Video art που δεν σου καίει τον εγκέφαλο

Υπάρχουν ελάχιστες εκθέσεις video art που έχουν τη δύναμη να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού από την αρχή μέχρι το τέλος. Συνήθως ολισθαίνουν προς ακραία επιδεικτικότητα ή απλή ανία. Εν μέσω του Frieze από τη μια και του London Film Festival από την άλλη, ακούστηκε από πολλά στόματα ότι το Infinite Mix, μια ομαδική έκθεση με κατεξοχήν κινούμενη εικόνα που γεννήθηκε από τη συνεργασία της Hayward Gallery και του Vinyl Factory, αξίζει τον κόπο. 

Το εγχείρημα στεγάζεται σε ένα πολυόροφο κτίριο-αστικό φάντασμα που περιμένει υπομονετικά την επικείμενη μετατροπή του σε hip πολυχώρο τέχνης από τους δημιουργούς του Soho House. Επιλέχθηκε από τους διοργανωτές, αφού η Hayward Gallery στην απέναντι όχθη του ποταμού θα παραμείνει κλειστή για δυο χρόνια λόγω ανακαίνισης. Παρόλες τις καλές συστάσεις και τα τρανταχτά ονόματα που συμμετέχουν, ξεκίνησα διστακτικά για τα εγκαταλελειμμένα γραφεία στο Strand. Διστακτικά επειδή πολλές φορές στο παρελθόν βιντεοεγκαταστάσεις μου έχουν κάψει τον εγκέφαλο. Είχα αυτή την αμυδρά γλυκόπικρη εικόνα της απογοήτευσης που θα με έκανε για να συνέλθω να καταλήξω καθιστή δίπλα στο ποτάμι, μες τη βροχή, χωρίς ομπρέλα. Με την προοπτική μιας πνευμονίας προτιμότερη από την κακή τέχνη. Κάτι τέτοιο ευτυχώς δε συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση. 

Από τα δέκα συνολικά βίντεο της έκθεσης ξεχωρίζουν τα περισσότερα, κάνοντας την επίσκεψη μια σχεδόν συναρπαστική εμπειρία. Υπάρχει κάπου στη μέση του κτιρίου και ένα πλήρες οργανωμένο καφέ με ωραία θέα και αναπαυτικούς καναπέδες.

Το πρώτο βίντεο ‘‘Work No. 1701’’, γυρισμένο το 2013 στη Νεα Υόρκη από τον Martin Creed, είναι μια εορταστική εξέταση του τρόπου που οι άνθρωποι κινούνται πεζοί από το ένα σημείο του δρόμου στο άλλο. Με χορευτικό περπάτημα λόγω αναπηρίας, τραυματισμού ή εκκεντρικότητας, χοροπηδώντας κουτσό στο ένα πόδι, με τον πισινό. Το βίντεο συνοδέυεται από μια κεφάτη ποπ μελωδία, δημιουργία του καλλιτέχνη και μεσα στα σκοτάδια θα πιάσετε τον εαυτό σας να χαμογελά αλλά ίσως και να χορεύει. 

Το αγαπημένο μου βίντεο ήταν το τρίτο στη σειρά, διαρκεί 14 λεπτά και είναι βασισμένο σε ένα ποιήμα του εν ζωή μπιτνικ θρύλου John Giorno με τίτλο THANX 4 NOTHING. Γράφτηκε για τα 70χρονα γενέθλια του, με γενναιοδωρία, πικρία, χιούμορ και ευστροφία. Γυρίστηκε από τον mixed media καλλιτέχνη Ugo Rondinone, με τον ποιητή να το απαγγέλει ολόκληρο πάνω στην άδεια σκηνή του Palais De Glaces το 2015 στο Παρίσι και προβάλεται παράλληλα σε είκοσι οθόνες τοποθετημένες κυκλικά μέσα στην αίθουσα. 

Το ‘‘m.A. A.d’’ του Kahlil Joseph, γνωστού για τη συνεργασία του με τον Kendrick Lamar, γυρισμένο από τον καλλιτέχνη στη γειτονιά Compton του Los Angeles, χρησιμοποιεί παράλληση δράση με σπιτικό βίντεο του 1992 από την ίδια περιοχή. 

Το αστείο, χαμηλής πιστότητας και σχεδόν καρτουνίστικο βίντεο του Jeremy Deller και της Cecilia Bengolea με τίτλο ‘‘Bom Bom’s Dream’’, ακολουθεί τη ζωή της γιαπωνέζας χορεύτριας Bom Bom. 

Το υπέροχο, διαστημικό όνειρο ‘‘Everything And More’’ της Rachel Rose, που βασίζεται στη συγκινητική μαρτυρία του αστροναύτη David Wolf και τα συναισθήματα του βλέποντας τη γή από το διαστημόπλοιο επιστρέφοντας. Η συγκεκριμένη προβολή γίνεται σε ένα δωμάτιο που η οθόνη βλέπει στο ποτάμι, αντικρίζοντας τον απόλυτο τουριστικό ορίζοντα συμπεριλαμβανομένου και του London Eye, με αποτέλεσμα στο τέλος του βίντεο η πραγματική θέα να μπερδεύται με την εικόνα, κάνοντας την εμπειρία ακόμα πιο μοναδική. 

Το ‘‘Massage The History’’ του Cameron Jamie πήρε το ονομά του από το τραγούδι των Sonic Youth που ντύνει μουσικά το βίντεο. Πρόκειται για νεαρούς άνδρες που χορεύουν ερωτικά και σχεδόν προσπαθούν να κουτουπώσουν τα επίπλα ενός δωματίου υπό την επιβλητικά βραχνή μελωδική καθοδήγηση της Kim Gordon. 

Υπάρχει ακόμα μια ολογραφική ψευδαίσθηση στην οποία ο καλλιτέχνης Dominique Gonzalez-Foerster ντυμένος Μαρία Κάλλας, μιμείται τη διάσημη σοπράνο στο έργο του ‘‘OPERA’’ και ένα ακόμα τρισδιάστατο βίντεο με δέντρα και φυτά που χορεύουν του Cyprien Gailiard με τίτλο ‘’Nightlife’’ για το φινάλε στο ισόγειο.