Στο Θέατρο Θησείον, ένας (ήδη διάσημος) μονόλογος σε σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου ακονίζει τα μακριά του νύχια. Από τις 22 Μαρτίου είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το θεατρικό talk of the town θα δείχνει προς τα εκεί και όλοι θα μιλούν για την τόλμη του Αργύρη Ξάφη να ερμηνεύσει μόνος του πάνω στη σκηνή εφτά χαρακτήρες που διεκδικούν τη δική τους -ξεχωριστά ο καθένας- βαθιά ανάσα.
Η καταστροφή της ομορφιάς και τα βάθη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και επιθυμίας δείχνουν να πρωταγωνιστούν ισάξια (και επάξια) στον μονόλογο του βραβευμένου Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό, «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος». Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές, όσα δε λέγονται και οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, οι ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και τα ένστικτά τους, οι εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές, είναι όλα αυτά που διευκρινίζουν ό,τι έπεται.
Βρίσκω τον Αργύρη Ξάφη μια μέρα με βροχή, στο θέατρο που θα πραγματοποιηθεί η παράσταση. Καθόμαστε στον δεύτερο όροφο, ανάμεσα σε παλιά και νεότερα ρούχα από παραστάσεις – ήχος από την τζαμαρία της οροφής συνοδεύει εύθυμα, ειδικά αν σου αρέσει το βαθύ Λονδίνο, η ωραία μικρή βεράντα απ’ έξω βλέπει την πόλη μάλλον με κάποιο σκεπτικισμό. Αναρωτιέμαι τι θα έχει να πει αυτή η πόλη, για το έργο του Καταλανού, που γράφτηκε μέσα στην καραντίνα και σάρωσε στα βραβεία (Βραβείο BORN 2020 και Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας 2022). Αναρωτιέμαι πώς ο Αργύρης Ξάφης ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο. Μου απαντά: Με τη Ζωή τη Ξανθοπούλου που το σκηνοθετεί έχουμε βρεθεί σε διάφορες φάσεις και έχουμε πει πως θέλουμε να δουλέψουμε μαζί. Έτυχε, όταν πρωτοεμφανίστηκε αυτό το έργο, να βρεθεί με τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ που είναι η πηγή του καταλανικού, ισπανόφωνου, λατινόφωνου θεάτρου και να της το δώσει για εμάς. Με το που το διάβασα, και πριν πάρει τα βραβεία, είπα αυτό είναι. Ένα από τα πιο καλογραμμένα κείμενα που έχω διαβάσει, με ένα πολύ ωραίο πρώτο επίπεδο.
Δολοφονείται ένας έφηβος, το σώμα του βρίσκεται ευνουχισμένο στη μέση ενός χωραφιού και με αφορμή αυτό το συμβάν μας συστήνει άλλους έξι ήρωες, οι οποίοι και αποκαλύπτουν όλη την βρώμα, τη δυσωδία και ό,τι υπάρχει σε μια κλειστή κοινωνία σαν κι αυτή όπου διαδραματίζεται. Υπάρχει φυσικά ένα αστυνομικό επίπεδο, καθώς αναρωτιέσαι ποιος από όλους αυτούς είναι ο δολοφόνος, αλλά είναι τόσο καλά γραμμένο που χαίρεσαι όταν φεύγεις από αυτό και ασχολείσαι με ό,τι κρύβει από κάτω. Όλη αυτή την μπόχα που είναι καλυμμένη σε μόνιμη σιωπή και μόνιμους συμβιβασμούς. Μια βία, μια υποκρισία που δεν μπορώ να πω πως δεν τη βλέπω και στην Αθήνα. Στην αρχή νόμιζα πως το είχε γράψει με αφορμή τον Ζακ. Μιλάει για αυτή τη βία που κάνεις ότι δεν υπάρχει. Για να ανταπεξέλθεις και να ξεγελάσεις τον εαυτό σου πως ζεις σε μια όμορφη κοινωνία. Και αντέχεις έτσι να ζεις μέσα στο ψέμα.
Πώς γίνεται αυτό; Μάλλον επιβιωτικό είναι το θέμα. Τι να πρωτοδεχτείς; Ότι βιάζεις παιδιά; Ότι χτυπάς τη γυναίκα σου; Και φτιάχνεις έτσι ένα ψέμα, ότι άλλο φταίει, και έτσι ζεις και την αποδοχή αυτής της υποκρισίας και την συγκάλυψη από αυτούς που ξέρουν και δεν μιλάνε.
Αυτό είναι το χειρότερο; Το να ξέρεις και να μη μιλάς; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα είναι ένας έφορος τόπος για να υπάρξει η βία. Δίνεις χώμα για να φυτρώσει και να ανθίσει το κακό. Του δίνεις χώρο και θρεπτικά συστατικά για να υπάρξει. Δεν είσαι άμοιρος ευθυνών, όταν λες ότι δεν ξέρεις και ότι δεν ήσουν παρών ενώ ήσουν.
Υπάρχουν πέντε κεντρικοί και δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες. Είναι ελκυστικό να παίζεις σε ένα μονόλογο τόσους πολλούς; Υπάρχει μια οδηγία: “Γραμμένο για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση”. Θα είχε ενδιαφέρον κάθε μέρα να παίζεται από διαφορετικούς. Ένας νεαρός την μία, μια ηλικιωμένη την άλλη, οτιδήποτε. Από ποια οπτική βλέπει τα πράγματα ο καθένας, γιατί εγώ αναγκαστικά τα βλέπω από τη δική μου. Κι είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει η πολιτεία, ένα τέτοιο όνειρο που δεν μπορείς να το πραγματοποιήσεις χωρίς αυτή. Δεν σου δίνεται ο χώρος, κανείς δεν θα βάλει λεφτά για να τα «κάψει». Αν θες να προχωρήσεις, να πας παρακάτω, αν θες να κάνεις πράγματα που βλέπεις αλλού και ζηλεύεις, όχι σαν αντιγραφή, χρειάζεται χώρος, χρόνος και κυρίως αποτυχία. Χρειάζεται η πολιτεία για να είναι κάποιος ανεξάρτητος, για να υπάρχει το περιθώριο να δοκιμάσεις και ενδεχομένως να αποτύχεις. Κανείς δεν θέλει την αποτυχία, αλλά επειδή υπάρχει αυτή η πιθανότητα, χρειάζεται η πολιτεία, για να μην είναι η τελευταία σου προσπάθεια.
Πώς λειτουργεί αυτή η συνεχόμενη εναλλαγή μεταξύ ρόλων; Χρειάζεται συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Δεν μπορείς να το κάνεις με ένα καθαρό ένστικτο, γιατί δεν ξέρεις που θα σε βγάλει κάθε φορά. Βεβαίως, πρέπει να το χρησιμοποιήσεις στην κατασκευή σου και, από εκεί και πέρα, κάθε φορά που σχηματίζεται ο ρόλος και βρίσκεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, το πώς υπάρχει και πώς σκέφτεται. Μετά αυτά γίνονται μικρά οικοδομήματα, τα οποία κάθε φορά όσο τα εξασκείς γίνεται και πιο εύκολο να περνάς από το ένα στο άλλο. Η ίδια η αλλαγή από το ένα στο άλλο είναι η καλλιτεχνική πρόκληση αυτή κάθε αυτή, το πώς ένα βλέμμα θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο χωρίς να αλλάξει κάτι.
Το έχεις ξανακάνει; Το να υποδύομαι όλους τους ρόλους μόνος στη σκηνή, πρώτη φορά. Δεν θα το επέλεγα αν δεν ήταν αυτό το έργο, γιατί δεν μου αρέσει να είμαι μόνος μου επί σκηνής στο θέατρο, μου αρέσει να συνυπάρχω.
Αλλά έχεις παρέα τόσους χαρακτήρες… (γελάει) Είναι φοβερή η εξάσκηση και η προπόνηση στην προσπάθεια σου να κατανοήσεις το ένα τρίτο και μόνο. Ανοίγονται περιοχές του εαυτού σου που δεν τις ήξερες, δεν είναι τυχαίο που έχει ανακαλυφθεί το θέατρο, υπάρχει κάποια ανάγκη πραγματική εδώ, μια ανάγκη ανθρώπινη που το έφερε στο προσκήνιο και όχι αισθητική ή εγκεφαλική. Το καταλαβαίνεις όταν γίνεται.
Αγαπάς κάποιον χαρακτήρα περισσότερο από τους άλλους; Θυμώνεις με κάποιον ίσως; Βρίσκεσαι σε ένα σημείο που ξέρεις πως δεν είναι πραγματικότητα αλλά μια συνθήκη δοκιμής μιας πραγματικότητας, ώστε να μη χρειαστεί ένας άνθρωπος να τη ζήσει πραγματικά. Σε αυτό πλαίσιο, μπορείς να εκπλαγείς όταν κατανοείς κάποιον που δεν υπάρχει περίπτωση στη ζωή σου να το έκανες. Όχι να τον κατανοήσεις, ούτε να τον πλησιάσεις, ούτε να τον μυρίσεις. Αυτό είναι ένα δυνατό πράγμα και πολύ χρήσιμο.
Ήσουν από παιδί ανοιχτός στη φαντασία σου; Στο δημοτικό, περιοχή Μαρούσι, είχα μια δασκάλα που κάποια στιγμή μας είχε βάλει έκθεση με θέμα την Οδύσσεια του Διαστήματος. Ήμουν οχτώ χρονών. Φυσικά και δεν ήξερα την ταινία, αλλά έγραψα κάτι. Στο τέλος της δεύτερης σελίδας ξέρεις τι είχε σημειώσει; Ως αρνητικό; Παραέχεις φαντασία! Όταν μεγάλωσα και το θυμόμουν, γινόμουν έξαλλος. Είχα φτιάξει νεκροταφεία διαστημοπλοίων, διαστημικές μαϊμούδες, ένα σωρό τέτοια πράγματα, σεναριάκι κανονικό, με νόημα επίσης κανονικό. Τη δασκάλα δεν τη θυμάμαι καθόλου, αλλά την έκθεση βεβαίως. Την έχω κρατήσει. Άκου εκεί, παραέχεις φαντασία!
Τι έχεις κάνει με αυτή στα χρόνια που ακολούθησαν; Με την έκθεση;
Με τη φαντασία! (γελάει) Όλο με αυτή ασχολούμαστε, γιατί με την πραγματικότητα άστα! Ο βασικός ρόλος της φαντασίας είναι να σου εκπληρώνει αυτά που η πραγματικότητα δεν μπορεί να καταφέρει. Αυτή δεν είναι η δουλειά της; Δημιουργήθηκε από την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Αν ζούσαμε για πάντα, θα ατροφούσε.
Στην δουλειά σου τι ρόλο έχει παίξει; Ακουμπάω αρκετά σε αυτή, έχει και πρακτικά οφέλη η χρήση της. Όχι φυσικά πώς να φτιάξω διαστημόπλοια, αλλά με βοηθά να φαντάζομαι πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα και να οδηγώ κάπως προς τα εκεί τη ζωή μου.
Τι γίνεται όμως με τους φραγμούς της καθημερινότητας; Το σώμα μου, η κούραση, η ηλικία, τα κοινωνικά στερεότυπα -έστω κι αν κάποια είναι σωστά για να επιβιώσει το είδος- όλα σου βάζουν φραγμούς. Βεβαίως, δεν ξέρω πώς θα ήταν χωρίς αυτά ο άνθρωπος. Εξαιτίας των περιορισμών αυτών, μπορεί και το μυαλό να τρέχει. Είναι όπως τα φυτά, που δεν τα νοιάζει αν υπάρχει πεζοδρόμιο μπροστά τους. Αν πρέπει να πάνε προς τα εκεί, θα πάνε προς τα εκεί. Έχω βάλει στο μπαλκόνι διάφορες γλάστρες και ήρθε ο άνθρωπος που με βοηθάει, που με έχει βάλει σε μια σειρά να διαλέξουμε τα σωστά, ανάλογα με το φως και πού πρέπει να πάει τι….
Πιστεύεις στην εξειδίκευση; Ε, γι’ αυτό τον φώναξα τον άνθρωπο, αλλιώς θα έβαζα μια ελιά και μόνο (γέλια). Συνεχίζω σε αυτό που σου έλεγα (γέλια)… και μου δείχνει ένα αγριόχορτο που ξεκίνησε και πήγαινε μόνο του. Όλα τα άλλα στις γλάστρες ταλαιπωρούνταν και το αγριόχορτο έφευγε σφαίρα, είχε βρει τον τρόπο να υπάρχει. Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν τέτοιο, ότι δεν ήταν σπαρμένο εννοώ. Βρήκε όμως τον τρόπο του, γιατί ήθελε να ζήσει.
Έτσι είναι και το θέατρο; Έτσι είναι όλα. Το θέατρο είναι μια πιο οργανωμένη συνθήκη της φαντασίας. Καταλάβανε κάποια στιγμή οι άνθρωποι πως πρέπει να το εντάξουνε στη ζωή πιο συστηματικά, να έχουμε τη δόση Διονύσου που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε σωστά, γιατί δεν γίνεται μόνο με τη λογική να προχωρήσεις και να ανθίσεις. Μπορείς να φτάσεις ως ένα ορισμένο σημείο, μόνο που αυτό θα είναι στείρο και στεγνό.
Θυμάσαι ποιος ήσουν όταν ξεκίναγες στο θέατρο; Τι περίμενες να βρεις; Το βρήκες τελικά; Το καλοκαίρι κλείνω 27 χρόνια από τότε που τελείωσα τη σχολή και τα ίδια χρόνια, τον Νοέμβρη, από τότε που έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Αυτό που ένιωσα εξ αρχής ήταν ότι θα βρω μια αίσθηση αποδοχής και ότι στο θέατρο χωράει η ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου, και τα βρήκα. Όπως και έναν τρόπο -παρόλο που φαινομενικά είμαι ένας αρκετά εξωστρεφής και ανοιχτός άνθρωπος- να μιλήσω για μένα και να ανοιχτώ για πράγματα που με αφορούν.
Θα ισχυριζόμουν το αντίθετο. Τώρα ναι, παλιά όμως δεν ήμουν έτσι, και το θέατρο με βοήθησε να ανοιχτώ. Βρήκα σε αυτό τον τρόπο και τη δυνατότητα να ξεκλειδώσω τον εαυτό μου – αλλιώς θα ήμουνα πιο προβληματικός άνθρωπος, θα είχα περισσότερα κόμπλεξ και κλειδώματα. Φανταζόμουν πως το θέατρο θα με βοηθήσει και όντως έτσι έγινε. Επίσης, σου προσφέρει μια δυνατότητα να παίζεις ως τα βαθιά σου γεράματα με μια αφέλεια, γιατί είναι ζητούμενη η αθωότητα κι η καθαρότητα πάνω στην σκηνή, για να μπορείς να παίζεις και να αυτοσχεδιάζεις.
Και αυτό είναι κάτι που δεν το χάνεις στην πορεία; Το χάνεις ίσως αρχικά, έχεις όμως μάθει να ενεργοποιείς τη φαντασία σου, σαν μέρος ενός μηχανισμού. Είναι απαραίτητη για να μπορείς να ξεφεύγεις από τα όρια σου. Πηγαίνεις μέχρι εκεί που ξέρεις συνήθως. Για να πας πιο πέρα, πρέπει να είσαι καθαρός, αφελής, έτσι ώστε να μπορέσεις να ακούσεις τους κόσμους που σου προτείνει ο άλλος και να φτιαχτεί κάτι καινούργιο.
Θυμάσαι σε πόσα έργα έχεις παίξει; Σε πολλά. Στο θέατρο είχα πάντα δύο, τρεις παραστάσεις τον χρόνο, άρα είναι σίγουρα πάνω από 50.
Μπορείς να βγάλεις ένας τοπ 3; Τοπ 10 μπορώ να βγάλω καλύτερα! (γέλια)
Το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό; Επηρεάζεσαι από κάτι που ίσως είχες συζητήσει πρόσφατα. Να, ας πούμε σήμερα, ένα παιδί που είχε μια εργασία με συνάντησε εδώ για να μιλήσουμε για το Mistero Buffo που είχε ανέβει σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, οπότε έτυχε χτες και σήμερα να το έχω στο μυαλό μου ως μια πολύ καλή μας στιγμή. Ήταν μια εποχή που είχαμε και μπόλικη αισιοδοξία για τα πράγματα που θα ερχόντουσαν στο μέλλον. Είχε ανέβει το 2012-13, σε μια δύσκολη χρονικά στιγμή. Είναι μέσα στα πράγματα που αγαπώ και ξεχωρίζω.
Εγώ θα ξεχωρίζω πάντα το Shopping and Fucking στον φημισμένο εξώστη του Αμόρε… Ξεκίνησα πάρα πολύ μικρός. Ήμουν σχεδόν είκοσι και έτυχε σε αυτή τη δουλειά να βρεθώ με τον Θωμά και την Άννα και όλους τους άλλους.
Σε μια ομάδα που έγραψε ιστορία… Ήταν και επικίνδυνο, δεν ήταν δεδομένο πώς θα βγει σε μένα.
Δηλαδή; Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Θα μπορούσα πολύ εύκολα να χαθώ στα απόνερα αυτής της επιτυχίας, αν δεν παρέμενα πορωμένος. Ήμουν και τυχερός, βεβαίως. Οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου ήταν σωστό παράδειγμα. Ήταν ταγμένοι, όχι με την έννοια του ιεραπόστολου, αλλά επειδή γουστάραν αυτό που έκαναν και αυτό μου έδειχνε τον δρόμο για να ακολουθήσω. Ήταν η εποχή που θα μπορούσα να μπλέξω με το κλάμπινγκ και τα ναρκωτικά μέχρι γουατέβερ, ήταν μεγάλη η αποδοχή, άνοιγαν οι πόρτες, και όταν είσαι είκοσι χρονών και δεν το είχες αυτό πριν, υπάρχει ο κίνδυνος να χαθείς αν δεν έχει τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου.
Μπορείς να συσχετίσεις εκείνη την θεατρική εποχή με τη σημερινή; Τώρα είναι χάος, δεν είναι υπέρ του θεάτρου όλο αυτό το άνοιγμα. Εφόσον δεν υπάρχει πολιτιστική πολιτική, πώς θα προχωρήσει σωστά το πράγμα; Αυτή τη στιγμή είναι ο σώζων εαυτόν σωθήτω και αυτό ξεκινάει από το γεγονός ότι το υπουργείο δεν επιχορηγεί κάποιο πλάνο, αλλά δίνει στην κάθε ομάδα ξέχωρα για να κάνει το δικό της κι ο καθένας ψάχνει που θα χωθεί για να κάνει μια παράσταση. Δεν μπορεί να γίνει ένα πλάνο τριετές και όλοι κινούνται έτσι, με αυτόν τον τρόπο. Τότε τα θέατρα επιχορηγούνταν για χρόνια, τρία χρόνια μπροστά για επτά παραστάσεις, και έτσι μπορούσαν να κάνουν προγραμματισμό, να σου πουν, Αργύρη, σε θέλω για όλη τη χρονιά, θα παίξεις εδώ τον πρώτο ρόλο, σε άλλη παράσταση τον δεύτερο ρόλο και την άλλη χρονιά θα μπουν και πέντε ακόμα άτομα που χρειαζόμαστε για την κεντρική παράσταση και τα λοιπά. Μπορούσες να φτιάξεις πρόγραμμα και να βρεις συνεργασίες, να επενδύσεις στον χώρο. Ενώ τώρα κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει την επόμενη χρονιά. Και όταν λέω πολιτιστική πολιτική, δεν εννοώ κομματική. Δεν είμαι κάποιου κόμματος, επειδή όμως το αγαπάω το θέατρο και έχω όνειρα γι’ αυτό, πάντα θα πολεμάω υπέρ του.
Κοινότυπο το ερώτημα πια αλλά παραμένει, πού είναι οι καλλιτέχνες μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν; Απουσιάζουν, ισχύει απόλυτα. Παλιά παρέσερναν τον κόσμο. Πριν σαράντα χρόνια, όμως, έβγαιναν λαϊκά τραγούδια σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και τα άκουγε η γιαγιά μου και η θεία μου που δεν ήξερε να διαβάζει. Κυκλοφορούσε την επόμενη ποιητική του συλλογή ο Σεφέρης και το ήξεραν. Ήταν μια εποχή μεγαλύτερων μύθων, παγκοσμίως βεβαίως, και η απόσταση από τον κόσμο βοηθούσε σε αυτό. Δε ήξεραν ανά πάσα στιγμή τι γινόταν στην τουαλέτα του καθένα. Σε αυτό βοήθησε το πρώτο close up στον κινηματογράφο. Ξαφνικά δεν υπήρχε ο ήρωας, αλλά ο Αργύρης ο ηθοποιός. Η οθόνη γέμιζε με το πρόσωπο κι έγιναν οι ηθοποιοί θεοί. Από αυτά τα κοντινά γεννήθηκαν οι μύθοι. Αυτά τα μεγέθη δεν υπάρχουν πια, κι όχι επειδή δεν υπάρχουν σαν άνθρωποι, αλλά επειδή η εποχή πλέον έχει φτάσει τόσο πολύ στην ανθυπολεπτομέρεια και την ανάγκη κλειδαρότρυπας και κουτσομπολιού, που όλα έχουν διαλυθεί. Μπορεί να είναι και η φυσική κατεύθυνση του ανθρώπου, να τα σπάσει όλα και να τα εξισώσει με τον ίδιο.
Και μια κοινωνία που μαθαίνει να μην αντιδρά… Κι ένα μπαμ που φοβόμαστε όλοι, αλλά φαντασιακά θα το θέλαμε να συμβεί.
Την φοβάσαι την τόση πληροφορία; Ουδέτερη τη νιώθω. Έχω τόσες στο κεφάλι μου, έχουν έρθει, έχουν κρεμαστεί στους τοίχους του κεφαλιού μου και πολλές φορές δεν τις αναγνωρίζω.
Κάνουμε συλλογή από τις πιο άχρηστες νομίζω… Τελείως. Το τι σκρολ κάνουμε συνέχεια, για να δούμε τι, ότι έπιασε ένα φίδι κάποιος και το έβαλε σε μια σακούλα; Ή ότι σπάει μια πέτρα και βρίσκει ένα κοχύλι; Απίστευτο, ε; Η πληροφορία του τίποτα.
Κάπου διάβασα πως έχεις τελειώσει μηχανικός… Πέρασα, αλλά δεν πήγα ποτέ.
Άρα δεν είσαι θεωρητικός; Καθόλου. Κάνω ένα φουλ πρακτικό επάγγελμα. Χρειάζεται η θεωρία, γιατί χρειάζεται το παραμύθι να είναι όσο πιο αληθοφανές και εμπεριστατωμένο γίνεται, αλλά η δουλειά είναι τελείως πρακτική, είναι επιπέδου βαριά χειρωνακτική.
Ο μύθος ότι απέρριψες στα νιάτα σου να γίνεις «μέτοχος» της Google ισχύει; Δεν ξέραμε τι είναι η Google τότε που είχε εμφανιστεί. Υπήρχαν μερικοί άνθρωποι visioners που μπορούσαν να φαντασιωθούν πράγματα τρομαχτικά, εγώ έβλεπα αυτό που μπορούσα να κάνω εκείνη την ώρα, ότι κάποιος μου στέλνει μήνυμα και του απαντάω και μπορεί να το δει την άλλη μέρα. Δίνανε σε όλους ποσοστά, όσους είχαν χρήματα δηλαδή να αγοράσουν, ούτε ήξερα τι να κάνω ακριβώς με αυτό, ούτε ήξερα πώς να το ζητήσω από τον πατέρα μου, επίσης.
Οπότε, να υποθέσω πως ως παιδί της τεχνολογίας από παλιά, τώρα περιμένεις στην ουρά για να αγοράσεις το Apple Vision Pro;Έχω μια τρομερή επιθυμία να τα πάρω. Ξέρω ότι δεν θα μπορώ να τα φοράω, γιατί ό,τι έχω ανάλογο δοκιμάσει με ζαλίζει. Όταν θα βγει σε απλό γυαλάκι όμως θα το ξαναδούμε (γέλια). Δεν νομίζω να το γλιτώσω..
Δεν το δαιμονοποιείς δηλαδή; Δεν θέλω να είμαι κακός με τους ανθρώπους που το κάνουν, αλλά τσάμπα ο κόπος. Δεν υπάρχει επιστροφή. Αν κάτι συμβεί, τελείωσε. Θα απαγορέψεις τη φωτιά; Είμαστε μετά από αυτό!
Και την Artficial Intelligence (AI), την χρησιμοποιείς; Αρκετά, κυρίως σε φωτογραφίες.
Στο πώς μπορεί να εφαρμοστεί στη δουλειά σου, δεν σε ανησυχεί; Όχι, απλά με βάζει να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω εγώ πάνω σε αυτό. Όπως είπα, δεν πάει πίσω. Δεν μπορώ να είμαι σαν 80χρονος που λέει “κάτω το ΑΙ γιατί τρώει τη δουλειά”. Είναι ήδη γραφικός όποιος το κάνει αυτό. Το μόνο που με αγχώνει είναι αν θα προλάβω να σκεφτώ κάτι όντως δημιουργικό, γιατί σίγουρα υπάρχει. Αν δεις τι βγήκε στον χώρο του βίντεο, θα σου πέσει το σαγόνι. Οτιδήποτε γίνεται μηχανικά, δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή τον άνθρωπο. Άρα αυτός χρειάζεται να επενδύσει στο φαντασιακό του. Στο πώς θα μπορέσει να το οδηγήσει σε περιοχές που δεν υπάρχουν. Οτιδήποτε δεν είναι μηχανιστικό μπορεί να έχει τη γλύκα του χειροποίητου, αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι απαραίτητο. Ένα κόσμημα περιέχει φαντασία, ένα κομμάτι μέταλλο που κάποιος είδε εκεί μέσα ένα λουλούδι, αυτό που δεν υπήρχε πριν. Ε, το λουλούδι θα μπορεί τώρα να το κάνει το ΑΙ, άρα εγώ θα πρέπει να δω κάτι άλλο μέσα στο μέταλλο για να σε πείσω να το αγοράσεις. Τώρα υπάρχει η αγωνία αν θα προλάβει το μυαλό σου να σκεφτεί πρώτο κάτι ή αν το έχεις καλλιεργήσει αρκετά ώστε να δει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη υπάρχει.
