change Two», Pet Shop Boys: «Behaviour», Στέρεο Νόβα: «Στέρεο Νόβα», Marc Almond: «Mother Fist», Masive Attack: «Protection».
ΒΙΒΛΙΑ: Όπως και με τις ταινίες, έχω μια κάποια απώλεια μνήμης. Θυμάμαι όμως πόσο καλά έχω περάσει με το «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» της Ζατέλη Ζυράννα, το πόσο με ζόρισε το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Irvin Yalom, το πόσο με διασκέδασε το κουτσομπολίστικο «10» του Μ. Καραγάτση, τον σπαραγμό που ένιωσα στο «De Profundis» του Oscar Wilde και τις αδιαπραγμάτευτες αλήθειες στην «Ασκητική» του Καζαντζάκη.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Τα πα, δεν τα πα; Έχω αρχίσει και τις ξεχνάω. Θυμάμαι κυρίως τις πιο παλιές και ανακαλύπτω ξανά και ξανά, τους λόγους που τις αγάπησα: Το The Strawberry Statement (1970) γιατί μου έμαθε τους Crosby, Stills, Nash & Young. Το All That Jazz (1979) για το διαφημιστικό της αεροπορικής εταιρίας. Το Cabaret (1972) για τα ουρλιαχτά της Lisa κάτω από τη γέφυρα (και τα μπλέ της νύχια). Το Midnight Express (1978) για τις μουσικάρες του Moroder. Το The Little Prince (1974) για το φιδίσιο περπάτημα του Bob Fosse. Το Ξυπόλυτοι στο Πάρκο (1967) για το απίστευτο διαμέρισμα/ντουλάπα. Το Επιχείρηση Απόλλων (1968) για τον Φριτς-Ιαν βεβαίως. Τα Καλύτερά μας Χρόνια (1973) για τα 70s. Το Victor/Victoria (1982) για το camp. Το Αναζήτησις (1972) για τις killer ατάκες της Έλενας και της Ίρις. Το Christiane F. (1981) για τον Bowie. Το Fight Club (1999) για το απροσδόκητο θρίαμβο της βίας που τα μοναχικά μυαλά ορίζουν σαν λύση. Το Inglourious Basterds (2009) για την εκπληκτική πρώτη σκηνή με τον Christoph Waltz και τον Denis Menochet και το Gazoline/Cat People (Putting Out Fire). Το The Man Who Fell to Earth (1976) για τον πόνο στα μάτια του αλκοολικού Thomas Newton / Bowie στην τελευταία σκηνή. Το A Hidden Life (2019) για τη σημασία του να είσαι ο εαυτός σου!
TΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν έχω. Με παραπλάνησε μια πρίζα κεντρικής κεραίας στο καινούριο σπίτι, με αποτέλεσμα να κόψω αυτή που λειτουργούσε. Οπότε μένω σε ένα «ταινίες και σειρές διαδικτυακά» έτσι γενικώς και βάζω ως απρόσμενη έκπληξη και εξαίρεση την «Τούρτα της μαμάς» στο ErtFlix.
IΝΤΕΡΝΕΤ: Σχεδόν τίποτα. Subs4free για τσεκάρισμα ταινιών, LiFo και Popaganda για ενημέρωση και JoinRadio για μουσικάρες.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Γεννήθηκα στην Αθήνα, στους Αγίους (Αναργύρους) και για χρόνια ντρεπόμουνα να πω ότι το χωριό μου είναι η Άνω Μερά στη Μύκονο (η μητέρα μου γεννήθηκε εκεί). Πηγαίναμε για χρόνια, ακόμα και για το Πάσχα. Πέρασαν όμως περισσότερα μέχρι να καταλάβω τι σημαίνει για τους περισσότερους το νησί. Μετά τους Αγίους (Αναργύρους), μετακομίσαμε στο Γαλάτσι από όπου και έφυγα (για να κατέβω στον Αγ. Παντελεήμονα) πριν από σχεδόν 3 χρόνια. ‘Όλοι με κοίταγαν λοξά όταν άφησα το βουνό, το πάρκο και την άπλα στο Γαλάτσι για τον θόρυβο του κέντρου. Δεν έδωσα σημασία. Ήθελα να μένω στο κέντρο σχεδόν από πάντα. Όλα όσα είμαι, τα ανακάλυψα στις βόλτες με το 608 (το λεωφορείο). Που πάντα οδηγούσε και πάντα ερχόταν από την καρδιά της πόλης. Δεν είναι συναισθηματικό το θέμα. Είναι σαν να αποτίω τιμή και δόξα στην ενηλικίωσή μου.
ΣΠΟΡ: Καμία σχέση. Φοράω φόρμες και αθλητικά και θεωρώ πως αυτό σημαίνει ότι γυμνάζομαι. Μου αρέσει το περπάτημα στο κέντρο της πόλης, και αν θεωρείς πως το να ανεβοκατεβαίνεις τα πεζοδρόμια για να αποφεύγεις διάφορα είναι γυμναστική….. τότε τι να πω. Ναι! Γυμνάζομαι…
ΤΑΞΙΔΙ: Θα ήθελα να καταφέρω να πάω στη Νέα Υόρκη, στην Ινδία και να μείνω σε μια από εκείνες τις τροπικές παραλίες με τις τουριστίκ καλύβες και το γυάλινο πάτωμα που βλέπεις τα ψάρια από κάτω. Θα ήθελα να ζω σε ένα ξενοδοχείο (βλέπε Chelsea Hotel) και όλα μου τα υπάρχοντα να ήταν μία ή δύο τσάντες. Δύσκολο. Μετακομίζοντας σε ένα μικρότερο σπίτι κάπως αυτό με τα κατέχοντα μετριάστηκε αλλά δεν διορθώθηκε. Ξέρω τι θα αρπάξω αν το σπίτι μου πιάσει φωτιά όπως ξέρω και πως θα γκρινιάζω για χρόνια για εκείνα τα άχρηστα που συσσωρεύονται (και που αγαπώ τόσο).
ΤΩΡΑ: Αναρρώνω από τη ζαλάδα του Pfizer και προσπαθώ να βάλω μια κρέμα στον Σωτήρη (τη γάτα μου), που έχει καταγδάρει τα αυτιά του. Όλα για τα εγκαίνια της έκθεσης «Through The Looking Glass» έχουν γίνει, “fish are jumping, living is easy, the cotton is high” κλπ κλπ.
I started something I couldn’t finish
