Π Λ Α Γ Ι Ω Σ
του Γιάννη Ρίτσου
Εμένα κοίταξε το πουλί. Το ρολόι σταμάτησε
Έχω μια πέτρα δική μου πλάι στη θάλασσα – λέει.
Έχω τις στέγες με το μέρος μου. Γι’ αυτό
είναι έτσι κόκκινες, κι εγώ κοκκινίζω∙
δεν είδα που γδυνόσουν, εγώ κοίταζα
μια σπιθαμή πιο πλάι απ’ τα σφυρά σου,
μια σπιθαμή πιο πάνω απ’ τα μαλλιά σου∙ εκεί
ήταν μονάχα ο ουρανός – δεν τον είδα.
