Ένα τεράστιο σηκωμένο δάχτυλο στην πλατεία Trafalgar

Οι χειρονομίες είναι χρήσιμες αλλά μερικές φορές μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση γιατί το νόημα τους διαφέρει από χώρα σε χώρα. Όταν πρωτοήρθα στο Λονδίνο έβλεπα συχνά ανθρώπους στο δρόμο να σηκώνουν το χέρι σα να μουτζώνουν αλλά χωρίς το τέντωμα της παλάμης, λίγο πιο χαλάρα. Επίσης δεν ήταν στραβωμένοι όπως στα φανάρια της Πατησίων, ούτε έβριζαν. Τα μάτια τους είχαν μια θερμή χροιά ευγνωμοσύνης ή ακόμα χειρότερα…χαμογελούσαν.

Με προβλημάτισε σιωπηρά αυτή η συμπεριφορά αλλά είχα τόσα πολλά να δω και να αφουγκραστώ που η απορία μου θάφτηκε προσωρινά στη λήθη της πρώτης εποχής της μετοίκησης. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό αποτελεί συνηθισμένο άγραφο κανόνα κυκλοφοριακής αγωγής. Όταν κάποιος εποχούμενος περιμένει ευγενικά να περάσει ένας πεζός σε διάβαση ή κάποιο άλλο αυτοκίνητο σε μια διασταύρωση, λαμβάνει μια τέτοια μούτζα-χαιρετισμό. 

Από την άλλη, ο αντίχειρας που σηκώνεται και τεντώνεται με έμφαση αποτελεί μια χειρονομία που διεθνώς μεταφράζεται σε σημάδι έγκρισης, ένα ταχυδακτυλουργικό θετικότατο ΟΚ! Βέβαια θα πρέπει να υπάρχει κάποια φυλή στον Αμαζόνιο (ή ότι έχει απομείνει από αυτόν), που αν σε βρουν, σε περικυκλώσουν, σε περιεργαστούν, σου προσφέρουν νερό και τους κάνεις το σήμα του αντίχειρα, μάλλον τελικά θα καταλήξεις τροφή για τους αλιγάτορες (ή ότι έχει απομείνει από αυτούς). 

Ο David Shrigley αποφάσισε στους δύσκολους καιρούς που βιώνει η Αλβιώνα, με τη φρίκη του επικείμενου Brexit, την τραγική πτώση της λίρας και τις εκδηλώσεις ρατσισμού και ξενοφοβίας που μαστίζουν τη χώρα πρόσφατα, να δώσει μια νότα αισιοδοξίας. Ἠ ό,τι θεωρείται αισιοδοξία στον σουρεαλιστικά σκωπτικό κόσμο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Όταν του προσφέρθηκε λοιπόν η περίφημη τέταρτη πλίνθος στην πλατεία Trafalgar, αποφάσισε να βάλει ένα τεράστιο Thumps Up, έναν εξαιρετικά παραμορφωμένο αντίχειρα επτά μέτρων από μαύρο χαλκό.

Για όποιον γνωρίζει το μέχρι τώρα έργο του, ο σατιρικός τόνος του αντίχειρα δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ο Shrigley λατρεύει τον σαρκασμό και είναι πιθανότερο ο καλλιτέχνης να χρησιμοποιεί τον υπερμεγέθη αντίχειρα ως ένα μνημείο ειρωνίας των παράλογων καιρών που βιώνουμε, παρά ως φόρο τιμής στο Even Cowgirls Get The Blues του Tom Robbins. Όπως κι να το πάρει κανείς, ειρωνικά ή αισιόδοξα, το Really Good εξυπηρετεί το σκόπο του. Συζητιέται. Βγαίνουν selfies. Ο δήμαρχος του Λονδίνου το αγαπά. Οι τουρίστες το αναζητούν. Οι περαστικοί αναρωτιούνται που θα πάει αυτή η ιστορία κάθε χρόνο. Τα παιδάκια θέλουν να το σκαρφαλώσουν. Και είναι σαφώς πιο φωτογενές από το μπλέ λουλακί κοκόρι της περσινής χρονιάς.